«Οι ωραιότερες στιγμές του έρωτα είναι οι στιγμές μιας γλυκιάς και γαλήνιας μελαγχολίας κατά την οποία κανείς κλαίει χωρίς να ξέρει γιατί και παραδίδεται ήρεμα σε μια δυστυχία της οποίας δεν ξέρει πραγματικά τη φύση. Σ’ αυτή τη γαλήνη, η ψυχή μας, λιγότερο ταραγμένη, νιώθει σχεδόν απολύτως ικανοποιημένη και βρίσκεται πολύ κοντά στο να γευθεί την ευτυχία». (Frank Dicksee, «The Confession»)

Στην ερωτική παραφορά, στην κατ’ ιδίαν επικοινωνία με την αγαπημένη γυναίκα, στις εύνοιες που μας προσφέρει, μάλιστα μέχρι και τις υπέρτατες, μάλλον αναζητούμε την ευτυχία παρά τη δοκιμάζουμε πραγματικά: η ταραγμένη καρδιά μας αισθάνεται συνεχώς ένα μεγάλο κενό, κάτι κατώτερο των προσδοκιών της, επιθυμεί κάτι άλλο, κάτι επιπλέον. Οι ωραιότερες στιγμές του έρωτα είναι οι στιγμές μιας γλυκιάς και γαλήνιας μελαγχολίας* κατά την οποία κανείς κλαίει χωρίς να ξέρει γιατί και παραδίδεται ήρεμα σε μια δυστυχία της οποίας δεν ξέρει πραγματικά τη φύση. Σ’ αυτήν τη γαλήνη, η ψυχή μας, λιγότερο ταραγμένη, νιώθει σχεδόν απολύτως ικανοποιημένη και βρίσκεται πολύ κοντά στο να γευθεί την ευτυχία. Έτσι, ακόμη και στον έρωτα, που είναι η ψυχική κατάσταση η πιο πλούσια σε ηδονές και αυταπάτες, το καλύτερο μέρος, το πιο σύντομο μονοπάτι προς την ηδονή και προς μια αχτίδα ευτυχίας, είναι ο πόνος. (27 Ιουνίου 1820) [Zib., 142].

* Σ’ ένα μακροσκελές γράμμα της 30 Απριλίου 1817, ο Λεοπάρντι μιλάει στον Giordani για τη «γλυκιά μελαγχολία που γεννάει ομορφιές, πιο γλυκιά κι από τη χαρά», σε σύγκριση με την «ισχυρογνώμονα, μαύρη, φριχτή, βάρβαρη» μελαγχολία που τον κατακλύζει εκείνο τον καιρό.

 

Στην επόμενη σελίδα: «Ευτυχία που θα μου αρκούσε ν’ απολαμβάνω ως τον θάνατό μου».

1 2 3 4 5

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top