Στο ρόλο του loser φολκ τραγουδιστη Llewyn Davis, ο Όσκαρ Άιζακ κέρδισε ήδη το βραβείο καλύτερου ηθοποιού από την αμερικανική Ένωση των Κριτικών Κινηματογράφου και ‒λόγω ονόματος‒ δικαιούται να βλέπει και ψηλότερα…
Ο ουαλικής καταγωγής Llewyn (προφέρεται Λιούιν) Davis είναι ένας μποέμ φολκ τραγουδιστής στη Νέα Υόρκη του 1961, που ψάχνει να βρει την αναγνώριση, αλλά τίποτα δεν φαίνεται να πηγαίνει καλά στη ζωή του. Δουλεύει για ψίχουλα σε συνοικιακά μαγαζιά, προσπαθεί να ξεπεράσει το χαμό της αυτοκτονίας του συνεργάτη του Μάικ, με τον οποίο είχαν βγάλει 2-3 δίσκους, και ψάχνει να βρει στέγη που θα τον ζεστάνει για λίγες μέρες. Επιπλέον, φίλους δεν έχει παρά ελάχιστους, με τους συγγενείς του δεν έχει και πολλά πολλά, οι σχέσεις του με τις γυναίκες είναι μια ακόμη τραυματική –για εκείνες κυρίως– εμπειρία και, σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, έχει «υποχρεωθεί» να κουβαλά μαζί του ένα γάτο…
Η πρόταση του κολλητού του Τζιμ (Τζάστιν Τιμπερλέικ) να ηχογραφήσουν μαζί ένα τραγούδι με προδιαγραφές εμπορικής επιτυχίας δίνει μια επαγγελματική ανάσα στον Llewyn Davis.
Ασπρόμαυρο σχεδόν νοσταλγικό φιλμ, για μια αλλοτινή εποχή όπου τα πάντα έμοιαζαν δυνατά και η μουσική μπορούσε να λυτρώσει τον κάθε παρία της ζωής. Ένας τέτοιος είναι ο Λιούιν Ντέιβις, που περιφέρεται άσκοπα σε μια παγωμένη, χιονισμένη Νέα Υόρκη παρέα με την κιθάρα του και μια τιγρέ γάτα. Ψάχνει να βρει το δρόμο του, αλλά αυτό δεν είναι εύκολο. Γυρολόγος, επιπόλαιος, παρτάκιας και απόλυτα ανεύθυνος, ο Λιούιν έχει μόνο εκκρεμότητες, χρέη, αντιπάθειες ‒κυρίως γυναικείες‒ και προσπαθεί να ζήσει από δανεικά χρήματα και διαμερίσματα, ευελπιστώντας πως κάποια στιγμή θα αναγνωριστεί η αξία του. Σε τούτο, το μόλις λίγων ημερών, οδοιπορικό που λαμβάνει χώρα τον Φεβρουάριο του 1961 και με αφορμή μια επαγγελματική δοκιμασία στο Σικάγο, ο Λιούιν θα έχει την ευκαιρία να αποδείξει πράγματα όχι μόνο στους άλλους, αλλά κυρίως στον εαυτό του!
Τζάστιν Τιμπερλέικ και Κάρεϊ Μάλιγκαν (η οποία ξανατραγουδάει on camera μετά από το «Shame») είναι στην παρέα των νεαρών και ταλαντούχων φίλων μουσικών που παλεύουν για την αναγνώριση.
Οι Κοέν αντιμετωπίζουν με συμπάθεια τον loser ήρωά τους, αλλά αποφεύγουν να κρίνουν την καλλιτεχνική αξία του. Σαφώς ευαίσθητος, ειλικρινής και ασυμβίβαστος, δείχνει να μην πιστεύει σε τίποτε και χρειάζεται μια σειρά τυχαίων (;) γεγονότων, για να βρει το δρόμο του, και προπάντων τον εαυτό του. Η ιδιαίτερη οπτική των Κοέν στις μικρές ανθρώπινες ιστορίες τους έχουν πάντα τη σημασία του σπάνιου κινηματογραφικού δώρου, ενώ υποδειγματική είναι η μελαγχολική ερμηνεία του Άιζακς. Όπως στα περισσότερα φιλμ των Κοέν, κάποιοι σπινθηροβόλοι διάλογοι κεντάνε, ενώ τα καυστικά σχόλια τους για τη μουσική και τους μουσικούς (πίσω από το κουρασμένο βλέμμα του ήρωα οι Κοέν θέτουν ερωτήματα σχετικά με την γνήσια φύση του καλλιτέχνη) αποτελούν στοιχεία μιας ξεχωριστής οδύσσειας, όπου το γλυκό και το πικρό συνυπάρχουν και ο ρομαντισμός κατοικεί στις πιο απίθανες γωνιές.
Τέλος, ακόμη κι αν δεν σας αρέσει η αμερικανική φολκ, θα λατρέψετε το υπέροχο σάουντρακ.
Inside Llewyn Davis. Σκηνοθεσία: Τζόελ και Ίθαν Κοέν. Παίζουν: Όσκαρ Άιζακ, Κάρεϊ Μάλιγκαν, Τζον Γκούντμαν, Τζάστιν Τιμπερλέικ. Διανομή: Village.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
