Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ήταν ένας καρδιακός τροβαδούρος που δέχθηκε, τελικά πλήγμα από την καρδιά του (Ma.Pro).
Δεκαετία του ’90, μόλις έχω τελειώσει το στρατιωτικό. Εκείνη την περίοδο έκανα συνεντεύξεις στην εφημερίδα που δούλευα. Τέρμα το ρεπορτάζ, με είχε κουράσει. Αποφάσισα να πιάσω «κουβέντα» με ανθρώπους που αγαπούσα και που θα ήθελα να τους μάθει και ο κόσμος με διαφορετικό τρόπο.
Και τότε αρχίζει μια παράξενη σκυταλοδρομία: ο Ζιώγαλας με γνωρίζει στον Τσακνή και ο Τσακνής με γνωρίζει στον Μαχαιρίτσα και ο Μαχαιρίτσας με γνωρίζει στον Τουρνά και δεν ξέρω πού τελείωσε (αν τελειώνουν ποτέ τα πράγματα στη ζωή μας) αυτή η αλυσίδα.
Τον Μαχαιρίτσα τον συνάντησα στο στούντιο που ηχογραφούσε, κάπου στο Πολύγωνο αν δεν με απατάει η ανήμερη μνήμη μου. Θυμάμαι να έχω χαθεί και επειδή τότε τα κινητά ήταν είδος πολυτελείας, σταματούσα στο πρώτο καρτοτηλέφωνο που έβρισκα μπροστά μου. Αν μου απαντούσε; Ναι, και μάλιστα μου έδινε μια σειρά από πληροφορίες που άλλος στη θέση του (εκείνες τις μέρες ηχογραφούσε νέο δίσκο) ούτε που θα ενδιαφερόταν αν θα κατέληγα στην Κόρινθο ή την Άρτα.
Ο Μαχαιρίτσας ήταν ο ορισμός του χαλαρού συνομιλητή. Δεν έχω συναντήσει πιο cool τύπο. Σου μιλούσε σαν να σε γνώριζε χρόνια. Αν δεν ήξερε κάτι το έλεγε, αν σε κάτι υπολειπόταν το παραδεχόταν. «Εγώ, ξέρεις, δεν γράφω στίχους. Δεν πιάνει το χέρι μου. Γι’ αυτό και ψάχνω πάντα τα στιχάκια των άλλων να μελοποιήσω», μου είχε πει τότε. Τι κρίμα να μην γράφω ούτε κι εγώ, σκέφτηκα αυθόρμητα.
Από τους Τερμίτες έως την σόλο καριέρα του, ο Λαυρέντης ήταν μια σύγχρονη εκδοχή τραγουδοποιού που έλκει την καταγωγή της από τον Διονύση Σαββόπουλο. Η γενιά του ανδρώθηκε με τον Νιόνιο, έμαθε στον μονήρη καλλιτεχνικό βίο. Ολοι αυτοί, και ο Μαχαιρίτσας βεβαίως, έγιναν μουσικοί-ορχήστρα. Έπαιζαν, τραγουδούσαν, έγραφαν, συνέθεταν. Ολα μόνοι τους. Αν και πολλοί από αυτούς ξεκίνησαν σε μπάντες (βλ. Πορτοκάλογλου και Φατμέ), στο τέλος ακολούθησαν προσωπική καριέρα.
Τι έκανε ξεχωριστό τον Μαχαιρίτσα; Όχι, σπουδαία φωνή δεν είχε. Αλλά μήπως και ο Σαββόπουλος θαυμάστηκε ποτέ για το φωνητικό του χάρισμα; Ήταν, όμως, ερμηνευτής. Ποιος άλλος θα μπορούσε να πει καλύτερα το Διδυμότειχο Μπλουζ (να έλειπε μόνο η φωνή του Νταλάρα…), τη Σκόνη ή τον Νότο; Επίσης, δεν ξέχασε ποτέ τα ροκ ακούσματά του, δεν τα νόθευσε στην πορεία. Η ηλεκτρική κιθάρα ήταν αναπόσπαστο μέρος των συνθέσεών του.
Όμως, αυτός ο μετα-ροκ τροβαδούρος που θα μπορούσε να έχει την ανάλογη πόζα «αυτά-που-ζήσαμε-εμείς», για δείτε πόσο μελίρρυτος και συναισθηματικός γινόταν στα τραγούδια του. Για δείτε πώς δεν δίστασε να αφήσει τις ροκ διαδρομές προς χάριν του ιταλικού μπελκάντο και να συναντηθεί με τον κόσμο του Λούτσιο Μπατίστι. Και κάπως έτσι προκύπτει (σε στιχουργική απόδοση της Αφροδίτης Μάνου) το αισθαντικό «Τι να πω».
Ο λάτρης των Beatles (εξού και το όνομα Τερμίτες που έδωσε με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος) που μετά τη στρατιωτική του θητεία τραγουδάει αντάρτικα με τον Πάνο Τζαβέλα στη «Συντροφιά». Ο αριστερός που δεν πούλησε αριστεροσύνη και δεν μπήκε σε κόμμα για να βολευτεί, αλλά και που ποτέ δεν δίστασε να πει δημόσια την άποψή του για τα τρέχοντα πολιτικά ζητήματα.
Να μην ξεχάσω ότι ο Λαυρέντης ήταν ταγμένος στην παναθηναϊκή ιδέα. Ναι, αν σε κάτι δεν άλλαζε με τίποτα και μάλιστα το διατυμπάνιζε επιμόνως ήταν η αγάπη του για τον Παναθηναϊκό. Πήγαινε στο γήπεδο συχνά, παθιαζόταν, το έλεγε η καρδιά του.
Η καρδιά του, ναι, αυτή που τελικά του υπέσκαψε τον βίο και τον είχε προειδοποιήσει. Αυτή ήταν που του έκοψε και το νήμα με τη ζωή. Διότι, τελικά, αποδεικνύεται πως αυτός ο cool τύπος που έγραφα στην αρχή (λίγο βαρύς, δυσκίνητος) ήταν άνθρωπος της καρδιάς – καρδιακός από τη φύση του.
Και όπως συμβαίνει -ή θα συμβεί- με όλους μας κάποια στιγμή: στον αέρα θα σκορπιστούμε, θα μας πάρει το φύσημα του χρόνου. Λοιπόν Λαυρέντη, πού σε πάει τώρα η σκόνη και πού χάνεσαι;
Διαβάστε ακόμα: Νικ Κέιβ, η τρυφερή κομψότητα του πόνου.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
