Οι νεότεροι ποιητές μας για τη θάλασσα

«το βότσαλο έκαιγε κάτω κι ερχόταν κατευθείαν σε μένα./ Σηκωνόμουν μες στο σινεμά του παρόντος…» (Φωτο: Αλ. Μάινας).

Αλέξιος Μάινας, «Διάλιθος μνήμη»

Η επωδός.

Ήταν πανέμορφη εκείνο το καλοκαίρι, ήταν κοντά μου.
Δε μ’ ενοχλούσε όλο αυτό το τσίρκο της παραλίας
με τις ξεβύζωτες μάνες, τη νοικιασμένη σκιά
και τ’ αγόρια που πουλούσαν γιαρμάδες και σουλτανίνα.
Είχε μπουνάτσα, η επιφάνεια του γυαλιού σαν να χώριζε
τη μια ζωή απ’ την άλλη, το παρελθόν απ’ την επιδρομή της τύχης.
Τ’ αστραφτερά της πόδια έβγαιναν
σαν πετράδια απ’ το περιδέραιο της θάλασσας,
τα μαλλιά της έσταζαν στο μέτωπο σαν μικρές χερσόνησοι,
το βότσαλο έκαιγε κάτω κι ερχόταν κατευθείαν σε μένα.
Σηκωνόμουν μες στο σινεμά του παρόντος,
άνοιγα την πετσέτα και τύλιγα όλο τον κήπο
μαζί με τους μηρούς και τ’ ανείπωτα ζώα
που κούρνιαζαν στη χνουδωτή κιβωτό μου.
Της έλεγα κάτι και γέλαγε.
Ύστερα περνούσε πάλι το παιδί με τα σταφύλια.

(Από την ανέκδοτη συλλογή «Καλοκαίρι στα λόγια»)

Στην επόμενη σελίδα: «Θυμάμαι ήταν θάλασσα».

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

TAGS :
βιβλίο θάλασσα Ποίηση

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook