Η Πολίνα Πορίζκοβα πάει κόντρα στον χρόνο και στους «κανόνες» 
Στο αντισυμβατικό, προβοκατόρικο και ερωτικό μυαλό του Helmut Newton 
Τα ποιητικά γυμνά του Man Ray 
Anton Corbijn: Ο άνθρωπος που μας έδειξε το πρόσωπο της rock μουσικής 
Richard Serra: Ο άνθρωπος που διατάραξε τα όρια μεταξύ τέχνης και αρχιτεκτονικής 
«Γύρισα τη λειτουργία της μηχανής στο βίντεο και τράβηξα μια σύντομη ταινία ακολουθώντας τις πλεγμένες κλωστές». (Από το video installation, που θα φιλοξενηθεί επίσης, στο πλαίσιο της έκθεσης «My mother’s silence», στο Μουσείο Άλεξ Μυλωνά)
Βρέθηκα στο άδειο διαμέρισμα της μητέρας μου αργά ένα απόγευμα –αν και η ώρα δεν έχει σημασία–, τα παράθυρα ήταν όλα κλειστά, το μόνο φως ήταν εκείνο του λαμπατέρ στο σαλόνι. Έκλεισα πίσω μου την πόρτα και ο ήχος της κλειδαριάς σηματοδότησε το όριο της σιωπής. Μετά από αυτό δεν ακουγόταν πλέον τίποτα. Μόνον ένας χαμηλός βόμβος σαν την ανάσα του σπιτιού.
«Ακούμπησα το πανωφόρι μου σε μια καρέκλα, στάθηκα για λίγο και μετά έβγαλα από την τσάντα τη φωτογραφική μηχανή».
Ακούμπησα το πανωφόρι μου σε μια καρέκλα, στάθηκα για λίγο και μετά έβγαλα από την τσάντα τη φωτογραφική μηχανή.
Όταν κοιτάς μέσα από το φακό, όλα σιωπούν ακόμα περισσότερο. Πλησίασα το πρώτο αντικείμενο –δεν θυμάμαι τώρα ποιο ήταν, δεν έχει σημασία άλλωστε– και ξαφνικά αισθάνθηκα λες και μπορούσα να διαβάσω μια αφήγηση αποτυπωμένη στις επιφάνειες. Η πορσελάνη, το ξύλο, το κρύσταλλο έμοιαζαν εμποτισμένα από τη μνήμη και την ιστορία του σπιτιού: το πρόσωπο της μητέρας μου, του πατέρα που λείπει, εγώ ως παιδί, κάτι αφόρητα γλέντια, πρωινά μέσα-έξω στη βεράντα, τσακωμοί, βράδια αργά μπροστά στην τηλεόραση…
Και μετά πρόσεξα εκείνο το σεμέν, κι όταν πλησίασα με τη φωτογραφική μηχανή, κοιτάζοντας εξονυχιστικά την πλέξη, διαπίστωσα ότι κάθε χιλιοστό κλωστής δεν είναι ένα κομμάτι ύλης, αλλά ένα κομμάτι χρόνου που απομένει φυλακισμένο στη διαδρομή του νήματος. H αποτύπωση του νεκρού χρόνου.
Γύρισα τη λειτουργία της μηχανής στο βίντεο και τράβηξα μια σύντομη ταινία, ακολουθώντας τις πλεγμένες κλωστές.
«Είκοσι τέσσερις φωτογραφίες με σκοτεινή μπλε παλέτα…»
Έτσι προέκυψε αυτή η έκθεση: μέσα σε ένα απόγευμα αδιευκρίνιστης ώρας. Εικοσιτέσσερις φωτογραφίες και ένα βίντεο για το ίχνος του χρόνου και για τη μνήμη.
Έφυγα από το διαμέρισμα αφήνοντας τα αντικείμενα πίσω στον άχρονο κόσμο τους.
«Ξαφνικά αισθάνθηκα λες και μπορούσα να διαβάσω μια αφήγηση αποτυπωμένη στις επιφάνειες…»
//Η έκθεση του Χρήστου Χρυσόπουλου «My mother’s silence» εγκαινιάζεται το Σάββατο 14 Φεβρουαρίου, 12:00 μ.μ. στο Μουσείο Άλεξ Μυλωνά-Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Πλ. Αγίων Ασωμάτων 5, Θησείο, τηλ. 210 3215717. Διάρκεια έκθεσης (επιμέλεια: Ντένης Ζαχαρόπουλος) έως 26 Απριλίου.
Διαβάστε ακόμα: Ο φωτογράφος Γιώργης Γερόλυμπος και το συγκλονιστικό Road Trip του στην Αμερική.
«Τα παράθυρα ήταν όλα κλειστά, το μόνο φως ήταν εκείνο του λαμπατέρ στο σαλόνι…»
«Το πρόσωπο της μητέρας μου, του πατέρα που λείπει…»
Όταν κοιτάς μέσα από το φακό όλα σιωπούν ακόμα περισσότερο».
«Η πορσελάνη, το ξύλο, το κρύσταλλο, έμοιαζαν εμποτισμένα από τη μνήμη και την ιστορία του σπιτιού».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
