Γιατί πρέπει να είσαι διάσημος για να πάρεις «εύκολα» την ελληνική ιθαγένεια; 
Έχει δικαίωμα η οργανωμένη πολιτεία να πέφτει από τα σύννεφα; 
Για όλα φταίει η αγία ελληνική οικογένεια; 
Ιωάννα Παλιοσπύρου: η ομορφιά της θέλησης 
Όχλος αυτόκλητων τιμωρών 
Για πρώτη φορά μετά το 2012, ο Κωνσταντίνος Κακανιάς παρουσιάζει έργα του στην Αθήνα και μάλιστα, αυτή τη φορά, με δύο παράλληλες εκθέσεις στις Kalfayan Galleries και γκαλερί Ρεβέκκα Καμχή.
Ζει μόνιμα στο Λος Άντζελες. Θα ήθελε να επισκέπτεται την Ελλάδα συχνότερα καθώς τα τελευταία χρόνια διατηρεί σπίτι – ησυχαστήριο στα Βίλια, αλλά βρίσκει πολύ κουραστικό το ταξίδι της επιστροφής. Ο γνωστός και λαμπερός Κωνσταντίνος Κακανιάς, ο δημιουργός της εκθαμβωτικής κυρίας Τεπενδρή -ζωγραφική καρτουνίστικη περσόνα που σχολιάζει και σαρκάζει τα πάντα-, είχε να παρουσιάσει δουλειά του στην Αθήνα από το 2012. Οι δύο ταυτόχρονες εκθέσεις που πρόσφατα εγκαινίασε στην Αθήνα με κοινό τίτλο That’s mine bitch ! Do not touch. Back off (uptown – downtown) επαναφέρουν την αγαπημένη του ηρωίδα σε ρόλο διεκδικήτριας των Μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό μουσείο. Και είναι εντυπωσιακό να βλέπεις την Τεπενδρή ως μπουρλοτιέρισα να βάζει φωτιά στο κορυφαίο μουσείο της Μεγάλης Βρετανίας, όπως αναπαριστάται σε ένα από τα έργα του πληθωρικού καλλιτέχνη.
Συναντηθήκαμε σε ένα μίνι ρεστοράν στο Κολωνάκι. Εκείνος όπως πάντα σαρωτικός, μπαίνοντας στο χώρο δεν άφησε κανέναν που να μη χαιρετίσει – άλλωστε είναι ιδιαίτερα αγαπητός. Η παλιά μας φιλία άφηνε χώρο για πολλά αστεία, όπως το γεγονός ότι δεν άντεχε να κρατάω μπροστά στο πρόσωπο του το δημοσιογραφικό μαγνητοφωνάκι. Δεν έπαψε να κάνει καυστικά σχόλια καθ’ όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας πάντα σε άρτια ελληνικά με αρκετές διεθνείς εκφράσεις χαρακτηριστικό του υπερχειλίζοντα κοσμοπολιτισμού του. Εντέλει ήταν ένα πέρα για πέρα απολαυστικό μεσημεριανό γεύμα.
Κωνσταντίνος Κακανιάς, Άτιτλο, 2018. (Με την ευγενική παραχώρηση της γκαλερί Ρεβέκκα Καμχή)
– Τι νοσταλγείς από την Ελλάδα;
Πρώτα πρώτα την άσκηση των ελληνικών. Αλλά κυρίως την ελληνική γη! Αφού το ξέρεις ότι αγαπώ την Ελλάδα. Μετά τους φίλους μου, την αδελφή μου, τη μητέρα μου. Τις φιλίες μου είναι κάτι που το καλλιεργώ. Δεν αφήνω τις φιλίες μου, οι φίλοι μου είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου. Πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο, αγαπώ τους ανθρώπους. Αν χάσω έναν φίλο είναι τεράστιο τραύμα. Δεν είμαι ένας άνθρωπος που πάει παρά πέρα, το ξεπερνάω και δεν με νοιάζει. Το κουβαλάω πολύ μαζί μου.
– Νιώθεις τους φίλους σου προέκταση του εαυτού σου;
Δεν έχει να κάνει με αυτό. Αυτοί που έχουν έρθει κοντά σε μένα θέλω να μείνουν κοντά μου. Αν φύγουν μακριά μου δραματοποιώ την κατάσταση, δεν ξέρω τι έχει συμβεί. Είναι σημαντικό, είναι ο θησαυρός μου. Είναι η οικογένεια μου.
– Οπότε η Ελλάδα είναι οι άνθρωποι σου.
Και η γη, και το νερό. Με το που μπαίνω στο νερό νιώθω μια υπέρτατη ευτυχία. Επειδή στο Λος Άντζελες το νερό είναι χάλια.
– Κι όμως η Καλιφόρνια θυμίζει Ελλάδα.
Όχι όμως στη θάλασσα. Είναι χάλια. Θυμίζει Ελλάδα προς το πιο ωραίο, χωρίς τα προβλήματα. ‘Ένας υπέροχος ψεύτικος, ουτοπικός παράδεισος. Ένα καταπληκτικό επίτευγμα με πάρα πολύ προηγμένους τρόπους και προωθημένες αντιλήψεις.
– Πως είναι η ζωή σου εκεί;
Στο στούντιο μου και με τον σύζυγο μου. Δεν κάνω τίποτα. Έχω πια μαζευτεί, πολλές φορές δεν βγαίνω καν από το σπίτι.
– Τα τελευταία χρόνια έχεις ασχοληθεί πολύ με ντιζάιν ρούχων, υφασμάτων, χρηστικών αντικειμένων.
Συνεχίζω να το κάνω με έναν τρόπο. Αλλά όχι τόσο πολύ. Κοίτα, σταμάτησα τη συνεργασία με τους New York Times και από τότε τα πράγματα άλλαξαν στη ζωή μου. Τώρα έχω μια έκθεση που ανοίγει σε 3 βδομάδες στο Λος Άντζελες.
– Σταμάτησες τα υφάσματα;
Με το collaboration με τους New York Times, από τη στιγμή που είσαι στέλεχος και τόσο εμφανές αμέσως συμβαίνουν όλα αυτά. Με το που σταμάτησα, ξέρεις, αυτά συνδέονται μεταξύ τους. Τώρα ετοιμάζω έκθεση στο LA κι έχει να κάνει με αυτά τα σχέδια που έκανα για τους Times. Ένα selection γιατί μερικά είναι χάλια.
– Η Τεπενδρή έγινε ποτέ αγαπητή στην Αμερική;
Σε πολύ λίγους, μόνο σε αυτούς που με ξέρουν. Μετανιώνω που δεν την έκανα στους ΝΥΤ, μου είχαν δώσει την πλατφόρμα. Αλλά τεμπέλιασα. Συνεχίζω τις συνεργασίες με το Tiffany’s και τα αρώματα του Frederic Malle. Εκτός από το ότι θαυμάζω τη δουλειά τους, είναι και θέμα surviving.
Κωνσταντίνος Κακανιάς, Χωρίς τίτλο, 2018. (Με την ευγενική παραχώρηση των Kalfayan Galleries)
– Ο λόγος που κάποιοι δεν σε κατατάσσουν στους αμιγώς καλλιτέχνες.
Γι’ αυτό και έχω πρόβλημα στην Ελλάδα με το establishment της τέχνης. Ίσως και στην Αμερική να έχω αυτό το στίγμα. Το οποίο είναι αυτό που είναι, δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά.
– Μήπως ανήκει σε μια άλλη εποχή; Πολλοί σπουδαίοι ζωγράφοι έκαναν το ίδιο με εσένα στο παρελθόν.
Ακόμα το κάνουν πολλοί. Δεν λέω σε όλα ναι. Πολλές φορές δεν με ενδιαφέρει το είδος. Χαίρομαι ότι μπορώ να εξακολουθώ να διοχετεύω την ενέργεια μου και το ταλέντο μου σε τέτοια πράγματα. Γιατί όχι;
– Δεν έχει κλείσει ο κύκλος της Τεπενδρή;
Δεν είναι μόνο η ίδια η Τεπενδρή, αλλά και ο τρόπος της. Θα ήθελα να κάνω αυτήν την έκθεση στο Λονδίνο. Αυτό το πρόσωπο μου δίνει μεγάλη ελευθερία. Το πρόβλημα του μυαλού μου είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορεί να σταματήσει κάπου. ‘Ο,τι πάρει η μπάλα εκείνη τη στιγμή, είναι ένα συνεχές κατρακύλισμα. Κι όπου σταματήσει.
– Κάποια στιγμή πάντως είχες αποφασίσει ότι τέλειωσες με την κυρία Τεπενδρή.
Πάρα πολλές φορές, όχι μία και δύο. Έχω σχέση αγάπης – μίσους με αυτήν την περσόνα. Αλλά τώρα έχει να κάνει με την αγανάκτηση και ο θυμός που έχω για αυτή την κλοπή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, είναι ζωώδες ένστικτο. Από μικρός το είχα. Σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ amusing να γράψει εκείνη το γράμμα προς τον διευθυντή του Βρετανικού Μουσείου αντί εγώ. Εκεί επανεμφανίστηκε η ιδέα.
– Το έστειλες;
Φυσικά.
– Σου απάντησε κανείς;
Κανένας. Αλλά μπορώ να συνεχίσω.
– Δεν περίμενα να σε ενδιαφέρει η επιστροφή των Ελγινείων τόσο.
Είσαι τρελός; Από μωρό, από 8-9 ετών όταν τα πρωτοείδα. Τα μάρμαρα είναι μέρος ενός έργου τέχνης, γιατί ο Παρθενώνας είναι έργο τέχνης. Δεν έχει να κάνει με εθνικισμό, είναι καθαρά θέμα πολιτισμού. Έχουμε το μουσείο, το μνημείο υπάρχει, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν επιστρέφουν. Και νόμιμο να ήταν, δεν έχει σημασία, δεν υπάρχει νόμιμο, έχει να κάνει με κάτι fundamental ! Πήγα στο Getty και είδα έναν θρόνο από το θέατρο του Διονύσου και έγραψα μια επιστολή ελπίζοντας ότι θα το πάρουν σοβαρά. Τον έχουν αγοράσει νόμιμα βέβαια. Αλλά και νόμιμο να είναι, ανήκει εδώ.
– Οι φίλοι σου στο εξωτερικό τι λένε;
Δεν τους νοιάζει. Αμέσως λένε τι θα γίνει το ΜΕΤ, το Λούβρο, ότι θα αδειάσουν τα μουσεία, που είναι ένα θέμα κι αυτό.
– Λες δεν είναι θέμα εθνικισμού.
Δεν είμαι εθνικιστής. Αν ήμουν στην Ελλάδα ίσως να μην μπορούσα να κάνω αυτήν την έκθεση. Είναι η απόσταση που το κάνει ακόμα πιο οδυνηρό. Βλέπω ότι οι άνθρωποι εδώ πέρα είναι πολύ πιο μπλαζέ σε αυτό το θέμα. Το έχουν συνηθίσει.
– Οι πιο σνομπ θα πιστεύουν ότι είναι καλύτερα εκεί που είναι.
Πολλοί, ναι! Αν μπορείς να το πιστέψεις.
«Τα μάρμαρα του Παρθενώνα είναι ένα θέμα πολύ πιο βαθύ από τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη. Είναι κάτι που έχει να κάνει με βαθιές έννοιες και πολύ πιο ριζικά προβλήματα».
– Η Τεπενδρή γιατί δεν εξανίσταται με όσα συμβαίνουν τώρα στην Ελλάδα;
Μα δεν σκέφτεται έτσι. Δεν ζει καν στην Ελλάδα. Τα μάρμαρα είναι ένα θέμα πολύ πιο βαθύ από τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη. Είναι κάτι που έχει να κάνει με βαθιές έννοιες και πολύ πιο ριζικά προβλήματα. Ξέρω ότι δεν έχει τίποτα να κάνει με το βίο μας, και με την επιβίωση.
– Οι παρέες της Τεπενδρή άλλωστε ανήκουν σ ε άλλη εποχή.
Πολύ πιθανόν, να είναι αναχρονιστικό. Το βρίσκω amusing.
– Αναπολείς την Ελλάδα της νιότης σου, το παλιό Κολωνάκι;
Δεν μεγάλωσα στο Κολωνάκι. Γεννήθηκα στην Κυψέλη και μεγάλωσα στο Ψυχικό. Το creation δεν έχει να κάνει με όσα απασχολούν εμένα.
