Οι οδυνηρά αστείες αλήθειες του Louis C.K.

Το σημαντικότερο με το «Louie», που γράφει και σκηνοθετεί ο ίδιος, είναι ότι ο Louis C.K. κατάφερε να σπάσει τις φόρμες της κωμωδίας (δεν έχει δομή, δεν έχει υπόθεση, το κάθε επεισόδιο δεν συνδέεται υποχρεωτικά με το προηγούμενο) και να προσφέρει μικρές αλλά απολαυστικές δόσεις αληθινής ζωής.

Eνας μεσήλικας τρώει μαζί με μια γυναίκα σε μαγαζί της Νέας Υόρκης. Είναι το πρώτο τους ραντεβού και όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά, μέχρι που κάποιοι νεαροί εισβάλουν στον χώρο κι αρχίζουν να μιλάνε πολύ δυνατά. Ο άνδρας τους ζητάει να σταματήσουν, ο επικεφαλής της αγενούς συντροφιάς τού την πέφτει κι εκείνος, ως μεγαλύτερος και ωριμότερος, δίνει τόπο στην οργή. Δηλαδή τι; Να πλακώνεται με τα εικοσάχρονα; Όχι βέβαια. Πήρε τη σωστή απόφαση. Η συνοδός του το γνωρίζει κι όμως λίγα δευτερόλεπτα μετά τον παρατάει! «Μα γιατί;», τη ρωτάει εκείνος απορημένος. «Επειδή μέσα στο μυαλό μου ξέρω ότι έκανες καλά που δεν το συνέχισες, αλλά…». Αλλά; «Αλλά… ξεκαύλωσα»!

Είναι μια σκηνή από την –θεωρητικά κωμική, πρακτικά αχαρακτήριστη– σειρά «Louie». Κυρίως όμως είναι ο απλός, αληθινός και οδυνηρά αστείος τρόπος που βλέπει τον κόσμο ο Louis C.K. Ένας φιλόσοφος σε συσκευασία stand –up κωμικού!

Ο Louis C.K. έχει τη σπάνια ικανότητα να φτάνει στην ουσία των πραγμάτων με την οξύνοια που το κατορθώνουν μόνο οι σπουδαίοι φιλόσοφοι.

Εκ πρώτης όψεως η ιστορία του Louis C.K. μοιάζει συνηθισμένη. Γεννήθηκε στη Ουάσινγκτον από πατέρα ουγγροεβραϊκής καταγωγής (το C.K., που υιοθέτησε ως καλλιτεχνικό όνομα, προέρχεται από την ουγγρική προφορά του κανονικού του επιθέτου: «Σικέι») και μητέρα Ιρλανδή. Μεγάλωσε στη Βοστόνη, ξεκίνησε το stand up στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και μέχρι τις αρχές του ’90 είχε γίνει τόσο καλός ώστε να ανοίγει τα stand up του Jerry Seinfeld και να γράφει σκετσάκια για το late night show του Conan ’Ο Brian. Όπως συμβαίνει συχνά με τους καλούς κωμικούς, κάποια στιγμή τον ανακάλυψε η τηλεόραση και μετά από ένα μάλλον αποτυχημένο sit-com στο HBO («Lucky Louie») ήρθε το «Louie» στο FX. Και μαζί η τεράστια επιτυχία.

Με όπλα του τον αυτοσαρκασμό και τη γνήσια απαισιοδοξία, ο Louis υπογραμμίζει την προσωπική του οπτική πάνω στην καθημερινότητα. Μια οπτική γεμάτη αλήθειες, εξαιρετικά εύστοχες παρατηρήσεις, ρεαλιστικό (ενίοτε και σουρεαλιστικό) χιούμορ, και καμιά φορά συγκίνηση. Ακόμα και πόνο. Credit: Josh Lange

Το «Louie» μετράει ήδη τρεις σεζόν (ετοιμάζεται η τέταρτη), πάρα πολλές υποψηφιότητες για Emmy και κάμποσες νίκες. Το σημαντικότερο όμως με τη συγκεκριμένη σειρά, την οποία γράφει και σκηνοθετεί ο ίδιος, είναι ότι κατάφερε να σπάσει τις φόρμες της κωμωδίας (δεν έχει δομή, δεν έχει υπόθεση, το κάθε επεισόδιο δεν συνδέεται υποχρεωτικά με το προηγούμενο) και να προσφέρει μικρές αλλά απολαυστικές δόσεις αληθινής ζωής. Ο Louie του σίριαλ, όπως ακριβώς ο Louie της πραγματικότητας, ζει στη Νέα Υόρκη και αντιμετωπίζει τα σύγχρονα προβλήματα ενός διαζευγμένου πατέρα δυο μικρών κοριτσιών. Αυτό ως βάση θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια γλυκανάλατη προσέγγιση, του στιλ «η οικογένεια πάντα θριαμβεύει». Μόνο που ο συγκεκριμένος κύριος δεν υπήρχε περίπτωση να μας παρουσιάσει κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, με όπλο τον αυτοσαρκασμό σε σημείο εξόντωσης (στο πρώτο επεισόδιο βγαίνει σε ένα ραντεβού τόσο κακό ώστε η συνοδός του στο τέλος φεύγει με… ελικόπτερο) και τη γνήσια απαισιοδοξία, ο Louis υπογραμμίζει την προσωπική του οπτική πάνω στην καθημερινότητα. Μια οπτική γεμάτη αλήθειες, εξαιρετικά εύστοχες παρατηρήσεις, ρεαλιστικό αλλά ενίοτε και σουρεαλιστικό χιούμορ και καμιά φορά συγκίνηση. Ακόμα και πόνο.

Στη σειρά λοιπόν ο Louis επιτρέπει να παρεισφρήσει και λίγο δράμα. Τα stand up του, αντιθέτως, προσφέρουν γέλιο μέχρι δακρύων. Κι εκεί, εντούτοις, ξεχωρίζει για τη σπάνια ικανότητά του όχι απλώς να λέει την αλήθεια, αλλά να φτάνει στην ουσία των πραγμάτων με την οξύνοια που το κατορθώνουν μόνο οι πραγματικά σπουδαίοι φιλόσοφοι. Ή οι πραγματικά σπουδαίοι κωμικοί. Καμιά φορά είναι το ίδιο… Δείτε και μόνοι σας:

O Louis για το σεξ, τον αυνανισμό και την… 11η Σεπτεμβρίου: