Το «Τελευταία Έξοδος» είναι το τρίτο βιβλίο του Αργεντινού συγγραφέα Federico Axat. (Φωτογραφία: RTVE)

Αν κάποιος με ρωτήσει αν διαβάζω βιβλία, μόνο μια ξεκάθαρη απάντηση μπορώ να δώσω: «και ναι, και όχι». Ο λόγος που θυμίζω Πυθία σε μια τέτοια ερώτηση είναι απλός: τις καθημερινές, που ξυπνάω πρωί, πάω στο γραφείο και μένω εκεί για περίπου 10 ώρες, όταν θα επιστρέψω σπίτι θα προτιμήσω να αποβλακωθώ βλέποντας σειρές/ταινίες. Άρα, δεν λες ότι πέφτω με τα μούτρα στα βιβλία.

Όμως, όταν έχω άδεια και ειδικότερα όταν φεύγω από την Αθήνα, τότε με πιάνει μια μανία. Είτε στο πλοίο, είτε στη βεράντα, είτε στην παραλία, είτε στο κρεβάτι, ένα βιβλίο το έχω κολλημένο στα χέρια μου. Κάπως έτσι, το καλοκαίρι που ο δρόμος με έβγαλε στη Σαντορίνη για 10 μέρες, ένα από τα βιβλία που μπήκαν στη λίστα για το ταξίδι ήταν η Τελευταία Έξοδος (εκδ. Μεταίχμιο) του Federico Axat.

Η αλήθεια είναι ότι δεν γνώριζα τίποτα για τον συγγραφέα, ούτε είχα διαβάσει κάποιο από τα προηγούμενα δύο βιβλία του που είχαν δημοσιευτεί. Ωστόσο λίγο η περίληψη στο οπισθόφυλλο, λίγο οι κριτικές σε εφημερίδες του εξωτερικού που έλεγαν πώς πρόκειται για ένα από τα κορυφαία αστυνομικά βιβλία της χρονιάς, στο τέλος όχι απλά κέρδισε μια θέση στη τσάντα, αλλά αποδείχθηκε ένα υπέροχο, καλογραμμένο και ανατρεπτικό λογοτεχνικό θρίλερ.

Ποιος είναι όμως ο Federico Axat, ο άνθρωπος που γέννησε το σκοτεινό παρελθόν και το μπερδεμένο μυαλό του Ted McKay; Μια μικρή συζήτηση μαζί του μας έβαλε για λίγο στον κόσμο.

«Για μένα η λογοτεχνία είναι κάτι πολύ προσωπικό, μοναχικό, πηγή μεγάλης ευτυχίας και υπερηφάνειας».

Το βιβλίο «Τελευταία Έξοδος» του Federico Axat κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

– Όταν ήσασταν μικρός τι θέλατε να κάνετε στη ζωή σας όταν μεγαλώσετε;
Όταν ήμουν μικρός έλεγα, ότι θα γίνω πολιτικός μηχανικός, επειδή αυτό ήταν και το επάγγελμα του πατέρα μου· το επαναλάμβανα λοιπόν χωρίς να ξέρω ακριβώς τον λόγο. Μεγαλώνοντας ανακάλυψα ότι μου άρεσαν οι θετικές επιστήμες και είχα έφεση σε αυτές, οπότε πήγα παραπέρα αυτή την παιδική επιθυμία. Πήρα το πτυχίο του πολιτικού μηχανικού όταν ήμουν πολύ μικρός και ποτέ δεν έκατσα να σκεφτώ ιδιαίτερα αν ήταν όντως το όνειρο της ζωής μου. Στην πραγματικότητα με έχει βοηθήσει να κερδίζω τα προς το ζην κι έτσι να ακολουθήσω το όνειρο της συγγραφής, άρα δεν παραπονιέμαι.

– Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το γράψιμο;
Ήταν μία από αυτές τις πολύ παράξενες στιγμές. Στην εφηβεία μου απέκτησα τη συνήθεια της ανάγνωσης κι ένα απόγευμα, εκεί που διάβαζα στο γραφείο μου το Αυτό του Stephen King, κλείνοντας το βιβλίο, είδα μπροστά μου μια παλιά γραφομηχανή. Χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα τι να γράψω, ξεκίνησα μια ιστορία. Η παρόρμηση ήρθε τόσο φυσικά, σχεδόν ενστικτωδώς. Θυμάμαι ότι είχα σκεφτεί: «Αυτό πρέπει να το κάνω».

