Ο Νίκος Φέρμας με τον Τάκη Χορν. («Μια Ζωή την Έχουμε» του Αλέκου Σακελλάριου, 1958).

Ο Νίκος Φέρμας με τον Τάκη Χορν. («Μια Ζωή την Έχουμε» του Αλέκου Σακελλάριου, 1958).

Μικρός τον φοβόμουνα στις ταινίες, και πολύ μάλιστα, δεν τον ήθελα. Όσο Βέγγος κι Αυλωνίτης και Σταυρίδης ήμουνα τόσο αντίθετη στα παιδικά μου μάτια έμοιαζε η δική του παρουσία δίπλα τους. Ίσως το επιφανειακά σκληρό με την ελιά τη μεγάλη στο πρόσωπό του να ’φταιγε, ίσως η αδυναμία μου ακόμα να κατανοήσω σε εύρος την πινακοθήκη των ανθρώπων και των χαρακτήρων. Ποιος ξέρει;

Κάπως παρόμοια ένιωθα τότε και για τον Παπαγιαννόπουλο, που τώρα πια κι αυτός –για την ακρίβεια εδώ και πολλά χρόνια– δικός μου, πάρα πολύ δικός μου έχει γίνει, και στην πεντάδα των πιο ξεχωριστών μου τον έχω, ισότιμο με Αυλωνίτη και Σταυρίδη, με Μακρή και Ηλιόπουλο –με τον Βέγγο πάντα για μένα εκτός συναγωνισμού, άλλο πράγμα, μια κατηγορία ολόκληρη αυτός μόνος του, ο αγαπημένος μου, ο αγαπημένος μας, Φοίβο, Τζιμάκο, Δήμο, Γιώργο, Γιώργο.

«Καλώς Ήλθε το Δολλάριο» του Αλέκου Σακελλάριου, 1967. Με τη Σάσα Καστούρα και τη Νίκη Λινάρδου.

«Καλώς Ήλθε το Δολάριο» του Αλέκου Σακελλάριου, 1967. Με τη Σάσα Καστούρα και τη Νίκη Λινάρδου.

Ο Φέρμας, λοιπόν! Ο Φέρμας τώρα. Μαζί με το μαϊντανό, αλλά ευπρόσωπο σχεδόν πάντα Περικλή Χριστοφορίδη, αυτός έχει νομίζω υπάρξει στις πιο πολλές ταινίες μας, σε 120(!) περίπου, character actor ολκής ο Φέρμας. Μια γλύκα πάντα και μισή, μόνο σε κάνα «Της Κακομοίρας», μόνο σε κάνα «Ο Ταυρομάχος Προχωρεί!» πάλι με τον Χατζηχρήστο, μόνο σε κάνα «Καλώς Ήλθε το Δολάριο» του Σακελλάριου σε ρόλους κεντρικότερους, σχεδόν πρωταγωνιστικούς, αν θυμάμαι καλά.

«Ως τις μέρες μας τις άγριες, τόπος καταφυγής κι αναψυχής για μας η μορφή του, ο σταθερός κι εγκάρδιος τρόπος του».

Ε, και; Όταν μπορείς παντού να είσαι φυσικός και λιτός, στήριγμα των άλλων σαφές και αξιόπιστο, όταν κάθε σου υποκριτική μεταμφίεση, από παλιατζής με τον Λογοθετίδη στο «Ένας Ήρως με Παντούφλες» ως οτιδήποτε άλλο, ως δεν ξέρω κι εγώ τι, τότε μια τεράστια, πολύ πιο μεγάλη ταινία από ένα-ένα τα φιλμ χωριστά δημιουργείς συν τω χρόνω εσύ από μόνος σου, πρωταγωνιστής υπερβατικός γίνεσαι απροόπτως μιας κινηματογραφικής εποχής ολόκληρης, μαζί με ιέρειες αντίστοιχές σου, σαν την Ελένη Ζαφειρίου, σαν την Τζόλη Γαρμπή, σαν τη Σμάρω Στεφανίδου και σαν την ήρεμη δύναμη του Λαυρέντη Διανέλλου, του επίσης στις ταινίες σχεδόν όλες. Μαζί με όλους εκείνους πάντα, παντού, από ’κει, από πάντα στην Αιωνιότητα.

Διαβάστε ακόμα: Κυνηγώντας τον Βέγγο!

«Ποτέ την Κυριακή», 1960. Με τον Τίτο Βανδή, τη Μελίνα Μερκούρη, τον Παναγιώτη Καραβουσιάνο, τον Ζυλ Ντασέν και τον Μήτσο Λυγίζο.

«Ποτέ την Κυριακή», 1960. Με τον Τίτο Βανδή, τη Μελίνα Μερκούρη, τον Παναγιώτη Καραβουσιάνο, τον Ζιλ Ντασέν και τον Μήτσο Λυγίζο.

Ο Νίκος Φέρμας, ο άγνωστος αυτός πασίγνωστός μας, ο εκ Λέσβου βαθιά κι εσωτερικότατα ταλαντούχος άνθρωπος και χαρακτήρας, κάθε χαρακτήρα που τον κάλεσαν να ενσαρκώσει στην οθόνη, σε θέατρο υψηλών προδιαγραφών καλοστεκούμενος, έφερε υποδειγματικά σε πέρας. Πουθενά, μα πουθενά, το ξανάπα, κατώτερος του μύθου, μαγικά οπουδήποτε ίδιος και καλύτερος, σουλατσάροντας μέσα στις ταινίες σαν να ήταν όλες το σπίτι του, τα σκηνικά, τα εξωτερικά, τα σπίτια, οι αυλές, οι δρόμοι.

Σαν Ντίνος Ηλιόπουλος, ήσσονος αλλά εξίσου ιδανικής ποίησης, σαν Γεωργία Βασιλειάδου τρομερή εν τη διαρκή ρύμη της, ακόμα και σαν Βασίλης Λογοθετίδης, ναι, άλλης τάξεως υπόδειγμα ο Φέρμας, δείγμα εξαίρετο, ενήμερος όμως κι αυτός, ως τις μέρες μας τις άγριες, τόπος καταφυγής κι αναψυχής για μας η μορφή του, ο σταθερός κι εγκάρδιος τρόπος του.

Με τη Γεωργία Βασιλειάδου και τον Βασίλη Αυλωνίτη: «Αυτός έχει νομίζω υπάρξει στις πιο πολλές ταινίες μας, σε 120(!) περίπου, character actor ολκής ο Φέρμας, μια γλύκα πάντα και μισή», γράφει ο Σωτήρης Κακίσης.

Με τη Γεωργία Βασιλειάδου και τον Βασίλη Αυλωνίτη: «Αυτός έχει νομίζω υπάρξει στις πιο πολλές ταινίες μας, σε 120(!) περίπου, character actor ολκής ο Φέρμας, μια γλύκα πάντα και μισή», γράφει ο Σωτήρης Κακίσης.

Ποιος; Ο τραμβαγέρης ο φτωχός στον Μπακαλόγατο τον επουράνιο, ο οποίος, σαν με των πατεράδων μας στον αιώνα τον άπαντα τη φιλική φωνή, θα απαντήσει στης Μαρίκας Νέζερ τα συνοικέσια για την κόρη του, στα προξενιά: «Έχει, όμως, ο γαμπρός υπ’ όψιν του πως εμάς μας λείπουν 99 δραχμές, για να βάλουμε στην πάντα κάνα ’κατοστάρικο;…»

«Καλώς Ήλθε το Δολλάριο», 1967. Με την Άννα Καλουτά, τον Γιώργο Κωνσταντίνου, τον Μάκη Δεμίρη και τον Κώστα Μεντή.

«Καλώς Ήλθε το Δολάριο», 1967. Με την Άννα Καλουτά, τον Γιώργο Κωνσταντίνου, τον Μάκη Δεμίρη και τον Κώστα Μεντή.

Υ.Γ.: Α, μην ξεχάσω! Κι άλλη μια σκηνή με τον Φέρμα απίστευτη, κωμικότατη, νομίζω από δικιά του της στιγμής έμπνευση: Στο «Θησαυρό του Μακαρίτη», στο γλέντι όπου η Βασιλειάδου τραγουδάει μοναδικά τον «Κυρ-Μέντιο» της κι όλοι κάποια στιγμή είναι νοσταλγικοί και ζευγαρωμένοι, ο Φέρμας, που είναι μόνος του, αγκαλιάζει όσο πιο τρυφερά και σουρεαλιστικά γίνεται τον… Φέρμη τον εύθραυστο, τον κοντούλη, που κι αυτός καθόταν μες στη μοναξιά πλάι του.

Δείτε εδώ «Ο φίλος μου ο Φέρμας».

 

Διαβάστε ακόμα: Η Despo του Μπρόντγουεϊ και του σινεμά

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top