O Gladiator λένε, φοράει την πρώτη χλαμύδα που βρίσκει μπροστά του και επιστρέφει. Οι κυρίες του Suspiria πρόλαβαν και φόρεσαν κάτι πιο ελαφρύ. Και κομψό.

Προσπερνώντας για την ώρα την είδηση της επιστροφής του «Gladiator», 18 χρόνια παρακαλώ μετά την μεγάλη πρώτη, ας ρίξουμε μια ματιά στην τάση των μεγάλων στούντιο ή ακόμη και των αυθεντικών auteur, να ανασύρουν από τα βάθη του χρόνου, αυτά που αγαπήθηκαν πολύ και λατρεύτηκαν ακόμη περισσότερο. Κανείς δεν επιχειρεί να επαναφέρει μια αποτυχία. Νόμος. Όλοι την επιτυχία καλοβλέπουν. Το γαργάλισμα στην όποια καλλιτεχνία, και μη γελιόμαστε, κυρίως στην τσέπη, ξεκινά όταν μια ταινία φέρνει πίσω τα λεφτά της (και αρκετά περισσότερα) ή κάνει τον απαραίτητο «θόρυβο» εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Τρανό παράδειγμα η λύσσα του Λούκα Γκουαντανίνο να επαναφέρει στην οθόνη την ερωτική ιστορία του «Call me by your name» από το ομότιτλο βιβλίο του Αντρέ Ασιμάν, τη στιγμή μάλιστα που οι περισσότεροι από τους ερωτηθέντες  θεατές δεν το επιθυμούν.

Όλοι την επιτυχία καλοβλέπουν. Το γαργάλισμα όμως στην όποια καλλιτεχνία και μη γελιόμαστε, κυρίως στην τσέπη, ξεκινά όταν μια ταινία φέρνει πίσω τα λεφτά της ή κάνει τον απαραίτητο «θόρυβο».

Υπάρχουν βεβαίως και οι περιπτώσεις –και ευτυχώς είναι πολλές που δεν θα μπορούσες να σκεφτείς μια ταινία χωρίς ….την ουρά της. Από το «Star Wars» και το «Matrix» στο «XMEN» και το «Alien» αλλά και από το «Νονό» και τον «Ιντιάνα Τζόουνς» στο «Blade Runner»(!) και το «Mad Max» ο παγκόσμιος κινηματογράφος είναι γεμάτος από παραδείγματα «επαναπροσδιορισμού» της πρώτης φοράς ή του ξανα-ανακατέματος της σούπας . Και ασχέτως τελικά αν του «κάθεται» με επιτυχία, πολύ καλά κάνει.

 

Στην επόμενη σελίδα: «Ocean’s 8: Η αποτυχημένη.» 

1 2 3 4 5

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top