ΜΕ ΤΟΝ ΜίΜΗ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ (6)

Σε μια ανάπαυλα της συνέντευξης ο Σωτήρης Κακίσης «μιλάει» στην μπάλα.

Ποιος αντίπαλος σάς δυσκόλεψε πιο πολύ στην καριέρα σας;
Είναι πολλά τα παιχνίδια. Δεν ήμασταν σ’ όλα τα παιχνίδια πρώτοι. Υπήρχαν αντίπαλοι. Άλλος με δυσκόλεψε με την τέχνη του, άλλος αντιαθλητικά, άλλος με τη συμπαράσταση του διαιτητή ή του κόσμου.
Μια φορά, παίζαμε με τον Παναθηναϊκό εδώ στη Φιλαδέλφεια. Κυριακή Πρωτάθλημα και Τετάρτη Κύπελλο. Και τις δυο φορές μες στη Φιλαδέλφεια. Ο Λουκανίδης έπαιζε σέντερ-μπακ, εγώ σέντερ-φορ. Το «δυσκολεύτηκα» είναι πολύ λίγο. Μιλάμε, ούτε μια μπαλιά δεν πήρα. Μα ούτε μια μπαλιά! Ήτανε πανταχού παρών. Κατέβηκε, έβαλε και γκολ, και φυλούσε κι εμένα μπροστά. Και την Τετάρτη που ξαναπαίξαμε, του ’βαλα γκολ, τον πέρναγα ό,τι ώρα ήθελα.

Απ’ τους ξένους;
Αυτός που δυσκολεύτηκα πολύ, ήταν με τον Φοκτς τον Γερμανό, όταν παίξαμε. Όταν έπιανε έναν παίκτη, τελείωσε. Ταλαιπωρία σκέτη. Αφού τραυματίστηκε ένας δικός μας και πήγα στη διακοπή κοντά του να δω τι κάνει, κι έσκυψα, κι όταν σηκώθηκα απάνω και γύρισα, αυτός ήταν από πίσω και με περίμενε! Αυτό που λένε, κυνήγα τον και στ’ αποδυτήρια που θα πάει. Περίμενε να τελειώσω εγώ, να με ξαναπιάσει. Είχε πάρει εντολή τέτοια. Γύρισα και τον είδα και με κοίταγε στα μάτια, πίσω απ’ το κεφάλι μου τον αισθάνθηκα, και λέω, -Δύσκολα είναι τα πράγματα τώρα. Όσες φορές παίξαμε, μόνο στο 1-1 του Ντύσσελντορφ τον έμπλεξα. Συνεννοήθηκα με τον Παναγούλια, κι έφυγα και πήγα αριστερό μπακ εγώ. Δεν γινότανε αλλιώς. Πήγα κι έπαιζα μπακ! Κι άρχισα και τον προβλημάτιζα. Εκεί τους μπερδέψαμε λίγο τους Γερμανούς.
Αυτός ήταν ο πιο δύσκολος.

Δείτε ακόμα: Τα top 5 γκολ της ασπρόμαυρης Εθνικής Ελλάδος

papaioannou_2

«Δεν είναι λίγο πράγμα να σου πει ο Καζαντζίδης να τραγουδήσεις, να ασχοληθεί ο Καζαντζίδης μαζί σου».

Ποιο γκολ χαρήκατε πιο πολύ στην καριέρα σας, κύριε Παπαϊωάννου; Εσείς δεν τα ’χετε πει αυτά.
Τα γκολ ήταν πάρα πολλά. Έβαλα κι ωραία γκολ, έβαλα κι εύκολα γκολ. Όμως τότε, το ’64 νομίζω, παίξαμε με την Ρεάλ εδώ πέρα η Α.Ε.Κ., το καταπληκτικό 3-3. Που η Ρεάλ Μαδρίτης ήθελε να με πάρει. Εγώ άκουγα, διάβαζα Ρεάλ, δεν ήξερα. Έπαιζε ο Πούσκας. Σ’ αυτό το παιχνίδι έβαλα δύο γκολ εγώ. Στο πρώτο γκολ που έβαλα, δεν ξέρω, απ’ τη χαρά μου, νομίζω ότι τρέχοντας και πανηγυρίζοντας φώναζα χωρίς να βγάζω φωνή! Νόμιζα ότι φώναζα, αλλά η φωνή μου δεν πρέπει να βγήκε. Νομίζω, φώναζα σαν να ήταν σε όνειρο, τόση ήταν η χαρά μου.

Η φωνή εκεί δεν έβγαινε, αλλά στο τραγούδι, όταν τραγουδάτε, βγαίνει και καλή. Μέχρι που φύγατε και στη Γερμανία με τον Καζαντζίδη, όπως ξέρουμε όλοι.
Στη Γερμανία έφυγα γιατί ο Καζαντζίδης ο Στέλιος, ΑΕΚτζής βέβαια, ήταν πολύ φίλος μου, και ήθελε να με βοηθήσει τότε που είχα εγώ πρόβλημα με τον σύλλογο. Που ούτε στη Ρεάλ με δίνανε, ούτε με ικανοποιούσαν σε κάτι οικονομικά. Στο ποδόσφαιρο τότε παίζαμε τζάμπα. Τώρα λέει είναι επαγγελματίας και παίρνει τα λεφτά του ο παίκτης φυσιολογικά. Πήρα κι εγώ λεφτά τότε. Αλλά με χαρακτηρίσανε εκβιαστή. Σας πληροφορώ ότι, αν δεν ενεργούσα έτσι, σήμερα θα ήμουνα όπως τόσοι άλλοι ποδοσφαιριστές, χωρίς να ’χω μία. Αυτά τα λεφτά που πήρα τότε για τη μεταγραφή μου, δεν τα ’φαγα. Έκανα οικογένεια. Εκβιαστής θα ’μουνα αν τα ’τρωγα, αν δεν έκανα οικογένεια. Τότε, πες με αλήτη και εκβιαστή.
Εγώ, από παλιά, εκεί, παίζοντας ποδόσφαιρο τραγουδούσα κιόλας. Στο χωριό. Ο Καζαντζίδης με πήρε στη Γερμανία ότι πάω να φύγω από την Α.Ε.Κ. Και πήγαμε και τραγουδήσαμε. Κάτι σκάμπαζα, βέβαια, κάναμε και πρόβες. Δεν είναι λίγο πράγμα να σου πει ο Καζαντζίδης να τραγουδήσεις, να ασχοληθεί ο Καζαντζίδης μαζί σου. Δεν ήμουνα φάλτσος.

«Από τους ξένους, δυσκολεύτηκα πιο πολύ με τον Φοκτς τον Γερμανό. Όταν έπιανε έναν παίκτη, τελείωσε».

Μα έχετε κάνει και δίσκο.
Δεν ήμουν φάλτσος, αλλά δεν ήμουν και τραγουδιστής. Αυτό το ξέρω. Ξέρω πάντα τι μπορώ να κάνω. Και γι’ αυτό δεν το προχώρησα το τραγούδι κιόλας. Ήξερα ότι σαν ποδοσφαιριστής ήμουν κάποιος. Το ’δειχνα, μ’ αυτό που έπαιζα μες στο γήπεδο. Αφού έπαιξα είκοσι χρόνια μπάλα, αυτό που έκανα, το ’κανα. Φαινότανε. Σαν τραγουδιστής δεν βγήκα. Έκανα ένα δίσκο, αλλά απείχα στο ένα είδος από τ’ άλλο. Και, βεβαίως, το καλύτερο ήταν το ποδόσφαιρο. Θα ’τανε για μένα λάθος να πάω να γίνω τρίτος, δεύτερος, ας πούμε, στο τραγούδι, αφού ήμουνα με τους πρώτους στο ποδόσφαιρο.
Κι αυτό το λέω τώρα γιατί η κουβέντα το ’φερε. Εγώ το ’παιξα το ποδόσφαιρο γιατί το ’παιξα, και δεν το ’παιξα για να ’μαι πρώτος ή δεύτερος ή τρίτος.

Δείτε ακόμα: Οι Top 5 τελικοί του Κυπέλλου Πρωταθλητριών

Τι λέμε στους νέους επίδοξους άσσους, κύριε Παπαϊωάννου;
Οι συνθήκες τώρα πια πολύ έχουν αλλάξει. Κι οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Το βασικό όμως, το ίδιο το ποδόσφαιρο, δεν αλλάζει. Αυτός που θέλει ν’ ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο θα πρέπει ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το ποδόσφαιρο. Μέσα απ’ το ποδόσφαιρο πρέπει να βγάλει αυτό που θέλει. Όχι στο καφενείο, ή στ’ αποδυτήρια, ή να πιάσει τον προπονητή του, ή να δικαιολογήσει κάτι άλλο με το ποδόσφαιρο στον πατέρα ή στη μάνα του. Άμα θέλει το ποδόσφαιρο, μέσα απ’ το ποδόσφαιρο, παίζοντας και αγωνιζόμενος, θα τους πείσει όλους αυτούς. Πρέπει να μιλάει μέσα απ’ το παιχνίδι του, να μη λέει λόγια άλλα. Ότι τον αδικήσανε, ότι δεν τον βάλανε. Ο ίδιος τι κάνει. Ο καλός ο ποδοσφαιριστής μιλάει παίζοντας. Ο καλλιτέχνης καλλιτεχνίζει, δεν μιλάει αλλιώς. Ο ζωγράφος ζωγραφίζει, δεν μιλάει, ζωγραφίζει με το πινέλο και βλέπεις εσύ, το βλέπεις. Ο ποδοσφαιριστής το ίδιο: μην σπρώχνεσαι, μη χτυπάς, μη διαμαρτύρεσαι. Παίξε! Παίξε, παίξε, παίξε!
Κάποια κατοχύρωση που πετύχαμε εμείς με τα συμβόλαια για τους ποδοσφαιριστές, δίνει στους νέους τη δυνατότητα να παίξουνε.
Ας το εκμεταλλευτούνε, λοιπόν.

«Ποιον προτιμάτε, τον Χατζηπαναγή ή τον Δομάζο;» «Τον Δομάζο. Τον Λουκανίδη. Τον Κούδα. Κόσμο πάντως μαζεύει περισσότερο ο Χατζηπαναγής. Ο Λουκανίδης ήταν ο πληρέστερος».
ΣΩΤήΡΗΣ ΚΑΚίΣΗΣ -ΕΝΩΣΙΣ! (Το Εγχειρίδιο του Κακού Αεκτζή) (ΑΙΓΑίΟΝ, Λευκωσία 2011) (ΤΟ ΕΞώΦΥΛΛΟ)

Στο εξώφυλλο του βιβλίου του Κακίση, ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ (ανάμεσά τους και ο Παπαϊωάννου) στο Λίβερπουλ τον Οκτώβριο του 1972. Ο Δικέφαλος είχε ηττηθεί τότε με 3-0.

Ο Χατζηπαναγής ακούγεται πιο πολύ απ’ όλους τα τελευταία χρόνια. Ποια είναι η γνώμη σας γι’ αυτόν;
Κατά καιρούς κάποιος ακούγεται από τους ποδοσφαιριστές περισσότερο. Πράγματι, τα τελευταία χρόνια, ο Χατζηπαναγής έχει βρει έναν δικό του δρόμο, έναν δικό του τρόπο. Όπως ο Μπεστ που λέγαμε, όπως ο Νεστορίδης. Υπάρχουν ποδοσφαιριστές που εντυπωσιάζουν. Έτσι κι ο Χατζηπαναγής. Όπου πήγαινε ο Ηρακλής γέμιζε το γήπεδο, και τελικά ο Ηρακλής δεν πήρε τίποτε. Δεν μπόρεσε ο Χατζηπαναγής μόνος του. Δεν λέω ότι φταίει. Αλλά δεν μπόρεσε να κερδίσει ένα τρόπαιο. Μπορεί να ’τανε ένας άλλος ποδοσφαιριστής, να μην εντυπωσιάζει τόσο, να ήτανε όμως ηγέτης και να οδηγούσε την ομάδα του σε κάποιον τίτλο.
Θα σας πω και μια ιστορία. Μια φορά παίζαμε με τον Ηρακλή στη Θεσσαλονίκη. Ο Χατζηπαναγής περνάει πάντα τη μπάλα μέσα απ’ τα πόδια. Κι εγώ το ’ξερα και τον κυνηγούσα παράλληλα, όσο πιο κλειστά μπορούσα κρατώντας τα πόδια μου. Ε, την πέρασε μέσα απ’ τα πόδια μου! Έχει αυτές τις μεγάλες δυνατότητες. Να το ξέρω και να μην μπορώ να κάνω τίποτα. Και του ’πα μάλιστα: «Βασίλη, μην το ξανακάνεις αυτό». Το ματς πάντως το κερδίσαμε τότε.

Ποιον προτιμάτε, τον Χατζηπαναγή ή τον Δομάζο;
Τον Δομάζο. Τον Λουκανίδη. Τον Κούδα. Κόσμο πάντως μαζεύει περισσότερο ο Χατζηπαναγής. Αλλά την ομάδα τη βοηθούσαν περισσότερο οι άλλοι. Σκέφτεσαι και παίρνεις. Καλό θα ’τανε να τους είχαμε, όλους μαζί αυτούς, σε μια ομάδα, σε μια καλή Εθνική.
Ο καθένας μας είχε και τον τρόπο του. Ο Λουκανίδης ήταν ο πληρέστερος, για μένα. Έτσι πρέπει να τους μετράμε. Ο άλλος είχε ένα τσαγανό, όπως λέγαμε προηγουμένως, δυνατότερο από μένα, ή ο άλλος απ’ τον άλλον. Ο άλλος ήτανε σκόρερ. Ο καθένας είχε κάτι δικό του. Και μ’ αυτό ζήσαμε και περάσαμε.
Οι ποδοσφαιριστές που βγήκανε, Χατζηπαναγής, Λουκανίδης, Δομάζος, Παπαϊωάννου, Σιδέρης, όλοι κάτι είχανε, και γίνανε ό,τι γίνανε, και κρατήσανε. Και όλοι κάτι στερηθήκανε.

 

 

//Από το βιβλίο του Σωτήρη Κακίση «Ένωσις! (Το Εγχειρίδιο του Κακού Αεκτζή), εκδόσεις Αιγαίον, Λευκωσία 2011. Η συνέντευξη του Κακίση με τον Μίμη Παπαϊωάννου (με τίτλο «Μίμης Παπαϊωάννου: ‘’Ο αντίπαλος σε βοηθάει πολύ…’’) δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, στις 7 Φεβρουαρίου 1985.

Διαβάστε ακόμα: Η ΑΕΚ το 2014, 90 χρόνια μετά…

 

1  2  3

1 2 3

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top