Ο Τόνι Σερβίλο είναι ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι της «Ντόλτσε Βίτα» στα 65 χρόνια του.
Eνας Ιάπωνας τουρίστας αφήνει την τελευταία του πνοή –υπό τους ήχους της «I lie» του Ντέιβιντ Λανγκ–, καθώς προσπαθεί να αποτυπώσει με τη φωτογραφική μηχανή του σπαράγματα ομορφιάς της «Aιώνιας Πόλης». Και από τον αιφνίδιο θάνατο, σε μια γερή δόση ζωής, στην ταράτσα ενός ρωμαϊκού σπιτιού, εκεί όπου βρίσκεται σε εξέλιξη το πάρτι γενεθλίων του 65χρονου δημοσιογράφου (που σε μικρή ηλικία έγραψε την πρώτη και μοναδική νουβέλα «Ανθρώπινο σύστημα» της σύντομης συγγραφικής του δράσης) Τζεπ Γκαμπαρντέλα: η παρουσία του αγαπημένου ηθοποιού τού Πάολο Σορεντίνο, Τόνι Σερβίλο, αποτελεί υπόδειγμα θεατρικής, σε σωστούς κινηματογραφικούς ρυθμούς, ερμηνείας.
Το «Far l’amore», πειραγμένο από τον Μπομπ Σινκλέρ, δονεί τα σώματα που κινούνται σπασμωδικά με φόντο τη neon διαφήμιση της Martini. Όλα είναι εικόνα; Όλα είναι επίφαση της πραγματικότητας; Ναι, σκέφτεται ο Τζεπ, καθώς το βλέμμα του καρφώνεται στην κάμερα, κοιτάζοντας κατάματα τον θεατή και αναπαράγοντας την κενότητα της ματαιόδοξης φύσης του. Και καθώς η Ραφαέλα Καρά συνεχίζει να τραγουδά και ο ήλιος προβάλλει πάνω από τα ερείπια της ένδοξης πόλης, ο ανθρώπινος περίγυρος εγκαταλείπει το κάδρο και αποσύρεται στις κρύπτες του. Όμως, η ανθρώπινη ύπαρξη του Σορεντίνο δεν δικαιώνεται στη μοναξιά, αλλά στη συναναστροφή, εκεί όπου το νοητικό μπρα-ντε-φερ νοηματοδοτεί και δίνει πυκνότητα στον ανθρώπινο χρόνο.
Ahh ahh, ahh ahh / A far l’amore comincia tu.
Σε αυτό το ιδιότυπο παιχνίδι λαμβάνουν μέρος εκκεντρικοί, αλλά και καθημερινοί χαρακτήρες: πόρνες –τρόπαια μιας νευρωτικής λίμπιντο–, αργόσχολοι, ναρκισσευόμενοι διανοούμενοι, προβοκάτορες καλλιτέχνες, μια «αγία» 104 χρόνων, ένας καρδινάλιος μανιακός με τις συνταγές μαγειρικής ένας ιδιοκτήτης στριπ κλαμπ, αριστοκράτες προς ενοικίαση, μια στρίπερ που μοιάζει να αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο αγάπης για τον Τζεπ. Το ανθρώπινο τοπίο μιας πόλης που αργοσβήνει μελαγχολικά μέσα σε μια παρατεταμένη χρονικά παρακμιακή φάση.
Τα καρέ του Σορεντίνο είναι διαποτισμένα από εκλεπτυσμένη κομψότητα, όταν αντιπαραβάλλει την ελεεινή θέση της ανθρώπινης σύμβασης με τη «μεγάλη ομορφιά» του παρελθόντος, αποφεύγοντας μάλιστα να παγιδευτεί στην ευκολία της ανάδειξης του φολκ. Αναζητώντας τα ίχνη του Φεντερίκο Φελίνι, που ο Maestro άφησε πίσω του με τη «Γλυκιά Ζωή», ο Ιταλός σκηνοθέτης οδηγεί την «ανθρώπινη κατάσταση» από την κωμωδία στο δράμα και από εκεί στην ιλαροτραγωδία. Αποφεύγει να δώσει τη μεγάλη εικόνα μέσα από ένα ενιαίο πανοραμικό πλάνο, κατακερματίζει την πλοκή του και συνθέτει μικρά επεισόδια-ψηφίδες του παζλ της σύγχρονης πόλης, που στα σπλάχνα της κρύβει από τα ανόσια –και ταλαιπωρημένα από τις διαρκείς αισθητικές επεμβάσεις– μάτια αντικείμενα ομορφιάς περασμένων εποχών.
Η Σαμπρίνα Φερίλι, ο Τόνι Σερβίλο και ο Τζόρτζο Παζότι.
Όμως, η «μεγάλη ομορφιά» δεν αρκεί καθ’ εαυτή να πλημμυρίσει με ζεστά ανθρώπινα συναισθήματα τον Τζεπ, ο οποίος παραμένει ένας αποφασισμένος κυνικός μπάσταρδος, που δεν έχει πρόβλημα να σκηνοθετήσει ακόμη και την παρουσία του στην κηδεία ενός γνωστού του προσώπου. Όλα, λοιπόν, υπηρετούν την εικόνα, και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο (στα νιάτα του) ιδεαλιστής Ναπολιτάνος Τζεπ. Και κάτω από την εικόνα αργοσέρνονται μαραγκιασμένες οι ψυχές των ανθρώπων. Ερείπια μέσα στα όμορφα ερείπια της πόλης.
«Η Τέλεια Ομορφιά» (La Grande Bellezza). Σκηνοθεσία: Πάολο Σορεντίνο. Παίζουν: Τόνι Σερβίλο, Κάρλο Βερντόνε, Σαμπρίνα Φερίλι. Διανομή: Feelgood Entertainment.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