– Τα μάρμαρα εσένα απασχολούν και το μετέφερες σε εκείνη.
Αυτό έχει να κάνει με την Τέχνη με τον πραγματικό πολιτισμό. Δεν έχει να κάνει με το Κολωνάκι και αν είναι καθαρή η Αθήνα.
– Τι σε σοκάρει όταν επιστρέφεις;
Η ultimate παρανομία, ότι δεν σέβεται κανένας τους νόμους, η αηδία, τα γκράφιτι, η βρώμα.
– Τα γκράφιτι γιατί; Δεν σου αρέσουν, δεν είναι έκφραση τέχνης;
Δεν μ’ αρέσουν όλα. Πολλές φορές είναι τέχνη και πολύ σοβαρή. Αλλά 95% όχι, θα έλεγα 99%. Μ’ αρέσει να είναι όλα παστρικά, είμαι Παρθένος. Αυτό ίσως αναπολώ, πόσο καθαρή ήταν η Αθήνα. Αν και δεν ήταν ποτέ.
– Η περιοχή γύρω από το Μεταξουργείο που βρίσκεται η μία από τις γκαλερί σου;
Είναι πολύ ωραία γειτονιά. Έχει πλατείες, δέντρα, ωραία σπίτια, δρομάκια, νεοκλασικά. Αλλά δεν αγαπώ την Αθήνα. Προτιμώ την ελληνική γη.
Κωνσταντίνος Κακανιάς, Άτιτλο, 2018. (Με την ευγενική παραχώρηση της γκαλερί Ρεβέκκα Καμχή)
– Για αυτό ζεις στα Βίλια;
Βρήκα αυτό το σπίτι εκεί, έχω το στούντιο μου εκεί. Θέλω άπλα, στο Λος Άντζελες έχει πάρα πολλή άπλα.
– Η τέχνη στην Ελλάδα πως σου φαίνεται;
Δεν παρακολουθώ. Η Ντοκουμέντα πέρυσι ήταν καταπληκτική. Βρίσκω την Αθήνα πολύ active πόλη σχετικά με την Ρώμη που είναι dead. Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και inspiring. Η ζεστασιά και η αμεσότητα του Έλληνα είναι καταπληκτικά.
– Επιβιώσαμε στην κρίση.
Είμαστε ιγκουάνες, η χώρα έχει πολύ δυνατή αύρα. Ο άνθρωπος παντού είναι πολύ δυνατός. Πιστεύω στο ανθρώπινο είδος παρόλο που έχει καταστρέψει τον πλανήτη. Νομίζω ότι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει μικρά βήματα για να βρεθούν λύσεις. Είμαστε πολύ ικανοί.
– Η Αμερική σήμερα;
Είναι χάλια. Ντρέπομαι που είμαι σε μια χώρα που έχει να κάνει με αυτούς τους ανθρώπους. Ζω στο LA που είναι εντελώς διαφορετικά. Στην περιοχή μου μπορεί να έχει μόλις 0,5 % ρεπουμπλικάνους, πολύ προωθημένο μέρος.
– Έχεις χάσει φίλους, έχεις ζήσει μεγάλες προσωπικές περιπέτειες, πέρασες δια πυρός και σιδήρου.
Είμαι survivor! Late 70s στο Παρίσι, 80s στη Νέα Υόρκη….
– Τι έμεινε;
Ένας θησαυρός. Δεν θέλω να σκέφτομαι το παρελθόν αλλά είναι το μόνο που κάνω. Καθημερινά. Γι’ αυτό είμαι εκεί, γι’ αυτό είμαι εδώ. Συνεχώς ψάχνω το παρελθόν, ζω στην νοσταλγία. Αλλά δέχομαι και το παρόν. Είμαι πολύ αμφίρροπο πλάσμα.
– Τι σε ανησυχεί σήμερα;
Αυτό που κάνουμε στον πλανήτη. Ντρέπομαι γιατί συμμετέχω κι εγώ σε αυτό. Μετά τα όπλα, αυτοί είναι οι δύο πόνοι μου. Είναι η ζωή μας. Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες αλογάκι στη θάλασσα;
– Η συντροφικότητα τι σου έφερε; Πως είναι να ζεις ως παντρεμένος;
Πάρα πολύ δύσκολο πράγμα. Η πιο μεγάλη δουλειά. Αλλά δεν με έχει αγαπήσει ποτέ κανείς έτσι όπως με έχει αγαπήσει ο σύζυγος μου.
– Έχει δεχτεί κάθε σου ιδιορρυθμία;
Είμαι κακιά πεθερά. Έχω γεννηθεί για να κριτικάρω.
– Αυτός σε κρίνει σε όσα κάνεις;
Όχι, του αρέσουν όλα.
– Είναι καλό αυτό; Δεν θα έπρεπε να είναι κριτικός αν κάτι δεν του αρέσει;
Θα είχε πάρει πόδι. Είσαι στα καλά σου;
– Τι είναι το πιο εντυπωσιακό πράγμα που έχεις δει τελευταία;
Το μουσείο του Μέξικο σίτυ. Είναι extraordinaire. Είναι ένα αριστούργημα που δεν πρέπει να χάσει κανείς. Και η πόλη είναι καταπληκτική. Πρέπει όλοι να το δουν.
Κωνσταντίνος Κακανιάς, Χωρίς τίτλο, 2018. (Με την ευγενική παραχώρηση των Kalfayan Galleries)
– Δεν έχουν όλοι τη δυνατότητα, εκτός αν μπουν στο ίντερνετ.
Δεν είναι και στη σελήνη. Και δεν γίνεται να δεις αρχιτεκτονική μέσω ίντερνετ, δεν είναι σωστό να εκφέρεις γνώμη. Μόνο για τέχνη που είναι φτιαγμένη για το ίντερνετ.
– Σε απωθεί η ασχήμια ή τη βρίσκεις ενδιαφέρουσα;
Δεν την βρίσκω καθόλου ενδιαφέρουσα, την μισώ.
– Το λαϊκό κιτς είναι πάντα άσχημο;
Αναλόγως. Είναι στο μάτι του καθένα. Να σου πω κάτι, σεβασμός σε αυτούς που το κάνουν ωραία. Μπράβο τους, που έχουν τέτοια δύναμη.
– Το πιο άσχημο πράγμα που έχεις δει τελευταία;
Τα αυθαίρετα στο Πόρτο Γερμενό είναι ό, τι πιο άσχημο έχω δει στη ζωή μου. Σουρεαλστικό, αν σκεφτείς ότι είναι από τα πιο όμορφα τοπία του κόσμου. Αλλά πιο άσχημο είναι η ανθρώπινη βία, η αγένεια, η ανηθικότητα. Είναι ανήθικο να πας να κτίσεις κάτι παράνομο μέσα σε ένα ιερό δάσος. Έχει κάτι ανήθικο, οπότε αμέσως αυτό το κάνει σόκινγκ.
– Πήγες στο Pride;
Όχι, δεν ήμουν στην Αθήνα εκείνες τις μέρες. Παλιότερα πήγαινα στη Γαλλία, στην Αμερική, αλλά δεν μου αρέσουν οι πορείες και οι διαδηλώσεις. Μια φορά είναι ΟΚ, για μια αδικία, για κάποια δικαιώματα, αλλά συνεχώς; Είναι πολύ σημαντικό που γίνεται, χαίρομαι. Τι να πάω να κάνω, έχω μεγαλώσει κιόλας. Εγώ περπατάω και είμαι Gay Pride από μόνος μου.
//Ο Κωνσταντίνος Κακανιάς παρουσιάζει δύο ταυτόχρονες εκθέσεις, στις Kalfayan Galleries (περισσότερες πληροφορίες εδώ) και γκαλερί Ρεβέκκα Καμχή (περισσότερες πληροφορίες εδώ), με κοινό τίτλο That’s mine bitch ! Do not touch. Back off (uptown – downtown). Και οι δύο εκθέσεις διαρκούν έως τις 15 Σεπτεμβρίου 2018.
Διαβάστε ακόμα: Γιώργος Καραμίχος – «Στην Αμερική κανείς δεν ξέρει ότι ο Μέγας Αλέξανδρος είναι από την Ελλάδα»
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
