fwtiadis

Ο Φίλιππος Φωτιάδης με τον ήρωά του, στο σπίτι του, στα Ιλίσια.

Όταν ήμουν παιδί, ο πατέρας μου έφερνε κάθε τόσο στο σπίτι ρολά από χαρτί φωτοτυπίας (από τα παλιά φωτοτυπικά σχεδίων, αυτά με την αμμωνία), που είχαν χαλάσει επειδή ήταν εκτεθειμένα στο φως. Τα άπλωνε στο πάτωμα και ζωγραφίζαμε όλοι μαζί μπαμπάς και παιδιά.

Η ενασχόλησή μου με το σχέδιο με οδήγησε στην Αρχιτεκτονική. Όταν πήγα για σπουδές στο Rhode Island School of Design ανοίχτηκε μπροστά μου ένας φανταστικός κόσμος. Από την πρώτη χρονιά, ή, καλύτερα, από την πρώτη μέρα, τα ερεθίσματα από το περιβάλλον της Σχολής και η εξοικείωση με τον κόσμο των Τεχνών αναζωπύρωσαν το παλιό εκείνο ενδιαφέρον μου για τη ζωγραφική. Αλλά αγάπησα την Αρχιτεκτονική με το ίδιο πάθος. Άλλωστε, η δουλειά ενός αρχιτέκτονα είναι η τρισδιάστατη εφαρμογή ενός σχεδίου. Πάνω απ’ όλα όμως, η Αρχιτεκτονική σε μαθαίνει να σκέφτεσαι.

«Ο ήρωάς μου ξεπήδησε κυριολεκτικά από τον τοίχο του δωματίου της κόρης μου. Κάπου στην άκρη ενός παραμυθένιου τοπίου που ζωγράφιζα ενθουσιωδώς».

Κάποια στιγμή, με προσέγγισε ένας φίλος και μου ζήτησε να τον βοηθήσω στην εικονογράφηση ενός γαλλικού βιβλίου γραμματικής. Δούλεψα μαζί με τον αδερφό μου, Σέργιο, και τη Θεανώ Πετρίδου πάνω σε αυτό το βιβλίο και λίγο αργότερα δημιουργήσαμε μαζί το γραφείο we design, στο οποίο δουλεύουμε μέχρι και σήμερα.

Για αρκετά χρόνια, ζωγράφιζα με πενάκι σε ένα μπλοκ από ακουαρέλες, που είχαν το μέγεθος καρτ ποστάλ. Το είχα παντού μαζί μου. Περιμένοντας σε κάποια ουρά στην πολεοδομία, μέχρι τα καλοκαίρια μου στην αγαπημένη Πάτμο. Για μένα, τα άλμπουμ αυτά ήταν τα snapshots βιωμένων εμπειριών και όταν, μετά από μια αλληλουχία συμπτώσεων, έγιναν το αντικείμενο της πρώτης μου ατομικής έκθεσης στη γκαλερί «Αγκάθι», ένιωσα αρκετά περίεργα. Ο τίτλος «Ξυπόλυτος στ’ Αγκάθι» τα έλεγε όλα…

Το εξώφυλλο του βιβλίου (κείμενο και εικονογράφηση) του Φίλιππου Φωτιάδη, που κυκλοφόρησε το 2011 από τις εκδόσεις Μιλητος

Το εξώφυλλο του βιβλίου (κείμενο και εικονογράφηση) του Φίλιππου Φωτιάδη, που κυκλοφόρησε το 2011 από τις εκδόσεις Μίλητος.

Ο Ζαφείρης Κοντοπίθαρος, ο ήρωας του ομώνυμου παραμυθιού που έγραψα, και ακολούθως εκδόθηκε από τις εκδόσεις Μίλητος, ξεπήδησε κυριολεκτικά από τον τοίχο του δωματίου της κόρης μου. Όταν αφιερώθηκα στη διακόσμηση του παιδικού δωματίου, κάπου στην άκρη ενός παραμυθένιου τοπίου που ζωγράφιζα ενθουσιωδώς, εμφανίστηκε χάρη σε μια μονοκοντυλιά, αυτή η περίεργη φιγούρα, που δεν είναι άνθρωπος ούτε πλάσμα εξωτικό. «Ποιος είναι αυτός ο κοντοπίθαρος;», με ρώτησε η γυναίκα μου, η Αγγέλα. Δίχως να το ξέρει, μόλις είχε δώσει όνομα στον μελλοντικό μου ήρωα.

Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε τον Δεκέμβριο του 2011, εμβόλιμα στο πρόγραμμα εκθέσεων της γκαλερί Ζουμπουλάκη. Ετοίμασα μια σειρά από τρισδιάστατα σχέδια με τον ονειρικό κόσμο στον οποίο ζει ο ήρωας με το μυστηριώδες κουτί που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Ο Κοντοπίθαρος αγαπήθηκε πέρα από κάθε προσδοκία.

fwtiadis2

«Ξεπήδησε κυριολεκτικά από τον τοίχο του δωματίου της κόρης μου. Κάπου στην άκρη ενός παραμυθένιου τοπίου που ζωγράφιζα ενθουσιωδώς».

Λίγους μήνες αργότερα, με προσέγγισε ο οίκος Hermès, ζητώντας μου να συμμετάσχω στον διαγωνισμό για τη διακόσμηση της βιτρίνας του καταστήματος της Αθήνας, χρησιμοποιώντας μια παρόμοια τεχνοτροπία. Η πρότασή μου περιλάμβανε μια σειρά από μικρά κουτιά, από τα οποία ξεπρόβαλαν μικροσκοπικές φιγούρες σε συνδυασμό με τα προϊόντα της φίρμας. Στο φόντο, σε μεγάλη κλίμακα, πρόσωπα από χαρτόνι με ελαφρώς αμήχανη όψη. Η ιδέα της αντιπαραβολής του «μικρόκοσμου» των κουτιών με τη μεγάλη εικόνα, άρεσε στους υπεύθυνους, με τη διαφορά ότι στη θέση των μεγάλων σκίτσων, θα δέσποζε η μορφή του Κοντοπίθαρου. Και κάπως έτσι, η απορημένη έκφραση του ήρωά μου (εντελώς αυτονομημένου από μένα πια) βρήκε τη θέση της στη βιτρίνα της Hermès.

Ο ήρωας του Φίλιππου Φωτιάδη στην εγκατάσταση «Ordinary Fairy Tales», στις βιτρίνες της Hermès (Βουκουρεστίου 1 και Σταδίου, έως 15 Ιουνίου). Φωτογραφία: Γιώργος Σαββουλίδης

Ο Ζαφείρης Κοντοπίθαρος απορεί, διασκεδάζει και προβληματίζεται, καθώς επεξεργάζεται το ακατανόητο γι’ αυτόν, φυσικό περιβάλλον. Φωτογραφία: Γιώργος Σαββουλίδης

Δεν ξέρω ποιος είναι ο Ζαφείρης Κοντοπίθαρος. Μ’ ενδιαφέρει ο αναγνώστης να βρει την κρυμμένη ιστορία του μέσα από το βιβλίο, όπως επιχειρώ κι εγώ κάθε φορά που το διαβάζω στις κόρες μου. Η αφήγηση δεν είναι αφήγηση παιδικού παραμυθιού, αλλά αυτό είναι μέρος της ιδιαιτερότητας του ήρωα. Κάπου στο διαδίκτυο, ανακάλυψα ότι τα παιδιά σε κάποιο σχολείο είχαν βρει το βιβλίο και ζωγράφιζαν τις δικές τους ιστορίες με τον Κοντοπίθαρο. Ήταν ομολογουμένως, μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.

Από την πρώτη μου ατομική έκθεση, συνήθιζα να λέω ότι ζωγραφίζω με το «άλλοθι» ότι είμαι αρχιτέκτονας. Ο Κοντοπίθαρος κατάφερε να το αλλάξει κι αυτό. Για το βιβλίο αυτό και σε συνδυασμό με την έκθεση-παρουσίαση, χρειάστηκε να βγάλω σφραγίδα με το όνομά μου και τις τρεις ιδιότητες που απέκτησα: αρχιτέκτονας, ζωγράφος, συγγραφέας. Ο λόγος μπορεί να ήταν γραφειοκρατικός (οι διαφορετικοί Φ.Π.Α.), το αποτέλεσμα όμως, ήταν να αναμετρηθώ με την καινούρια μου «ταυτότητα».

«Kοιμόμουν πότε στην εξοχή, πότε στην εσοχή», από την «έκθεση (ενός) βιβλίου: Ζαφείρης Κοντοπίθαρος», στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη.

«Kοιμόμουν πότε στην εξοχή, πότε στην εσοχή», από την «έκθεση (ενός) βιβλίου: Ζαφείρης Κοντοπίθαρος», στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top