Γεννήθηκα στο Τορίνο, μεγάλωσα μεταξύ Καλαβρίας και Ελλάδας ‒τα καλοκαίρια. Όταν μετακομίσαμε οριστικά στην Αθήνα, οικογενειακώς, δεν μιλούσα ελληνικά. Μονάχα κάτι σκόρπιες λέξεις, που μου είχε μάθει η μητέρα μου. Στην αρχή μέναμε στα προάστια, σε μια κατάφυτη γειτονιά, με την οποία, όμως, ποτέ δεν δέθηκα. Ανέκαθεν προτιμούσα το κέντρο της Αθήνας, τις πολύβουες γειτονιές με τα στενά δρομάκια, το πολυπολιτισμικό περιβάλλον που δίνει χρώμα στην πόλη. Γι’ αυτό και έχω επιλέξει σήμερα να ζω στον Κεραμεικό.

Γύρω στα 16-17 με ανακάλυψε τυχαία στο δρόμο η Αντιγόνη Δέλιου, ιδιοκτήτρια του ιστορικού, στα ’90s, πρακτορείου «Agence», η οποία μου έδωσε αμέσως την κάρτα της, πιστεύοντας πως μπορώ να δουλέψω στο χώρο του μόντελινγκ. Τύχη, σύμπτωση, τι να πω… Το ωραίο με τις συμπτώσεις είναι ότι συμβαίνουν.

Στα 18 πήρα την απόφαση που έμελλε να μου αλλάξει τη ζωή: Μετακόμισα οριστικά στη Νέα Υόρκη, θέλοντας να παρακολουθήσω μαθήματα υποκριτικής στη σχολή του Λι Στράσμπεργκ. Βέβαια, για να «επιβιώσεις» στη Νέα Υόρκη, χρειάζεσαι χρήματα κι εγώ δεν ήμουν από κάποια οικογένεια που της περίσσευαν. Έτσι, άρχισα να κάνω διάφορες δουλειές. Το πρωί σχολή, το μεσημέρι μοντέλο, το βράδυ πωλήτρια ρούχων. Ή ό,τι άλλο προέκυπτε. Με τον καιρό αγάπησα τη Νέα Υόρκη, την αβίαστη διαφορετικότητά της, το παράδοξο μείγμα από λατίνους, Έλληνες, Ιρλανδούς, Εβραίους, Κινέζους και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους. Άρχισα να νιώθω σιγά, σιγά κομμάτι της πόλης. Υπήρχαν δουλειές, προοπτικές, άνθρωποι με ωραίες ιδέες και φρέσκες αντιλήψεις. Με την πτώση των Δίδυμων Πύργων όλα άλλαξαν. Η πόλη την ημέρα εκείνη έχασε την ψυχή της. Θυμάμαι ήμουν σπίτι όταν πέρασε το πρώτο αεροπλάνο, έτριζαν τα πάντα, έτρεξα στο μπαλκόνι με την κόρη μου στα χέρια κι αυτό που αντίκρισα δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Αλλάζει ο άνθρωπος με τα χρόνια, προστίθενται εμπειρίες, αφαιρούνται βεβαιότητες, προκύπτουν νέες επιθυμίες και αρκεί να «διαβάσεις» τα σημάδια των καιρών και να πάρεις τα ρίσκα σου. Τότε ξεκινά η πραγματική ζωή. Όταν αποφασίσεις να βγεις από μια βολεμένη καθημερινότητά σου.

Πόσο διαφορετικά βλέπω τους άνδρες σήμερα; Αρκετά, σε σχέση με το πώς τους έβλεπα στα 25 ή στα 30 μου. Βασικά, οι άνδρες είναι ανοιχτά βιβλία που δεν ξεπερνούν τις 30 σελίδες, σε αντίθεση με τις γυναίκες, που είναι σφραγισμένοι πολυσέλιδοι τόμοι.

Με τα χρόνια μαθαίνεις να αποδέχεσαι τον άλλον για αυτό που είναι πραγματικά, υποχωρείς μπρος στην πραγματικότητα και δεν κυνηγάς «δαίμονες» τύπου «εγώ θα τον αλλάξω», προσπαθώντας να ικανοποιήσεις αυτό που έχεις στο μυαλό σου, δίχως να λογαριάζεις αυτό που είναι ο άλλος. Αυτή η εμπειρία αποκτιέται μέσα από λάθη, αστοχίες, παραλήψεις. Όταν, όμως, γίνει κτήμα σου και ξέρεις καλά πια τι θες, τότε απολαμβάνεις τα πάντα περισσότερο. Ναι, και το σεξ…

Μια γυναίκα μπορεί να είναι σέξι σε κάθε ηλικία. Όπως έλεγε και η Σοφία Λόρεν, το σεξαπίλ είναι 50% αυτό που έχεις και 50% αυτό που οι άνδρες νομίζουν ότι έχεις. Εξ ου και δεν υπάρχουν «σταθερές» στη μάχη των φύλων. Αν σε θυμούνται, είναι για τους κανόνες που παραβαίνεις.

Δεν πιστεύω στο γάμο. Έχω την εντύπωση πως οι άνθρωποι δεν είναι προορισμένοι για «αιώνιες» δεσμεύσεις, διότι έπειτα από λίγο έρχεται η πραγματικότητα και ισοπεδώνει τα πάντα. Ασφαλώς, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Για να συμβεί, όμως, αυτό δεν πρέπει απλώς να βρεις το σωστό άνθρωπο, αλλά πρωτίστως να είσαι εσύ ο σωστός άνθρωπος.

Ως γυναίκα της Μεσογείου αγαπώ πολύ τη θάλασσα. Πιστεύω ότι το υγρό στοιχείο «εξαγνίζει» και αναδεικνύει τη θηλυκότητα. Γι’ αυτό και απόλαυσα τη δροσερή συνεργασία με τη φωτογράφο Alex Kat, η οποία στην έκθεση «Rebirth», με θέμα «γυναίκες στο νερό», επιβεβαιώνει ότι «γυνή» και «θάλασσα» αρκούν για να συνθέσουν έναν επικίνδυνο συνδυασμό.

Μake-up/Mαλλιά: Apollonia B.

* Η έκθεση «Rebirth» της φωτογράφου Alex Kat θα πραγματοποιηθεί τον Οκτώβριο στο Βερολίνο, ενώ γύρω στα Χριστούγεννα τα έργα της εκτεθούν στην Αθήνα.