«Τινάζομαι άξαφνα και λέω: “Τι θέλεις μες στη νύχτα, παλικαρά; Τα σπλάχνα μου απαιτείς;”».

Γιώργος Μπλάνας, «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη – 1»

Στο ποίημα αυτό προτίθεμαι να τραγουδήσω τον αρχιστράτηγο
του μένους των Ελλήνων, Γεώργιο Καραϊσκάκη.
Όχι επειδή επιθυμώ τίποτε αναίμακτα βραβεία,
κι ίσως ίσως την στρίγγλα εκείνη συντριβή
του εθνικού ποιητή στη χάμω γλώσσα,
αλλ’ επειδή –τουλάχιστον εγώ– ταράζομαι τα βράδια,
όταν είναι το φεγγάρι κάποιο είδος τροχαλίας,
που ανασύρει απ’ το πηγάδι της σιωπής τα όνειρα της πέτρας.
Τότ’ επιστρέφει ο νεκρός παλικαράς της γης μου
και πελεκάει τεχνικά των ζωντανών την γλώσσα.
Τότ’ επιστρέφει ο φωτεινός και με ξυπνάει,
κι είναι απ’ ώρα ποτάμια οι φλέβες μου ανοιχτές,
καίγονται οι αρθρώσεις μου σαν τα χωριά,
τα πόδια μου τυφλά παραπατάνε
τα κόκαλά τους με τριγμούς βαθείς, πέτρα την πέτρα,
κατ’ όπου κάποτε δροσιά των λιβαδιών
και πόδια παιδιών που χόρταιναν ανατριχίλες,
κι ένα κορίτσι δούλευε των αγοριών τον κήπο
μες στα νεράντζια των πλησίστιων στεναγμών του.
Τινάζομαι άξαφνα και λέω: «Τι θέλεις μες στη νύχτα, παλικαρά;
Τα σπλάχνα μου απαιτείς;
Δεν πρέπει να ’χει σίδερο καρδιά για να σ’ αντέξει
αυτός που τρέχει στους γκρεμούς γυρεύοντας τα κρίνα;»
Κι αυτός: «Δεν πρέπει να ’χει την γλώσσα του ο ποιητής,
τρέλα καλά γαλβανισμένη;»
Και χάνεται, με παρατάει μες στη βαθιάν αλήθεια.

(Από τη συλλογή «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη», εκδ. Γαβριηλίδης, 2010)

 

Ακούστε εδώ: Διονύσης Σαββόπουλος – Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη:

 

Διαβάστε ακόμα: Λόρδος Βύρων – Το Έπος της Ζωής του [Μέρος Α’ | Μέρος Β’ | Μέρος Γ’].

1 2 3 4 5

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top