Εκείνοι, που η σχέση τους με το τρέξιμο ανήκει στην κατηγορία «μακριά και αγαπημένοι», δεν μπορούν να καταλάβουν τους δρομείς. Για την ακρίβεια τους αντιμετωπίζουν σαν ένα περίεργο είδος ανθρώπων. Ακόμα περισσότερο εκείνους που αποφασίζουν να πάρουν μέρος σε έναν επίπονο αγώνα όπως είναι ο Μαραθώνιος. «Γιατί κάποιος να υποβάλλει το σώμα του σε τέτοια ταλαιπωρία για 42,195 χλμ.;» αναρωτιούνται οι περισσότεροι.
Κι όμως, όπως ουκ ολίγες φορές έχουμε διαβάσει στη στήλη του Andro Γιατί τρέχω, για τους μαραθωνοδρόμους αυτός ο αγώνας μόνο ταλαιπωρία δεν είναι: ο τερματισμός στον Μαραθώνιο αποτελεί την ουσία της επιτυχίας, της θέλησης και της αντοχής.
Δεν είναι εύκολο πράγμα να τρέξεις και, ακόμα περισσότερο, να τερματίσεις σε έναν Μαραθώνιο. Θέλει προετοιμασία που διαρκεί μήνες, καθημερινές προπονήσεις, θυσίες σε καθημερινές συνήθειες και φυσικά πίστη σε έναν στόχο – έστω κι αν λίγοι καταλαβαίνουν αυτόν τον στόχο. Για αυτό και όταν περνάνε την γραμμή του τερματισμού θα δεις δρομείς που κλαίνε, άλλους που πανηγυρίζουν (έστω κι αν ο χρόνος τους δεν θα τους δώσει κανένα μετάλλιο), άλλους να γίνονται μια μεγάλη αγκαλιά με τους δικούς τους ανθρώπους. Είναι αυτό το αίσθημα ότι κατάφερες κάτι που δεν μπορούν όλοι να πετύχουν.
Αυτό το συναίσθημα θέλησε να βρει και να «συλλάβει» με τον φακό του ο Eddie Cohen. Ο Αμερικανός φωτογράφος βρέθηκε πριν από έναν χρόνο στον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, σε έναν από τους πιο γνωστούς αγώνες του κόσμου, και φωτογράφισε δρομείς πριν την έναρξη και μετά το τέλος του Μαραθωνίου.
«Ήθελα να φωτογραφίσω αυτό τον υπέροχο συνδυασμό της κούρασης και του ενθουσιασμού που βρίσκεται στα πρόσωπα των μαραθωνοδρόμων» δήλωσε ο Cohen για το project του Glory and Pain. «Η αντίδρασή τους είναι πέρα για πέρα αληθινή».
Δείτε ολόκληρο το project του Eddie Cohen εδώ.
Διαβάστε ακόμα: 7 χρόνια Ladies Run: η θηλυκότητα επιστρέφει στη γραμμή της εκκίνησης