Έλληνες ηθοποιοί κάτω των 30 που αξίζει να γνωρίσεις

Πέντε νέοι Έλληνες ηθοποιοί που θα συζητάμε για αυτούς μέσα στα επόμενα χρόνια.

Η νέα γενιά ηθοποιών κρύβει μικρά διαμάντια. Οι 5 ηθοποιοί που ακολουθούν είναι όλοι κάτω των 30. Έχουν ακόμα το βλέμμα του καινούργιου, με μια ψυχή πλασμένη να γίνεται καθρέφτης κάθε ανθρώπινης δύναμης και αδυναμίας. Αν όλα πάνε καλά, και τους δώσουμε τις ευκαιρίες που τους αξίζουν (από εμάς εξαρτάται αυτό), θα συζητάμε γι’ αυτούς και στα επόμενα χρόνια που θά ‘ρθουν. Προς το παρόν, τους βάλαμε ένα δύσκολο task: να μας πουν τι θα έκαναν αν είχαν την ευκαιρία να ξαναφτιάξουν τον κόσμο όπως θα τον ήθελαν, αλλά και να στήσουν τη ζωή τους ξανά από την αρχή…

Η Δανάη Επιθυμιάδη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Σπούδασε θεατρολογία στο Λονδίνο. Το 2007 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου φοίτησε στη δραματική σχολή American Academy Of Dramatic Arts. (Photo credit: Ηλίας Αγιοστρατίτης)

Δανάη Επιθυμιάδη

Αν μπορούσες να γκρεμίσεις τον κόσμο και να τον φτιάξεις ξανά από την αρχή, τι θα άλλαζες και τι θα κρατούσες;

Θα ξεκινούσα από το να διαγράψω από τη συνείδηση του κόσμου την έννοια της «διαφορετικότητας» ως αξιολογικό κριτήριο. Δεν θα υπήρχε καλύτερο ή χειρότερο από κάτι, απλώς διαφορετικό. Έτσι λοιπόν, θα υπήρχε μία κατ’ αρχήν ισότητα βάσει της οποίας το φύλο, η φυλή, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, οι μαθησιακές δυσκολίες κ.τ.λ. σε τίποτα δεν θα επηρέαζαν το βιοτικό επίπεδο του ανθρώπου (Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν το «διαφορετικό» δεν αντιμετωπιζόταν ως ταμπού. Τι θα επέλεγαν πραγματικά οι άνθρωποι;). Η οικονομία δεν θα βασιζόταν σ ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αντίθετα θα ανταμειβόταν η προσφορά στο σύνολο και η πνευματική καλλιέργεια. Η εκπαίδευση θα ήταν υποχρεωτική μεν, αλλά μετά τα πρώτα χρόνια της ζωής του ανθρώπου θα έπρεπε να δουλέψει κάποιος για να τη δικαιούται (αυτό, γιατί πιστεύω πως μόνο αν κουραστείς για κάτι το εκτιμάς).

Θα επανέφερα την έννοια της Αγοράς όπως συνέβαινε τα αρχαία χρόνια, η οποία επίσης θα ήταν υποχρεωτική και στην οποία θα συζητούνταν ανοιχτά θέματα που αφορούν στην κοινωνία (η ρητορική θα ήταν βασικό μάθημα στην εκπαίδευση). Σκοπός της Αγοράς δεν θα ήταν τόσο να παρθούν από κοινού αποφάσεις – κάτι τέτοιο μου παραφαίνεται ουτοπικό, όσο και να μάθουν οι άνθρωποι να εκφράζουν με σαφήνεια πράγματα που τους απασχολούν. Να διεκδικούν όσο και να αποδέχονται. Δεν θα υπήρχαν «πολιτικοί» αλλά «καθοδηγητές». Σ’ αυτήν την καταπληκτική κοινωνία που μόλις δημιούργησα, όπου το προσωπικό συμφέρον συγχέεται με το συλλογικό, οι «καθοδηγητές» θα ήταν βαθιά πνευματικοί άνθρωποι με οικουμενικό πνεύμα, των οποίων σκοπός  θα ήταν να αφυπνίσουν την ατομική συνείδηση. Κάτι σαν το Σωκράτη-«μύγα». Και συνεχίζω στη σύνθεση της δικής μου «Νεφελοκοκκυγίας», συμπληρώνοντας ότι σίγουρα θα εξάλειφα τις αρρώστιες ή, αν δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, τότε θα έβρισκα φάρμακα που θα ανακούφιζαν και το χειρότερο πόνο.

Αν μπορούσες να ξαναζήσεις από την αρχή τη ζωή σου, τι θα έκανες διαφορετικά και τι θα έκανες το ίδιο;

Σίγουρα θα τελείωνα το πανεπιστήμιο που μού ‘χει μείνει άχτι. Θα είχα μάθει γιουκαλίλι, γαλλικά και ακροβατικά. Θα είχα σκύλο. Όλα αυτά βέβαια θα τα κάνω μια μέρα, το πιστεύω.

Νομίζω ότι θα με μεγάλωνα λίγο πιο αυστηρά, με περισσότερα όρια. Θα μου έκανα σίγουρα αδερφάκι – νομίζω τα μοναχοπαίδια ταλαιπωρούνται από μια αίσθηση μοναδικότητας, καθώς και από μια αέναη ανάγκη για επιβράβευση σε κάθε τους βήμα. Θα ήθελα να είχα επιβραβευτεί περισσότερο για πράγματα που κατάφερα παρά για όσα ήμουν. Ίσως έτσι την οποιαδήποτε δυσκολία να μην την ερμήνευα ως προσωπική αποτυχία.

Σε ό,τι αφορά το αν θα άλλαζα επιλογές που έκανα ή αποφάσεις που πήρα, δεν νομίζω ότι στ’ αλήθεια θα άλλαζα κάτι, αφού αυτά είναι που με έφεραν εδώ που είμαι σήμερα. Παρ’ όλα αυτά, νιώθω ότι από μικρή ηλικία έκλεισα πράγματα μέσα μου σε μια προσπάθειά μου κάπως να τα τακτοποιήσω, και αυτό με έκανε ίσως πιο κλειστή σε άλλα ενδεχόμενα. Μεγαλώνοντας προσπαθώ να το αλλάζω αυτό λίγο-λίγο. Είναι υπέροχο να τολμάς, να μετακινείσαι λίγο από αυτό που θεωρείς ότι «είσαι». Να αφήνεις καταστάσεις και ανθρώπους να έρθουν, να κάτσουν μέσα σου πραγματικά και να σε αλλάξουν.

//Η Δανάη Επιθυμιάδη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Σπούδασε θεατρολογία στο Λονδίνο. Το 2007 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη όπου φοίτησε στη δραματική σχολή American Academy Of Dramatic Arts. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών της, έμεινε δύο χρόνια ακόμα στη Νέα Υόρκη ως μέλος του Academy Company, δουλεύοντας παράλληλα σε άλλες θεατρικές παραγωγές. Το 2011 επέστρεψε στην Ελλάδα. Η πρώτη της συνεργασία ήταν με τον Κ. Τσιάνο και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Λάρισας στο έργο Ο Γάμος. Στην Αθήνα, συνεργάστηκε με τον Β. Μαυρογεωργίου και την ομάδα Skrow Theater, όπου συμμετείχε στις παραστάσεις Δύο Ευγενείς απ’ τη Βερόνα, Ένας άνθρωπος υπό χρεοκοπία, Η Μπετονένια Παραλία και Η ιστορία της αυτοθυσίας – συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών 2014. Το 2016 έπαιξε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά Ρωμαίος και Ιουλιέτα σε σκηνοθεσία Κ. Ρήγου. Παράλληλα, πρωταγωνίστησε στην παράσταση Σε σας που με ακούτε της Λ. Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία του Μ. Καρατζογιάννη. Επίσης έπαιξε στην τηλεοπτική σειρά Μην Αρχίζεις τη Μουρμούρα το ρόλο της Στέλλας. Φέτος θα τη δούμε στο ρόλο της Άννι Ντίβερ στη παράσταση Ήταν όλοι τους παιδιά μου σε σκηνοθεσία του Γ. Μόσχου στο θέατρο Εμπορικόν.

Στην επόμενη σελίδα: Ο Γιώργος Φλωράτος.

1 2 3 4 5

TAGS :
έλληνες ηθοποιοί νέοι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook