Οι ποιήτριες για τον τζίτζικα 
Οι ποιητές μας για τα αδέσποτα γατιά 
Οι ποιητές μας για τον Βιβάλντι 
Οι ποιητές μας για το ραδιόφωνο 
Οι ποιητές για το ξύλινο αλογάκι των παιδικών τους χρόνων 
«Μια μέρα τον συνάντησα στη μέση μιας διαδήλωσης. // Φορούσε μαύρα. Τα παπούτσια του μαύρα κι αυτά».
Δημήτρης Πέτρου, «Ο Φραντς Κάφκα στη Δράμα»
Κανείς δεν ξέρει πώς έφτασε ως εδώ. Μέσα από
τα σκοτεινά ποτάμια της Ευρώπης.
Σ’ ένα δυάρι στο κέντρο, πίσω από την πλατεία.
Η άφιξή του μια φυσική νομοτέλεια.
Έβγαινε μονάχα απογεύματα. Του άρεσαν οι ισχνές
φλέβες της πόλης με τα κλειστά παράθυρα και τα
πρόσωπα πίσω από την κουρτίνα.
Τα βράδια αντάλλαζε σινιάλα με τις πιάτσες των
ταξί. Την άνοιξη σκάλιζε τα παρτέρια γύρω από
το Διοικητήριο.
Η απέναντί του επέμενε: για τις εμβοές ευθύνεται
η υγρασία. Εκείνος παραπονιόταν χαμηλόφωνα
για τη λάθος εφαρμογή της αγροτικής πολιτικής.
Στον ελεύθερο χρόνο του σχεδίαζε σε ριζόχαρτο
τον χάρτη του νομού, δίνοντας προσοχή στα τούρ-
κικα τοπωνύμια. Ύστερα τον ντυνόταν κατάσαρκα
και πήγαινε σε εκδηλώσεις πολιτιστικών συλλόγων.
Τον γνώρισα τυχαία και γίναμε λιγάκι φίλοι. Καθό-
μασταν στο ίδιο παγκάκι. Αυτός τα Σάββατα, εγώ
τις Κυριακές. Μια μέρα τον συνάντησα στη μέση
μιας διαδήλωσης.
Φορούσε μαύρα. Τα παπούτσια του μαύρα κι αυτά,
μόνο που έλειπαν τα κορδόνια.
– Σας αρέσει η πόλη μας; Μου έριξε ένα βλέμμα γε-
μάτο συμπόνοια ή μάλλον ένα βλέμμα από εκείνα
που αλλάζουν αλλόθρησκα ζευγάρια πριν χωρίσουν.
– Κοιτάξτε, υπάρχουν χειρότερα μέρη, χειρότερα ονό-
ματα. Κατοβίτσε, Γιάφα, Μεσοποταμία…
Παράπονο δεν έχω, είπε και μπλέχτηκε στο πλήθος.
Έκτοτε έχασα τα ίχνη του. Έμαθα τον βρήκαν Πρωτα-
πριλιά σε στάση προσευχής, με το ψυγείο γεμάτο μπα-
στούνια και τον νιπτήρα βουλωμένο από καμένες σελίδες.
(Από τη συλλογή «Χωματουργικά», εκδ. Μικρή Άρκτος, 2016)
Στην επόμενη σελίδα: «Η Ότλα διαφύλαξε όλες του τις επιστολές».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