– Περιμένατε ότι το βιβλίο Τελευταία έξοδος θα είχε τόση μεγάλη επιτυχία;
Καταλαβαίνω τη φύση της ερώτησης και η απάντηση είναι όχι, δεν το περίμενα. Ωστόσο, δεν μου αρέσει να μετράω ή να αξιολογώ τα βιβλία σε συνάρτηση με την εμπορική τους επιτυχία. Το Τελευταία έξοδος είναι ένα βιβλίο που το αγαπώ πολύ και προσπαθώ να βρίσκω τον ίδιο ενθουσιασμό στο κείμενο κάθε φορά που καταπιάνομαι με μια καινούργια δουλειά. Από τη στιγμή που τα βιβλία μου πουλιούνται, γνωρίζω πως αποτελώ μέρος της αγοράς, με τους κανόνες, τις αδικίες και τις χαρές της, ωστόσο μου αρέσει να ξεχωρίζω τα πράγματα και για μένα η λογοτεχνία είναι κάτι πολύ προσωπικό, μοναχικό, πηγή μεγάλης ευτυχίας και υπερηφάνειας. Συνήθως, όταν σκέφτομαι τα βιβλία μου, μου αρέσει να βλέπω αυτό το τελευταίο κομμάτι, αυτό που προηγείται της έκδοσης.

– Από πού εμπνευστήκατε την ιστορία για την Τελευταία έξοδο;
Δεν το έχω τόσο ξεκάθαρο στο μυαλό μου. Είναι μια ιστορία που δεν είχε μια μοναδική στιγμή έμπνευσης, αλλά αναπτύχθηκε σιγά σιγά, καθώς την έγραφα. Συνήθως έτσι ξεδιπλώνονται τα μυθιστορήματά μου. Υπάρχει ένας αρχικός πυρήνας που μπορεί να υπόσχεται κάποια πράγματα όχι όμως κάτι πολύ συγκεκριμένο. Μου αρέσει να είμαι ανοιχτός τη στιγμή της δημιουργίας, το βρίσκω πιο προκλητικό και πιο διασκεδαστικό ταυτόχρονα.

«Το βιβλίο “Η μυστηριώδης νήσος” του Ιουλίου Βερν ήταν το πρώτο που μου έδειξε τη μαγεία της λογοτεχνίας».

– Μπορώ να σας κάνω μια spoiler (για όσους δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο σας) ερώτηση; Έχω την αίσθηση ότι δεν είναι 100% ξεκάθαρο αν ο Ted McKay πεθαίνει στη φωτιά ή όχι. Τελικά πέθανε ή υπάρχει πιθανότητα να τον δούμε σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο σας;
Πράγματι από το κείμενο δεν προκύπτει ρητά η απάντηση οπότε δεν έχουμε παρά να βασιστούμε σε αυτό που υπαγορεύουν οι πιθανότητες. Επομένως πιστεύω πως είναι πολύ πιθανό ότι ήταν αυτός που πέθανε στη φωτιά. Ή αντιστρέφοντας το επιχείρημα, θα ήταν αρκετά απλό να αποδείξουμε ότι δεν ήταν εάν είχε βρεθεί εκεί πολύ καιρό πριν από το φινάλε. Δεν πιστεύω πως θα ξανακούσουμε γι’ αυτόν, αλλά αυτό είναι απλά μια αίσθηση που έχω τώρα.

