Γιάννης Βαρβέρης – 5 χρόνια από τον θάνατό του

«Το πιάνο του ολόφωτου υπερωκεανείου κι εγώ / έχουμε γίνει μάλλον μιά διακόσμηση πυθμένος / μιά υπόκωφη επίπλωση βυθού / ένα λουλούδι εξωτικό» (George Grie, «Sweet Hideout of Denial»)

«Πιάνο βυθού»

Αυτές οι νότες
που σας στέλνω
με την άνωση
δεν έχουν πια κανένα
μα κανένα μουσικό ενδιαφέρον.
Απ’ τον καιρό του ναυαγίου
που αργά μας σώριασε τους δυό
ως κάτω στο βυθό
σαν βάρος έκπληκτο
το πιάνο του ολόφωτου υπερωκεανείου κι εγώ
έχουμε γίνει μάλλον μιά διακόσμηση πυθμένος
μιά υπόκωφη επίπλωση βυθού
ένα λουλούδι εξωτικό
ή ένα τεράστιο όστρακο
φωλιά ιπποκάμπων
διάδρομος ψαριών που όλο απορούν
μπρος στην ασπρόμαυρη αυτή μνήμη
του παπιγιόν των πλήκτρων του κολάρου.

Κι αν σε καμιά βαρκάδα σας
διακρίνετε την ήρεμη επιφάνεια
τρεις πέντε δέκα φυσαλίδες
σαν ντο και σολ και μι
μη φανταστείτε μουσική·
είναι λίγη σκουριά που όταν θυμάται
πιέζει κι ανεβαίνει.

Γι’ αυτό να μην ανησυχείτε.
Το πιάνο μου κι εγώ
είμαστ’ εδώ πολύ καλά
εκπνέοντας ίσως πότε πότε νότες άσχετες
αλλά μες στην ασφάλεια πλήρους ναυαγίου
και ιδίως
μακριά επιτέλους
από κάθε προοπτική παιχνιδιού.

(Από τη συλλογή «Πιάνο βυθού», εκδ. Ύψιλον, 1991 –συγκεντρωτική έκδοση «Γιάννης Βαρβέρης, Ποιήματα, Τόμος Α’ 1975-1996», εκδ. Κέδρος, 2000)

Ακούστε: Charles Trenet – La mer

Στην επόμενη σελίδα: «Στέκομαι εδώ αβοήθητος»

1 2 3 4 5

TAGS :
Γιάννης Βαρβέρης ποιήματα ποιητής

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook