«Όσο περνά ο καιρός, νιώθω πως τίποτα δεν ξέρω / για σένα, στρογγυλέ, χρυσέ καθρέφτη». (Michael Marcotte, «Golden Moon»)

Δημήτρης Κοσμόπουλος, «Όμως η πιο κρυστάλλινη πηγή είναι η σελήνη»

Όσο περνά ο καιρός, νιώθω πως τίποτα δεν ξέρω
για σένα, στρογγυλέ, χρυσέ καθρέφτη.
Αυτές οι ουλές, αχνές μες στον βυθό σου, ποιες φανερώνουνε πληγές.
Προσωπιδοφόρε ψεύτη,

γένους άλλοτε θηλυκού, άλλοτε ουδετέρου. Είναι από τις ουλές σου
κάποτε, που αναβλύζουνε τα σκοτεινά μελάνια.
Μέσα τους κρύβεσαι, σαν το χταπόδι στις σπηλιές του.
Μετά στιλπνότατη τινάζεις γύρη στα λιμάνια

τ’ ουρανού, όπου περνάς. Χθες έλαμπες πανσέληνος.
Με την εσθήτα Της σ’ είχε γυαλίσει η Θεοτόκος.
Σε δίψαγε το στήθος μου, όρμος Ασέληνος.
Καιγότανε η ψυχή μου. Το κορμί μου τεφροδόχος.

Στα βάσανα, σε πόσες σημασίες, κολύμπησα σαν το πουλί.
Σε πυρετούς, σε πόσες νοσταλγίες, πέταξα σαν το ψάρι.
Μα να τη η λάμψη σου, άγρια φουσκονεριά με έχει πάρει
σ’ άγνωστο δρόμο που μου φέρνει όσα αγάπησα πολύ.

 

(Από τη συλλογή «Πουλιά της νύχτας», εκδ. Κέδρος, 2005)

 

Στην επόμενη σελίδα: «Πλάνη πανσέληνη».

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top