Νίκος Κουφάκης, «Μεταμορφώσεις»

«Ο πατέρας μου άρχισε να υποδύεται όλα τα πρόσωπα της οικογένειάς μας, ανδρικά και γυναικεία, όπως ο Άλεκ Γκίνες στην κωμωδία των στούντιο του Ίλινγκ Ο δέκατος τρίτος κληρονόμος…»

Μετά τα πενήντα, ο πατέρας μου άρχισε να υποδύεται όλα τα πρόσωπα της οικογένειάς μας, ανδρικά και γυναικεία, όπως ο Άλεκ Γκίνες στην κωμωδία των στούντιο του Ίλινγκ Ο δέκατος τρίτος κληρονόμος. Όσο περνούσαν τα χρόνια το κείμενο του προσώπου

Ο Νίκος Κουφάκης

του έμοιαζε να σβήνεται και να γράφεται κατά περίσταση· ένα παλίμψηστο από μικρές κωμικές εξάρσεις και δραματικές υπερβολές που αναζητούσαν διέξοδο. Παλιά και στέρεα χαρακτηριστικά που τα είχαμε αποστηθίσει όλοι μέσα στο σπίτι έδιναν τη θέση τους σε καινούργια. Νέες σκιές εμφανίζονταν κάτω από τα μάτια του, ρυτίδες που λίγο πριν υπήρχαν στο μέτωπό του σβήνονταν μαγικά και μεταφέρονταν γύρω από το στόμα, αιφνιδιαστικές γραμμές κατέβαιναν από τη μύτη προς τα χείλη, δίνοντας διαφορετικό περίγραμμα στο θυμό του.

Αρκούσε να παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τα στιγμιότυπα από το οικογενειακό μας άλμπουμ, ή τις επιχρωματισμένες φωτογραφίες στα φαρδιά, βαθύχρωμα κάδρα του μεσοπολέμου. Τις διακυμάνσεις στα χείλη του πατέρα μου, τη σάρκα τους που λιγόστευε σταθερά, έτυχε να τις αναγνωρίσω σε φωτογραφία του νεαρού ένστολου θείου του που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ σε ενέδρα, στον Eμφύλιο, εξαιτίας προσωπικών διαφορών. Από τις δυο μικρές σακουλίτσες κάτω από τα μάτια του θυμόμασταν τη γιαγιά μου, χωρίς τις σπουδαίες επιδόσεις της στον δεκαπεντασύλλαβο ή τις γοητευτικές αφηγήσεις της από τη γερμανική κατοχή που μου έλειπαν. Ο πατέρας σκεφτόταν και τον παππού μου με συγκίνηση, χτένιζε τα μαλλιά του προς τα πίσω, όπως εκείνος, και αναπολούσε τον ήχο του βιολιού του σε αυτοσχέδιες χοροεσπερίδες του 1950, στο φως του φεγγαριού, με παρέες νέων χορευτών δίπλα στα στάχυα, μια εικόνα που αργότερα τη συνέδεσα συνειρμικά με τους θεριστές του Βαν Γκογκ και τον μεσημεριανό ύπνο κάτω απ’ τις θημωνιές. Τίποτα στη συμπεριφορά του δεν προδίκαζε την επόμενη μεταμόρφωση, ούτε μας άφηνε μεγάλα περιθώρια να ερμηνεύσουμε όσα σκεφτόταν. Είχαμε δεχτεί σιωπηλά ότι άλλοτε θα έβγαινε από το δωμάτιο με τη χοντρή μύτη της αδελφής του, κι άλλοτε θα μας ξάφνιαζε με το γενναιόδωρο χαμόγελο της μητέρας του.

Το βιβλίο (με δεκαέξι διηγήματα) του Νίκου Κουφάκη «Οικογενειακή πορσελάνη» κυκλοφορεί στις εκδόσεις Κέδρος.

Ήταν φυσικό το πρόσωπο του πατέρα να κουραστεί γρήγορα ανάμεσα στους ρόλους. To καταλαβαίναμε από τις αργοπορημένες απαντήσεις του, το μισοτελειωμένο μακιγιάζ στην έκφραση του προσώπου που θύμιζε γερασμένο ηθοποιό από περιπλανώμενο θίασο. Κάποτε σωριαζόταν κατάκοπος στην πολυθρόνα του με ύφος σχεδόν τρυφερό ή, ίσως, με ένα αδιόρατο μειδίαμα ικανοποίησης για την επινόηση της κωμικοτραγικής κλοουνερί που απέδιδε τιμή στη μνήμη όσων αγάπησε, χωρίς λόγια, όπως στις παλιές ταινίες του βωβού κινηματογράφου που στο τέλος ο φωτεινός κύκλος σβήνει, αργά αργά, μέσα στο μαύρο.

Διαβάστε ακόμα: Τop 5 ποιήματα για τον Πατέρα

TAGS :
βιβλίο Γκίνες Κουφάκης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook