«Στην παλιά μου ζωή αισθανόμουν πάρα πολύ περιορισμένος, πνιγόμουν», λέει ο Γεράσιμος Ρήγας. «Αν είχα συνεχίσει, σήμερα θα ήμουν διαλυμένος».

«Στην παλιά μου ζωή αισθανόμουν πάρα πολύ περιορισμένος, πνιγόμουν», λέει ο Γεράσιμος Ρήγας. «Αν είχα συνεχίσει, σήμερα θα ήμουν διαλυμένος».

Όταν ζεις για ένα μεγάλο διάστημα με μια μικρή ομάδα ανθρώπων, ό,τι ζουν αυτοί το ζεις κι εσύ μαζί τους. Τα πάντα, το πώς κινούνται, η χροιά της φωνής τους κλπ, γίνονται δεύτερη φύση σου. Ο χρόνος που περνάς με αυτούς τους ανθρώπους είναι πολύ σημαντικός και ταυτόχρονα μαθαίνεις πώς να συμβιώνεις μαζί τους όντας όσο πιο διακριτικός μπορείς. Μέσα από αυτόν τον τρόπο δουλειάς δένεσαι τρομερά με τους ανθρώπους που κινηματογραφείς. Γίνονται μέρος της ζωής σου, είναι μια διαδικασία εξαιρετικά βιωματική.

Σε αυτό το είδος του σινεμά ακολουθείς το ένστικτό σου. Τη στιγμή που κινηματογραφείς όλα συμβαίνουν γρήγορα κι ενώ εσύ σκέφτεσαι τα τεχνικά, το πώς καδράρεις, αν ο ήχος είναι σωστός, το ένστικτο σε οδηγεί. Ουσιαστικά κάνεις αυτό που σου υπαγορεύει η καρδιά σου. Αυτό ισχύει γενικότερα στη ζωή.

Παρατηρώ συνέχεια όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, οτιδήποτε μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για την επόμενη ταινία μου. Ίσως είναι και μια κατάρα, φοβάμαι καμιά φορά μήπως είμαι παρατηρητής της ζωής και ξεχνάω να ζήσω.

«Δεν υπάρχει σενάριο στο ντοκιμαντέρ, το σενάριο είναι η ίδια η ζωή, η ίδια η πλοκή της πραγματικότητας είναι αυτή που σε καθοδηγεί προς τα κάπου».

Αν σέβεσαι αυτό το οποίο κινηματογραφείς, είσαι υποχρεωμένος να δείξεις αυτό που συμβαίνει με τη μεγαλύτερη δυνατή ειλικρίνεια. Και να δείξεις την πολυπλοκότητα της πραγματικότητας, γιατί φυσικά δεν είναι μονοδιάστατη. Πρέπει να προσπαθήσεις να αποβάλλεις την όποια προκατάληψη έχεις σε σχέση με το αντικείμενο και να μπορέσεις να δείξεις αυτό που συμβαίνει. Σε καθοδηγεί η πραγματικότητα και η καθημερινότητα αυτού που κινηματογραφείς.

Πάντοτε η προσπάθεια είναι αυτό που κάνεις να είναι κατανοητό από το θεατή, όπως στη ζωγραφική που ενώνεις κάποια χρώματα μεταξύ τους και βάζοντας το μπλε δίπλα στο κίτρινο αυτά αποκτούν μια άλλη διάσταση, αντίστοιχα στον κινηματογράφο ή στο ντοκιμαντέρ αρχίζεις και ενώνεις σκηνές που μπορεί να μην έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Δημιουργείς εσύ αυτή τη σχέση και ο θεατής μέσα από αυτό αρχίζει να κατανοεί τι συμβαίνει.

Black Box_2_300dpi

«Το πατρικό μου σπίτι είναι απέναντι από την Κρατική Σχολή Χορού. Έβλεπα από μικρός τους χορευτές και τις χορεύτριες να μπαίνουν με αυτό το ανάλαφρο βήμα στη Σχολή και με ενδιέφερε πάρα πολύ να μπω κι εγώ και να δω τι γίνεται εκεί μέσα», λέει για το ντοκιμαντέρ του «Black Box» ο Γεράσιμος Ρήγας.

Όταν είμαι στο μοντάζ, όταν κοιμάμαι ή καθώς ξυπνάω σκέφτομαι πως αυτό που είχα δει συνδέεται με κάτι άλλο. Είναι τόσο βιωματικό αυτό που το σκέφτεσαι συνεχώς και το βρίσκεις ψάχνοντας, ψαρεύοντας, δοκιμάζοντας το ένα πράγμα δίπλα στο άλλο. Έχει τεράστια δύναμη η κάμερα, ο Όρσον Γουέλς είχε πει ότι η κάμερα είναι μεγαλύτερη από το μάτι. Στη φάση του μοντάζ λοιπόν, ανακαλύπτεις πράγματα που σου είχαν ξεφύγει στη διάρκεια των γυρισμάτων, βρίσκεσαι μπροστά σε εκπλήξεις που σου ανοίγουν νέους δρόμους και ταυτόχρονα καταλαβαίνεις πολλά πράγματα για σένα. Ουσιαστικά, μέσα από όλες τις ταινίες μου, εκθέτω ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Δεν υπάρχει σενάριο στο ντοκιμαντέρ, το σενάριο είναι η ίδια η ζωή, η ίδια η πλοκή της πραγματικότητας είναι αυτή που σε καθοδηγεί προς τα κάπου. Η φάση των γυρισμάτων έχει πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον γιατί αποκτάς μια σχέση εμπιστοσύνης με τους ανθρώπους τους οποίους κινηματογραφείς, η οποία είναι πολύ ζωντανή, πολύ βιωματική, καθώς αυτοί οι άνθρωποι είναι φοβερά γενναιόδωροι απέναντί σου. Ενώ πια στο μοντάζ είναι πολύ πιο πολύπλοκο όλο αυτό, γιατί έχεις ένα όγκο υλικού το οποίο αρχικά είναι χαοτικό και πρέπει εσύ όλο αυτό το χάος να το βάλεις σε τάξη, να του αποδώσεις κάποιο νόημα. Χαίρομαι που μπορώ και δουλεύω μόνος μου, το γεγονός ότι μου αρέσει να παρατηρώ έχει κάτι το μοναχικό, οπότε είναι μέρος του εαυτού μου και αισθάνομαι ήρεμα μέσα σ’ αυτήν την πραγματικότητα. Από την άλλη, επειδή οι δουλειές μου είναι πολύ ανθρωποκεντρικές, δεν είμαι ποτέ πραγματικά μόνος, αφού αναπτύσσεται πάντα μια έντονη σχέση με τους ανθρώπους που κάθε φορά είναι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μου.

parvas color normal

«Για το ντοκιμαντέρ ”Πάρβας, Άγονη Γραμμή” έζησα για ένα χρόνο στην Αμοργό. Ήθελα να καταγράψω τη ζωή αυτών των ανθρώπων και τη σχέση τους με το χρόνο και τον τόπο τους».

Άλλα ξεκίνησα να κάνω κι άλλα έκανα. Σπούδασα Οικονομικά και Πολιτικές Επιστήμες στο οικονομικό της Νομικής και διεθνείς σχέσεις στο LSE. Mετά από τις σπουδές μου δούλεψα για τέσσερα χρόνια σε τράπεζα. Μέσα σε αυτό το corporate περιβάλλον όμως αισθανόμουν όμως πάρα πολύ περιορισμένος, πνιγόμουν. Αν είχα συνεχίσει, σήμερα θα ήμουν διαλυμένος. Ήταν πολύ πιο δύσκολο να κάνω κάτι που δεν μου άρεσε και να αισθάνομαι ότι ο χρόνος είναι βάρος, ότι λειτουργεί εναντίον μου. Οπότε έφυγα από αυτό στο οποίο ένιωθα εγκλωβισμένος για να πάω σε κάτι άλλο που με κάνει χαρούμενο. Στα 30 μου λοιπόν αποφάσισα να κάνω αυτή την αλλαγή στη ζωή μου. Τα παράτησα όλα και πήγα στο Berkeley στην Καλιφόρνια για να κάνω ένα μεταπτυχιακό στο ντοκιμαντέρ. Αισθάνομαι ότι διαρκώς μαθαίνω και ότι έχω πολλά ακόμα να ανακαλύψω. Ο κόσμος της τέχνης δεν έχει περιορισμούς, εξαρτάται πάρα πολύ από σένα και από το πόσο ανοιχτός είσαι σε ερεθίσματα, στη φαντασία σου, σε αυτά που έχουν κάνει οι άλλοι πριν από σένα. Όλο αυτό με κρατάει ζωντανό παρά τις δυσκολίες που όλοι αντιμετωπίζουμε στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα.

Ένας λόγος που ήθελα να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο και το ντοκιμαντέρ ήταν ότι μου επιτρέπει να ακολουθώ το ένστικτό μου. Το πώς φαντάζεσαι πράγματα και μέσα από αυτά που φαντάζεσαι μπορείς να δημιουργήσεις κάτι. Στη ζωή πρέπει να δοκιμάζεις πράγματα και να έχεις τη δυνατότητα ίσως να τα απορρίψεις, να καταλάβεις τι σου ταιριάζει και τι όχι. Μέσα σε αυτή την πορεία συναντάς ανθρώπους που σε σημαδεύουν και σε βοηθούν να προχωρήσεις προς τα μπρος. Για να καταφέρεις τελικά να βρεις τον εαυτό σου.

Με απασχολούν πράγματα που θέλω να πραγματώσω μέχρι το τέλος της ζωής μου, τα επόμενα ντοκιμαντέρ που θέλω να κάνω, ίσως και κάποιες ιδέες για ταινίες μυθοπλασίας, το να μπορέσω εν τέλει να παραμείνω δημιουργικός.

 

Ο Γεράσιμος Ρήγας για τα ντοκιμαντέρ του:

Πάρβας, Άγονη Γραμμή (2008):
«Για το ντοκιμαντέρ αυτό έζησα για ένα χρόνο στην Αμοργό. Ήταν πάρα πολύ όμορφα και ήρεμα, αν και το γεγονός ότι ήμουν εντελώς μόνος ήταν αρκετά δύσκολο. Είναι ένα μέρος που το χειμώνα έχει 200 κατοίκους. Τα πάντα ήταν κλειστά, εκτός από το καφενείο του Πάρβα. Η ιδέα γεννήθηκε ένα καλοκαίρι που ήμουν εκεί με τους φίλους μου. Είχαμε ξενυχτήσει, ήμασταν μαζεμένοι στην πλατεία γύρω στις 5 το πρωί και είχε τρομερή ομίχλη. Ξαφνικά μέσα από την ομίχλη ξεπρόβαλε η φιγούρα του Πάρβα, που πήγαινε να ανοίξει το καφενείο. Ήταν μια εικόνα που μου φάνηκε τρομερά κινηματογραφική και ταυτόχρονα με εξαιρετικό ανθρωπολογικό ενδιαφέρον. Ήθελα να καταγράψω τη ζωή αυτών των ανθρώπων και τη σχέση τους με το χρόνο και τον τόπο τους».

 

100 (2012):
«Κάποια στιγμή, κάνοντας μια έρευνα για ένα ντοκιμαντέρ που τελικά δεν έγινε ποτέ, βρέθηκα στο θάλαμο επιχειρήσεων της αστυνομίας. Στο ‘’100’’, μέσα από τους πολίτες που ζητούν βοήθεια για θέματα ζωής και θανάτου, γίνεσαι κατά κάποιο τρόπο μάρτυρας όλων αυτών των ιστοριών που συμβαίνουν στην πόλη μας. Είναι σαν θρίλερ που σου κόβει την ανάσα, αλλά ταυτόχρονα είναι και μια αποτύπωση της Αθήνας την εποχή της κρίσης».

 

Black Box (2013):
«Το πατρικό μου σπίτι είναι απέναντι από την Κρατική Σχολή Χορού. Έβλεπα από μικρός τους χορευτές και τις χορεύτριες να μπαίνουν με αυτό το ανάλαφρο βήμα στη Σχολή και με ενδιέφερε πάρα πολύ να μπω κι εγώ και να δω τι γίνεται εκεί μέσα. Μου φαίνεται πάρα πολύ ενδιαφέρουσα η γλώσσα του χορού, το πώς οι χορευτές χρησιμοποιώντας μόνο το σώμα τους διηγούνται μια ιστορία. Για κάποιον που ασχολείται με τον κινηματογράφο είναι μεγάλο μάθημα το πόση δύναμη έχει η μη λεκτική διάσταση της επικοινωνίας. Οι χορευτές είναι εργάτες, δουλεύουν με το σώμα τους, όπως ας πούμε ένας ξυλουργός, παρά τις στερήσεις και τις δυσκολίες».

 

//Τα ντοκιμαντέρ του Γεράσιμου Ρήγα «Πάρβας, Άγονη Γραμμή» και «100» θα προβληθούν στη Μυτιλήνη στα πλαίσια του φεστιβάλ Aegean Docs, από τις 8 έως και τις 11 Δεκεμβρίου.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top