Το δυσεύρετο κωμικό ήθος του Γαλίτη

«Υγεία ιδιαίτερη ο Γαλίτης μες στα εξευτελιστικά νέα ελληνικά δεδομένα μας, χωρίς ούτ’ ένα χτύπημα κάτω από τη μέση του θεατή, χωρίς ούτε μια ευκολία, χωρίς ούτε μια στιγμή ευτέλειας». Φωτογραφία: Ορφέας Εμιρζάς

Πολύν καιρό ήθελα κι εγώ να γράψω ένα κείμενο για τον Γιώργο Γαλίτη. Να η ευκαιρία τώρα, που τα «Ραδίκια» του πάνε για τρίτη χρονιά καλλιτεχνικού θριάμβου, στο «Eliart» στο Γκάζι πια.

Τον γνώρισα προσωπικά το 2000. Στο «Μια Μέρα τη Νύχτα» του Πανουσόπουλου, όπου εγώ είχα συνεργαστεί στο σενάριο, κι ο Γαλίτης έπαιζε έναν θρησκόληπτο ταξιτζή, κωμικά, κωμικότατα. Αλλά, ταυτόχρονα, λιτά, με λεπτομέρεια υποδειγματική, με τρόπο κι αυτός ελληνικό, αλλά σαν στην ανεπανάληπτη σειρά των μεγάλων δυτικότροπων ηθοποιών μας Λογοθετίδη, Ηλιόπουλου και του συγκινητικού πάντα Μίμη Χρυσομάλλη.

Νομίζω πως γίναμε φίλοι αμέσως: μιλήσαμε εκείνο το βράδυ για Μπάστερ Κίτον και Τζέρι Λούις, για Νόρμαν Γουίσντομ αλλά και Πιερ Ετέξ. Για της Κωμωδίας την πάνω απ’ όλα τ’ άλλα είδη ιερή λυτρωτικότητα, για του γέλιου τους αυστηρούς όμως πάντα κανόνες.

Ο Γαλίτης ως πρόπερσι, στο θέατρο και την τηλεόραση ψήγματα μόνο του τρομερού του ταλέντου μπορούσε να δείχνει. Είτε ως Σημίτης υστερικός στους «Διαπλεκόμενους», είτε κοντά στον Φιλιππίδη ως πρωταγωνιστής, αλλά κι ως ρολίστας συχνά, αδιαμαρτύρητα. Το ίδιο δίπλα στον Μουστάκα, στον Χάρρυ Κλυνν, στον Καρακατσάνη, στον Βουτσά. Γράφοντας ο ίδιος παράλληλα νούμερα πολλά για την Επιθεώρησή μας, την πάντα νεκροζώντανη.

Την ύστατη σχεδόν ώρα, στης Κρίσης την κιόλας τότε σκληρότατη αρχή, ο ηθοποιός και συγγραφέας μαζί αυτονομήθηκε, άφησε πίσω του όλα τ’ άλλα και βρέθηκε στο «Ζίνα» στην Αλεξάνδρας, με τους δεκατρείς όμως καταπληκτικούς επικήδειούς του προίκα λαμπρή, ο ίδιος σώμα επί σκηνής ζωντανό, ολοζώντανο, επιθεώρηση πλήρης και πλούσια μόνος του, χωρίς ούτε μια στιγμή βαρεμάρας για το κοινό του, κλόουν ο Γαλίτης εκτός συναγωνισμού ξαφνικά, υγεία ιδιαίτερη μες στα εξευτελιστικά νέα ελληνικά δεδομένα μας, χωρίς ούτ’ ένα χτύπημα κάτω από τη μέση του θεατή, χωρίς ούτε μια ευκολία, χωρίς ούτε μια στιγμή ευτέλειας.

«Επιθεώρηση πλήρης και πλούσια μόνος του, χωρίς ούτε μια στιγμή βαρεμάρας για το κοινό του». Φωτογραφία: Περικλής Ρίπης

Ο Νομπελίστας Βλάχος του κι ο Υποψήφιος στον Παντελή, ο υπερβατικός Κρητικός του κι ο ανελέητος Στρατηγός, ο Μάγειράς του ο χωρίς φαΐ κι ο χρυσοκάνθαρος Αρχιμανδρίτης του, είναι ρόλοι διαυγείς σαν γάργαρο νερό, η κίνησή του, η φωνή του, ο διάχυτα φιλάνθρωπος ψυχισμός του είναι για το σχεδόν Κατοχικό δικό μας ’13 άστρα κατάφωτα μες στη λάσπη επικίνδυνου σκοταδιού, που απλώνεται πια πάνω απ’ όλους κι όλα.

Θα πείτε: Μήπως υπερβάλλει ο φίλος του; Εγώ πιστεύω πως όχι. Για έβδομη, όγδοη φορά θα κάθομαι, ελπίζω, δίπλα σας σε μια από τις νέες αυτές του παραστάσεις. Γιατί κι εμένα, ξέρετε, μου λείπει πολύ αυτή η ικανοποίηση, η απόλαυση στρόγγυλων και καθαρών πραγμάτων, τα υπέροχα σημεία συνενοχής του κοινού μ’ έναν μεγάλο κωμικό ξανά.

Γιατί κι εγώ πρόλαβα μικρός και είδα στο θέατρο, στα Ακροπόλ, επί σκηνής και Αυλωνίτη, και Χρήστο Ευθυμίου, και Σταυρίδη, και Βλαχοπούλου, και Χατζηχρήστο. Και Βέγγο, βέβαια, παντού και πάντα απίστευτο, σαν γαλαξία φωτιάς εκεί πάνω ολόγλυκα υπερκινητικό.

// «Τα Ραδίκια ανάποδα». Κείμενο, ερμηνεία, σκηνογραφία: Γιώργος Γαλίτης. Σκηνοθεσία: Βλαδίμηρος Κυριακίδης. Θέατρο Eliart: Κωνσταντινουπόλεως 127, Βοτανικός, τηλ. 210-3477677.

«Ο Νομπελίστας Βλάχος του κι ο Υποψήφιος στον Παντελή, ο υπερβατικός Κρητικός του κι ο ανελέητος Στρατηγός, ο Μάγειράς του ο χωρίς φαΐ κι ο χρυσοκάνθαρος Αρχιμανδρίτης του, είναι ρόλοι διαυγείς σαν γάργαρο νερό». Φωτογραφία: Περικλής Ρίπης

TAGS :
ηθοποιός θέατρο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook