Για τον «Εχθρό» του φίλου μου

Φοίβος Δεληβοριάς και Γιώργος Τσεμπερόπουλος στην οδό Αθηνάς μετά την ειδική προβολή της ταινίας. Φωτογραφία: Σωτήρης Κακίσης

Με τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο είμαστε πια πολλά χρόνια φίλοι. Σεμνύνομαι να λέω πως –μια φορά κι έναν καιρό– παρεισέφρησα ελέω Γιώργου Πανουσόπουλου στην ιδανική τότε τριάδα των κινηματογραφικών Σωματοφυλάκων Περάκη-Πανουσόπουλου-Τσεμπερόπουλου, βρέθηκα κι εγώ κοντά τους ως Ντ’ Αρτανιάν νεώτερος. Πιστεύω πως παραμένω κοντά και με τους τρεις τους, πάντα δίπλα τους.

Εντάξει, στον Περάκη μόνο κομπάρσος έχω υπάρξει, ξεκινώντας μάλιστα από πολύ… χαμηλά, ως κλοσάρ μαζί με τον Πανουσόπουλο στο τέλος του «Βίος και Πολιτεία», όπου σχεδόν καν δεν φαινόμαστε. Στον Πανουσόπουλο σεναριογράφος στο «Μ’ Αγαπάς;» και στο «Μια Μέρα τη Νύχτα» ‒εκτός από κι εκεί κομπάρσος πλάγιας πάντα, χιτσκοκικής έκφρασης. Στον Τσεμπερόπουλο, από κομπάρσος πάλι στην «Πίσω Πόρτα», είχα φτάσει να γράψω και τους στίχους για το εξώδειο τραγούδι της ίδιας ταινίας.

Χάρηκα, λοιπόν, όταν φέτος με τον Φοίβο Δεληβοριά ο Τσεμπερόπουλος ο φίλος μου ξαναθέλησε ν’ ανακατευτούμε κι εμείς με τον «Εχθρό» του, να τον συνοδεύσουμε αν γινόταν, ζήτησε, και τραγουδιστικά: σαν αισθητική περίληψη της υπόθεσης του έργου του να είναι η στιχουργική η δική μου και του Φοίβου η ερμηνεία.

Γιώργος Τσεμπερόπουλος και Σωτήρης Κακίσης στη Φιλμική Εταιρεία. Φωτογραφία: Γιώργος Πανουσόπουλος

Σε ειδική προβολή μεσημέρι στην Αθηνάς (όχι σε υπόγειο όπως παλιά πορνο-κινηματογράφο, όχι πια στον Αρίωνα…), αλλά σε όροφο, με συνθήκες ιδανικές, μας πρωτόδειξε την ταινία του ο Γιώργος, για τον Φοίβο τον πολύ παραπάνω από μένα κινηματογραφόφιλο, πολύ ήσυχα κι ωραία, πολύ privileged. Και το φιλμ μας άρεσε, μας κέρδισε πραγματικά, πέρα από φιλίες και διαθλαστική υποκειμενικότητα. Και στον Νικήτα των Αγίων Αναργύρων μετά, στου Ψυρρή με σουβλάκια (και χωρίς Περάκη μόνιμο εκεί συνήθως…) ακούσαμε τις μουσικές του Άκη Δαούτη από laptop προχείρως, να δούμε πώς, να δούμε αν. (Γιατί τότε ακόμα υπήρχε η πιθανότητα κι αυτό το τραγούδι να είναι στους τίτλους του τέλους του «Εχθρού»…).

Σε στούντιο στον Άγιο Δημήτριο, με Δαούτη και Παπαδόπουλο ηχολήπτη δύο εκδοχές όχι μία των στίχων και της μουσικής τραγουδούσε λίγες μέρες μετά ο Δεληβοριάς –κι εγώ μαζί τους, με δυο σουβλάκια πάλι από το ταρατσάκι έξω να τους ακούω στο background και να ρεμβάζω μες στη νύχτα, και να θυμάμαι τα παλιά, πολλά στούντιο άλλων εποχών τα γεμάτα φίλους, με εχθρούς ελάχιστους, ανίκανους να μπαίνουν μέσα μας, όπως σήμερα συχνά, και να μας μαυρίζουν.

Το τραγούδι, τα τραγούδια αυτά τα δύο, θα δείτε, στην ταινία δεν υπάρχουν, δεν μπήκαν. Υπάρχουν οι μουσικές τους μόνο, κι οι εκδοχές τους έχουν πια πάρει έναν δικό τους παράλληλο, συνοδευτικό του φιλμ δρόμο, σε καλλιτεχνική συνύπαρξη αυτή τη φορά ιδιότυπη, αλλά εξίσου συγκινητική. (Ο δημιουργός, ο σκηνοθέτης εδώ πίστεψε πως και με λόγια στο τέλος αλλού ίσως θα πήγαινε το πράγμα, βασανίστηκε, αποφάσισε ως όφειλε με τη δική του ματιά, για τη δική του ταινία…).

Γιώργος Τσεμπερόπουλος και Φοίβος Δεληβοριάς. «Και στον Νικήτα των Αγίων Αναργύρων μετά, στου Ψυρρή με σουβλάκια, ακούσαμε τις μουσικές του Άκη Δαούτη από laptop προχείρως». Φωτογραφία: Σωτήρης Κακίσης

Γιατί μιλάω τώρα για όλ’ αυτά, θα μου πείτε; Γιατί η ταινία είναι καλή, πολύ ενδιαφέρουσα κατ’ εμέ, κι ο Τσεμπερόπουλος ξαναπήγε καλά σκηνοθετώντας τους ανθρώπους και τα πάθη τους. Κι η ιστορία ενός επιπλέον τραγουδιού, ας λέγεται η ταινία «Ο Εχθρός Μου», την επιπλέον ιστορία μιας φιλίας σημάδεψε –στο διαδίκτυο και στο You Tube υπάρχει διάχυτη ήδη για όλους. (Α: και στο cd ίσως, χωρίς εικόνα, για να φτιάξετε κι εσείς στο μυαλό σας μέσα εικόνες περισσότερες αν θέλετε κι από το έργο το ίδιο…).

Δείτε εδώ το τραγούδι «Πες μου ποιος είναι ο εχθρός»:

Στίχοι: Σωτήρης Κακίσης, Γιώργος Τσεμπερόπουλος, Τάκης Συρέλλης Μουσική: Άκης Δαούτης

Κλείνω τα μάτια μου

γιατί ο κόσμος με τυφλώνει,

σκοτάδι από τα βλέφαρα

να φτάσει στην καρδιά μου.

Κλείνω τα μάτια μου

γιατί η μέρα με πληγώνει,

τον εαυτό μου το διπλό

δεν θέλω πια κοντά μου.

Ποιός να ‘ναι αλήθεια ο εχθρός

που τις ψυχές παγώνει,

είναι ο ίδιος μου ο εαυτός

κι ο χρόνος που τελειώνει.

Ξένος στη γη ολόκληρη,

άγνωστος και σε μένα,

σ’ αυτό το τούνελ το τυφλό

μ’ όλα σταματημένα.

Από την άκρη των γκρεμών

κρατιέμαι, απ’ τον αέρα,

απ’ τον αέρα των ψυχών

τον πιο τρελό αέρα!

TAGS :
σκηνοθέτης συνθέτης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook