GIMOSOULIS13

«Στην αρχή έλεγα ότι οι σημειώσεις αυτές ήταν αποκλειστικά δικές μου, δεν θα τις μοιραζόμουν με κανέναν. Στο τέλος πίστεψα ότι αυτή η μαρτυρία μπορεί να βοηθήσει κάποιους που θα βρίσκονταν σε σχετικά παρόμοια θέση», γράφει στο εισαγωγικό κείμενο ‒με τίτλο «Για να μην ξεχνάω»‒ της έκδοσης ο Κωστής Γκιμοσούλης (φωτογραφία: Δήμητρα Κατσικάκη/Photo Graphic).

Να κάνεις υπομονή. Όχι υπομονή αλλά επιμονή. Κάπως έτσι έγινα χελώνα. Όχι μια χελώνα της στεριάς αλλά μια χελώνα της ανοιχτής θάλασσας. Με τεράστιο καβούκι. Περίμενε, μου έλεγαν. Υπομονή χελωνήσια. Πότε θα βγω; Θα βγω άραγε ποτέ; Το πρωί, το μεσημέρι, το βράδυ μιας χελώνας που την έλεγαν… πώς την έλεγαν; Αρχίζω να ξεχνάω. Αυτός η χελώνα. Τόνους αντιβίωσης η χελώνα. Μηνιγγίτιδα η χελώνα. Πώς την έλεγαν αυτή τη χελώνα; Περιμένει η χελώνα. Δεν περιμένει η χελώνα. Δεν περιμένει, δεν διαβάζει η χελώνα. Όλα τα βλέπει αλλά δεν μιλάει η χελώνα. Ο Αρχέλων η χελώνα.

*****

Ένα από τα εννιά σχέδια του συγγραφέα που συνοδεύουν τα κείμενα του βιβλίου του.

Ένα από τα εννιά σχέδια του συγγραφέα που συνοδεύουν τα κείμενα του βιβλίου του.

Ο γιατρός συζητούσε μαζί μου. Στεκόταν όρθιος πάνω από το κρεβάτι μου. Είχε χαμηλή, γουργουριστή φωνή. Κοντά μαλλιά χτενισμένα προς τα πίσω. Σε έπειθε η φωνή του. Τα μάτια του καταπράσινα με κοιτούσαν. Άψογος πίσω από γυαλιά. Ψηλός και ευθυτενής, η άσπρη του φόρμα ανέμιζε όταν περπατούσε, τα σαμπό του έβγαζαν αστεράκια. Τον εμπιστεύτηκα από την πρώτη στιγμή, ό,τι μου έλεγε το πίστευα και τον ονόμαζα πρίγκιπα. Δεν ήταν πάνω από σαράντα, παρ’ όλα αυτά μου μίλαγε πάντα στον πληθυντικό.

‒ Μη βιάζεστε να φύγετε. Σας καταλαβαίνω, αλλά μη βιάζεστε. Ήρθατε εδώ μέσα με μηνιγγίτιδα πολύ σοβαρή. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Δυο βήματα απ’ τον θάνατο. Χαίρομαι που μιλάμε τώρα. Γιατί θα μπορούσαμε να μη μιλάμε. Ο ένας απ’ τους δυο να μη μιλάει. Να έχει πετάξει μακριά. Κι αυτός θα ήσασταν μάλλον εσείς. Γράψτε αν θέλετε, διαβάστε αν θέλετε. Αλλά μη βιάζεστε. Σας καταλαβαίνω. Οι γιατροί όμως σας κράτησαν στη ζωή. Θέλω όταν βγείτε να είστε απολύτως καλά.

Ο Αρχέλων πίσω μου μου φαίνεται πως χαμογελούσε στον δικό του θεό. Τον θεό των πάντα μεταβαλλόμενων υδάτων. Που δεν γνωρίζουν ούτε έντονη λύπη ούτε υστερική χαρά. Ο Αρχέλων πίστευε χωρίς να το ξέρει στον μοναδικό θεό της ζωής. Γι’ αυτό τον αγαπούσα ερήμην του. Και γι’ αυτό τον έκανα έμβλημά μου και τοτέμ μου.

*****

cover

Τι ζητάς, Αρχέλων, από μένα με την αδιευκρίνιστη ματιά σου; Απ’ όλα τα πλάσματα διάλεξα εσένα γιατί εσύ είσαι πιο κοντά στην ανώτερη δύναμη απ’ όλα. Έρχεσαι πάλι μέσα στον ύπνο μου και μου ζητάς εκείνο που μου φαίνεται πολύ δύσκολο, σχεδόν αδιανόητο. Ν’ αλλάξω. Σ’ αγαπάω, Αρχέλωνα, κι ας μην το ξέρεις. Αν κι εσύ, βασιλιά, μέσα στην άγνοιά σου τα γνωρίζεις όλα. Μοιάζουμε εμείς οι δυο. Και οι δύο επιθυμήσαμε την ελευθερία. Μόνο που η δική σου είναι τέλεια και απέραντη, ενώ η δική μου κίβδηλη. Δώσε μου δύναμη, υπέρτατε, για να γίνω ένα χιλιοστό απ’ αυτό που θέλεις. Δηλαδή ειλικρινής, πιστός και σταθερός. Βοήθησε να πιστεύω αυτό που αγκαλιάζω. Σ’ ένα μακρινό ταξίδι πάρε με μαζί σου. Θα κολυμπάμε αμίλητοι προς τη σωτηρία. Δίδαξέ με, ιερή χελώνα, την ταπεινοφροσύνη. Και να είμαι ευχαριστημένος μ’ αυτά που έχω. Έλα μέσα απ’ τ’ όνειρο και πάρε με, εραστή του αναγκαίου.

 

//Από το βιβλίο του Κωστή Γκιμοσούλη «Δυο μήνες στην αποθήκη» (με εννιά σχέδια του συγγραφέα), εκδόσεις Καστανιώτη.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top