Γιάγκος Αντίοχος: «Επιλέγω να είμαι με τους ψύχραιμους»

Ο Γιάγκος Αντίοχος υπολογίζει ότι έχει δει περισσότερες από 3.500 ταινίες έως σήμερα. Και συνεχίζει.

Προτού διαβάσετε την παρακάτω συνέντευξη, μπείτε στο σωστό mood. Δημιουργήστε συσκότιση στο δωμάτιο, κλείστε φώτα και απενεργοποιήστε κινητά. Φτιάξτε συνθήκες ενός δικού σας, αυτοσχέδιου κινηματογράφου, γιατί ο άνθρωπος που μας μιλάει αυτήν τη φορά έχει τις «σκοτεινές αίθουσες» ως φυσικό του χώρο. Είναι ο Γιάγκος Αντίοχος, ο σινεκριτικός του Αθηνοράματος και ένας από τους πιο αξιόπιστους του είδους του σήμερα στην Ελλάδα. Μας άνοιξε τις πόρτες για τα backstage του: τι θα πει να κάνεις αυτήν τη δουλειά, πώς παραμένεις ψύχραιμος, πώς διαχειρίζεσαι τους… haters (πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι), και πώς εξελίσσεται ο έρωτας για το σινεμά όταν ζεις συνεχώς μαζί του.

Φυσικά τον ρωτήσαμε και για τις φετινές ταινίες που δεν πρέπει να χάσουμε, έτσι θα σας αφήναμε;

«Θυμάμαι όταν είχα βάλει στο απίστευτο αυστραλέζικο animation “Μαίρη και Μαξ” 3 αστέρια, σε μια ανόητη κρίση αυτολογοκρισίας, ενώ σήμερα θα έβαζα καρφωτά 4».

Πόσες ταινίες έχετε δει περίπου όσα χρόνια κάνετε αυτήν τη δουλειά;
Πρέπει να είναι περισσότερες από 3.500 ταινίες. Υπολόγισε ότι κάθε χρόνο βλέπω γύρω στις 250 – 300 ταινίες (περίπου μια ταινία την ημέρα εκτός διακοπών) και συμπληρώνω 10 χρόνια φέτος στη δουλειά. Είναι και οι ταινίες που είδα στα πρώτα 28 χρόνια της ζωής μου, τότε που το σινεμά ήταν σκέτη απόλαυση και όχι επάγγελμα…

Έχετε υπάρξει ποτέ πολύ σκληρός με μια ταινία και να το μετανιώσετε;
Έχουν υπάρξει στιγμές που δεν απελευθερώθηκα αρκετά για να εκφράσω απόλυτα το θαυμασμό μου για μια ταινία. Για παράδειγμα, είχα βάλει στο απίστευτο αυστραλέζικο animation Μαίρη και Μαξ 3 αστέρια, σε μια ανόητη κρίση αυτολογοκρισίας, ενώ σήμερα θα έβαζα καρφωτά 4. Αλλά δεν μου έχει συμβεί να απορρίπτω κάτι και, στη συνέχεια, να το αλλάζω. Αντίθετα, πράγματα που μου άρεσαν παλιότερα, όπως για παράδειγμα το Matrix, νοιώθω ότι τα υπερεκτίμησα μέσα στον ενθουσιασμό της νιότης.

Γιατί πιστεύετε ότι υπάρχει απόκλιση πολλές φορές ανάμεσα στην κριτική των σινεκριτικών και αυτήν του κοινού;
Είναι λογικό και θεμιτό να υπάρχει αυτή η απόκλιση, αφού πολλές φορές το κοινό έχει διαφορετικές προτεραιότητες από τις δικές μας. Θέλει για παράδειγμα να ξεσκάσει και να δει κλωτσομπουνίδια, γκάζια και γκόμενες/ους. Αντίθετα, εγώ είμαι αναγκασμένος να βλέπω τις ταινίες ως επαγγελματίας, «τοποθετώντας» ένα φιλμ στο χώρο και το χρόνο. Είναι μια τελείως διαφορετική οπτική η δική μας. Και αυτή η απόκλιση θα έπρεπε κανονικά να αποτελεί το αλατοπίπερο της σχέσης μας και αρχή του διαλόγου ανάμεσα στο κοινό και τους κριτικούς. Κάτι τέτοιο, βέβαια, σπανίως γίνεται.
Τα social media έχουν ξυπνήσει (όχι ότι δεν υπήρχε μέσα μας) τον επικοινωνιακό κανιβαλισμό. Ό,τι δεν σου αρέσει πέφτεις να το φας και κάνεις online bullying στους «αντιπάλους» σου. Εκεί που στην πραγματική ζωή θα ήσουν ο «τρελός του χωριού», τώρα είσαι τρολ με χιλιάδες ακόλουθους/φίλους. Αν δεν προκαλείς, είσαι νεκρός ψηφιακά. Εγώ επιλέγω να είμαι με τους ψύχραιμους, από αυτούς που θέλουν να σκεφτούν μια δεύτερη φορά για να γράψουν κάτι.

«Όλοι μιλούν για το “Toni Erdmann” της Μάρεν Άντε που ενθουσίασε στις Κάννες και πιστεύω ότι είναι μια από τις ταινίες που θα ξεχωρίσουν».