– Ποιοι συγγραφείς έχουν επηρεάσει το δημιουργικό στιλ σας;
Περισσότερο από όλους ο Stephen King και το έχει κάνει με τέτοιο τρόπο που θα ήταν άδικο να αναφέρω κάποιον ακόμα. Ωστόσο επιδιώκω να μαθαίνω απ’ όλους, ξέρω ότι αυτό ακούγεται κλισέ, όμως στ’ αλήθεια είναι κάτι που προσπαθώ να κάνω, κυρίως τελευταία. Όταν διαβάζω ένα βιβλίο, επιχειρώ να ανιχνεύσω τα δυνατά σημεία του συγγραφέα, εάν υπάρχουν, και να δω πώς το πέτυχε. Εάν για παράδειγμα κάποιος είναι καλός στους διαλόγους, προσπαθώ να καταλάβω πώς τα κατάφερε. Φαίνεται ανόητο, όμως μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο να προσδιορίσουμε γιατί κάτι είναι καλό ή κακό και θεωρώ ότι μια τέτοιου είδους αποκωδικοποίηση έχει μεγάλη σημασία για τον συγγραφέα. Το να το εφαρμόσεις στη δική σου δουλειά είναι αδύνατο, οπότε δεν μένει άλλη λύση παρά να μάθεις από τους υπόλοιπους.

– Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο ως παιδί;
Η μυστηριώδης νήσος του Ιουλίου Βερν. Ήταν το πρώτο βιβλίο που μου έδειξε τη μαγεία της λογοτεχνίας, που με μετέφερε σε άλλους τόπους.

«Όταν γράφω, όταν σκέφτομαι ένα βιβλίο, νιώθω ότι βρίσκομαι εκεί ακριβώς που πρέπει κάνοντας αυτό που πρέπει. Δεν υπάρχει κάτι άλλο στον κόσμο που να πλησιάζει σε αυτό».

– Ποιο ήταν αυτό το βιβλίο που σας άλλαξε τη ζωή;
Το Αυτό του Στίβεν Κινγκ. Το βιβλίο αυτό μου έδειξε μία κλίση που, εκτιμώ, θα είχα ανακαλύψει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αργά ή γρήγορα, γιατί δεν έχω νιώσει ποτέ τόσο έντονα μια εσωτερική φωνή να μου υπαγορεύει πως κάνω το σωστό. Όταν γράφω, όταν σκέφτομαι ένα βιβλίο, νιώθω ότι βρίσκομαι εκεί ακριβώς που πρέπει κάνοντας αυτό που πρέπει. Δεν υπάρχει κάτι άλλο στον κόσμο που να πλησιάζει σε αυτό.

– Αν μπορούσατε να συναντήσετε έναν συγγραφέα που έχετε είδωλο, ποιος θα ήταν αυτός και γιατί;
Έχω συναντήσει αρκετούς συναδέλφους, μερικούς από τους οποίους εκτιμώ πολύ, συμπεριλαμβανομένου και του Στίβεν Κινγκ, με τον οποίο είχα την ευκαιρία να συναντηθώ μια δυο φορές και να μου υπογράψει βιβλία του. Γενικά δεν μου αρέσει οι συγγραφείς που θαυμάζω να παίρνουν σάρκα και οστά, είμαι λίγο παράξενος ως προς αυτό. Μου αρέσει να τους γνωρίζω μέσα από τα κείμενά τους. Δεν ενθουσιάζομαι με την ιδέα ότι είναι ενεργοί στα κοινωνικά δίκτυα ή στα μέσα γενικότερα. Προτιμώ το προφίλ των μοναχικών συγγραφέων, για τους οποίους δεν γνωρίζουμε και πολλά, που μαθαίνουμε νέα τους με το σταγονόμετρο και που μας εκπλήσσουν με τα βιβλία τους.

– Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Αυτή τη στιγμή τελειώνω ένα καινούργιο βιβλίο με το οποίο είμαι ενθουσιασμένος, απολαμβάνοντας ιδιαίτερα το γράψιμο της τελικής ευθείας. Ελπίζω να το τελειώσω σύντομα και να εκδοθεί στα ισπανικά τουλάχιστον εντός της επόμενης χρονιάς. Αν και είναι πολύ νωρίς για να αποκαλύψω κάτι, μπορώ να πω ότι πρόκειται για ένα έργο που αισθητικά μοιάζει με την Τελευταία έξοδο.

 

Διαβάστε ακόμα: Ο Αλέκος Συσσοβίτης είναι ζωντανός σε μια Νεκρή Ζώνη

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top