«Προτού γνωρίσουμε την ευτυχία, ή, ας πούμε, μιαν επίφαση ζωηρής και παρούσας ευτυχίας, μπορούμε να τρεφόμαστε από ελπίδες• και αν αυτές είναι ισχυρές και διαρκείς, η αντίστοιχη περίοδος είναι πραγματικά η ευτυχισμένη περίοδος του ανθρώπου», γράφει ο Τζιάκομο Λεοπάρντι (ο οποίος «σήμερα αναγνωρίζεται ως το κατά πολύ μεγαλύτερο πνεύμα της Ιταλίας των δυο τελευταίων αιώνων», όπως σημειώνει στην Εισαγωγή του βιβλίου ο μεταφραστής του Η.Π. Νικολούδης).

Προτού γνωρίσουμε την ευτυχία, ή, ας πούμε, μιαν επίφαση ζωηρής και παρούσας ευτυχίας, μπορούμε να τρεφόμαστε από ελπίδες· και αν αυτές είναι ισχυρές και διαρκείς, η αντίστοιχη περίοδος είναι πραγματικά η ευτυχισμένη περίοδος του ανθρώπου, όπως συμβαίνει στην περίοδο που ακολουθεί την παιδική και προηγείται της νεανικής ηλικίας. Όταν όμως έχουμε γνωρίσει, και χάσει, την ευτυχία, οι ελπίδες δεν μπορούν πια να μας ικανοποιήσουν και η δυστυχία έχει κιόλας εγκατασταθεί στον άνθρωπο. Εκτός από το γεγονός ότι μετά από μια δυστυχή εμπειρία είναι δυσκολότερο να εμφανιστεί η ελπίδα, σε καμιά περίπτωση η ένταση της ευτυχίας που ήδη έχουμε δοκιμάσει δεν θα μπορούσε να αντισταθμιστεί από τις περιορισμένες ηδονές που προσφέρει η ελπίδα· και καθώς η εποχή των μεγάλων ψευδαισθήσεων έχει παρέλθει, ο άνθρωπος δεν παύει έκτοτε να λυπάται γι’ αυτό που έχασε και που δύσκολα μπορεί να ξαναγυρίσει. [Zib., 85].

 

Στην επόμενη σελίδα: «Η αγάπη για τον εαυτό μας αποδεικνύεται απαραίτητη για την ευτυχία».

1 2 3 4 5

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top