Έχετε δεχτεί ποτέ οργισμένο γράμμα/αντίδραση ενός θεατή ή άλλου για μια κριτική που κάνατε σε ταινία; Τι έλεγε; Πώς το χειριστήκατε;
Κάτω από την κριτική μου στο Συνήγορο Υπεράσπισης που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο βρίσκεται το παρακάτω σχόλιο: «Κύριε, ευτυχώς που πριν παρακολουθήσω την ταινία δεν είχα διαβάσει την κριτική σας. Πιθανόν να έχανα αυτήν την εξαιρετική ταινία. Σας ενημερώνω ότι οι θεατές έμειναν στη θέση τους έως τη λήξη της παρουσίασης όλων των συντελεστών με ανοιχτά τα φώτα αναχώρησης. Από τούδε και εις το εξής θα παρακολουθώ κατά προτεραιότητα τις ταινίες που απορρίπτετε. Σας ευχαριστώ ιδιαιτέρως». Και κάπως έτσι από τούδε και στο εξής απέκτησα έναν καθαρόαιμο hater. Εντάξει, ο θεατής τις περισσότερες φορές δεν είναι ανοιχτός στις διαφορετικές προσεγγίσεις ενός έργου. Ο κάθε άνθρωπος ζει τη δική του πραγματικότητα και αυτό είναι σεβαστό από τη στιγμή που δεν με πειράζει ή δεν με προσβάλει σε προσωπικό επίπεδο. Ένα τέτοιο σχόλιο σίγουρα δεν με προσβάλει. Πάντως, η ταινία δεν βλεπόταν…

«Αφήνονται» ποτέ σε μια ταινία (ή συγκινούνται) οι σινεκριτικοί, ή την βλέπουν πάντα ως «πεδίο εργασίας»;
Εξαρτάται από το βαθμό του επαγγελματισμού που έχει ο καθένας. Κανονικά δεν πρέπει να παρασύρεσαι. Γι’ αυτό πληρώνεσαι. Για να μην “συγκινείσαι απλώς”, αλλά να βλέπεις και να αξιολογείς το συναισθηματικό «μηχανισμό» που έφτιαξε ο σκηνοθέτης με την αφήγησή του. Πρέπει να φοράς γυαλιά με ακτίνες X και να βλέπεις πίσω από τα πράγματα, σαν το Ζουν Ανάμεσά μας του Τζον Κάρπερντερ. Σε αυτό βοηθάει ότι βλέπεις χιλιάδες ταινίες και αναγκαστικά αλλάζει η σχέση σου με το μέσο. Γίνεται λιγότερο συναισθηματική και περισσότερο ουσιαστική. Είναι σαν να παντρεύεσαι κάποια που είχες ερωμένη παλιότερα. Εντάξει, βέβαια, δεν είμαστε κομπιούτερ και δεν λειτουργούμε πάντα 0-1. Πάντα υπάρχει κάτι από «Γιάγκο» μέσα στην κριτική.

Brad Pitt και Marion Cotillard. Δυνατό κινηματογραφικό ζευγάρι στο «Allied», το οποίο απασχόλησε και τα media πριν από λίγες ημέρες.

Ποιες ταινίες νομίζετε ότι θα κάνουν την έκπληξη φέτος το χειμώνα; Τι να περιμένουμε;
Κατ’ αρχάς, όλοι μιλούν για το Toni Erdmann της Μάρεν Άντε το οποίο ενθουσίασε στις Κάννες. Μια γερμανική δραμεντί στην οποία πρωταγωνιστούν ένας ασόβαρος πατέρας και η καριερίστρια κόρη του, μια γλυκόπικρη ταινία που πάει καρφί για ταινία της χρονιάς. Επίσης, όταν υπάρχει το όνομα του Μάρτιν Σκορσέζε στη λίστα με τις κυκλοφορίες, τότε τα πολλά λόγια είναι περιττά. Τρεις ώρες και δεκαπέντε λεπτά είναι η τελική βερσιόν του Silence, ενός βιογραφικού δράματος που περιγράφει τα βασανιστήρια που υπέστησαν δυο χριστιανοί ιεροκήρυκες στην Ιαπωνία του 17ου αι. Τα Φανταστικά Ζώα και που Βρίσκονται αποτελούν την άτυπη συνέχεια του Χάρι Πότερ, με τον οσκαρικό Έντι Ρεντμέιν να πρωταγωνιστεί στη νέα επική σειρά φαντασίας που υπογράφει σεναριακά η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ. Μπραντ Πιτ και Μαριόν Κοτιγιάρ. Πρωταγωνιστούν στο Allied του Ρόμπερτ Ζεμέκις, ένα ρομαντικό δράμα στη σκιά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Για να δούμε τη χημεία που θα έχουν οι δυο τους στην οθόνη…

//Δείτε περισσότερα για τον Γ. Αντίοχο εδώ.

Διαβάστε ακόμα: Γιάννος Περλέγκας – «Το θέατρο το λατρεύω και ταυτόχρονα το σιχαίνομαι»

TAGS :
Γιάγκος Αντίοχος κριτική σινεμά

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook