1_14359156959310

«ένα χέρι κατάλευκο που μόλις αναγνωρίζω / (ανήκει στη μητέρα μου) σκεπάζει απαλά / έναν καθρέφτη.» (Nicola Pucci, «Woman at the Mirror»)

Σταμάτης Πολενάκης, «Νοσταλγία»

Μέσα από τη χαραμάδα
που δεν θέλησε να κλείσει ο χρόνος
περνούν οι σκιές του παρελθόντος ανέπαφες:
ένα πρόσωπο κολλημένο για τελευταία φορά
πάνω στο τζάμι ενός τραίνου
που αναχώρησε πριν από πολλά χρόνια,
ένα χέρι κατάλευκο που μόλις αναγνωρίζω
(ανήκει στη μητέρα μου) σκεπάζει απαλά
έναν καθρέφτη.
Όλοι έχουμε ανάγκη από μια μητέρα,
εγώ γέννησα τη δική μου
κι έπειτα, αφού έκλαψα πικρά
πάνω από το αιώνιο κρύσταλλο
τη λησμόνησα οριστικά και της αφιερώνω
τώρα αυτό το ποίημα.

(Από τη συλλογή «Τα σκαλοπάτια της Οδησσού», εκδ. Μικρή Άρκτος, 2012)

Στην επόμενη σελίδα: «Η μητέρα έχει τον μεγαλύτερο κισσό απ’ όλους».

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top