Νίκος Χουλιαράς –ή χωρίς τον Νίκο…

Ο Νίκος Χουλιαράς, ο Σωτήρης Κακίσης κι ο Τζίμης Πανούσης στο σπίτι του Νίκου Χουλιαρά στην Αντίπαρο στο Κάστρο, αρχές της δεκαετίας του ’80. (Αρχείο Σωτήρη Κακίση)

Να πω για τον Νίκο θέλω. Να ξαναπώ. Τι όμως να πρωτοπώ;

Πολλά χρόνια μαζί, πολύ φίλοι, με τρυφερότητα και χαρά αμφότεροι για του καθενός μας τα έργα, με συνομιλίες αρκετές δημόσιες, σαν συνεντεύξεις, σαν διάλογος διαρκής του τρόπου του ενός με τον τρόπο του άλλου, σαν για μετά όλ’ αυτά, σαν για πάντα πιο πέρα.

Κάρτ-ποστάλ του Νίκου Χουλιαρά στον Σωτήρη Κακίση.

Με πήρε τηλέφωνο αμέσως ο Νίκος. Σ’ αυτόν μόνο και στον Νίκο Εγγονόπουλο –το ’χω, νομίζω, ξαναπεί, αυτό, το ’χω, νομίζω, ξαναγράψει– είχα στείλει ειδικά και πρώτα-πρώτα «Τα Σύρματα», τα πρώτα μου ποιήματα. Και μου ’πε, ο πατέρας ήδη για μένα των υπέροχων περιθωριακών των Ιωαννίνων ανθρώπων, να ειδωθούμε, οπωσδήποτε να ειδωθούμε. Κι από τη Σεμέλης στην Κερασούντος δεν ήταν ούτ’ ένα τσιγάρο δρόμος, κι η Σοφία του, το Σοφάκι πολύ μωρό, κι η Αφροδίτη μητέρα εντυπωσιακής ομορφιάς, δίπλα τους λάμποντας.

Ο Νίκος Χουλιαράς με την Κατερίνα Καρπινάτο στην οικία Ματτιόλι. (Φωτογραφία: Σωτήρης Κακίσης)

Κι από τότε, τέλος της δεκαετίας του ’70, με τον Νίκο εγώ σχεδόν πάντα μαζί. Και στο Βγέθι, και στο Παγκράτι, και στην Άρνης, και στη Δεινοκράτους, και στου Μακρυγιάννη, και στην Αντίπαρο, προπαντός στην Αντίπαρο –κι αυτό το ’χω ξαναπεί–, κι αυτά πολλά καλοκαίρια ήταν, πολλή ζωή αυτή τη φορά διπλή κι ευτυχισμένη. Κι ο ζωγράφος ο μεγάλος τραγουδούσε με την κιθάρα του, κι ο συγγραφέας ο μοναδικός ζωγράφιζε με τους μαρκαδόρους, τα μπικ και τα πινέλα του, κι ο τραγουδοποιός ο ιδιαίτερος, ο τραγουδιστής ο μαγευτικός, έγραφε πεζών δήθεν βιβλίων τις πλήρεις ποίησης σελίδες.

Από τότε, τέλος της δεκαετίας του ’70, με τον Νίκο εγώ σχεδόν πάντα μαζί, και στο Βγέθι, και στο Παγκράτι, και στην Άρνης, και στη Δεινοκράτους, και στου Μακρυγιάννη, και στην Αντίπαρο, προπαντός στην Αντίπαρο…

Το εξώφυλλο του Νίκου Χουλιαρά στον πρώτο Ηρώνδα. (Συλλογή Σωτήρη Κακίση)

Κι ο φίλος μου ο γκαρδιακός για το ποδόσφαιρο, για τα ματς όλο μιλούσε, για το μπάσκετ όλοι μαζί ήμασταν. Με τον Κουμανούδη, με τον Κύριλλο, με τον Θανασό, με τον Τζιμάκο, με το Σοφάκι το άλλο, στριμωγμένοι βράδια αλλεπάλληλα εδώ, στον τέταρτο, στο παλιό μου ενδιαίτημα, Αθήνα δικιά μας άλλη, προσωπική παντού και μετά περιφέροντας, νύχτες ατελείωτες, στις ταβέρνες, στους άδειους νυχτερινούς δρόμους. Στο Μοναστηράκι την επομένη το πρωί, στον «Παπαγιάννη» τα μεσημέρια, με τη Σωτηρία Μπέλλου στο βάθος της αίθουσας του μαγέρικου συχνά, αυστηρή να συντρώει μαζί μας, σαν ακρόπρωρο της ζωής, της ζωής μας ολόκληρης, ακρόπρωρο η μορφή κι η φωνή της νουάρ, διάφορο.

Διαβάστε ακόμα: Με τον Χουλιαρά στην Αντίπαρο

Κι ο Νίκος πάντα να λέει, ο Χουλιαράς: –Σαν να ’μαστε αλλού πάλι κι εδώ, Τιτίτη! Σαν να μην είμαστε εδώ που είμαστε, σαν να ’μαστε σε καμιά Κούβα τώρα διακτινισμένοι, μ’ αυτή τη ζέστη και την υγρασία στην Παπαδιαμαντοπούλου. Να κι ένας μαύρος, από ’κει πρέπει να ’ρχεται μόλις…

Ο Νίκος Χουλιαράς με την Αφροδίτη Μάνου. (Φωτογραφία: Σωτήρης Κακίσης)

Κι ο ήλιος που κάτω από τη στοά δεν φαινόταν, κι ο άλλος ήλιος στο Νησί, στο Κάστρο του, που φαινόταν συνέχεια και δεν είχε πού να κρυφτεί, κι ο Νίκος με χαμόγελα μικρού παιδιού τέτοιες ώρες, με νότες «Θυμήσου στο Ακαπούλκο» όπλο του κι αυτό παιδικό, σαν εδώ πάλι, δίπλα μου, προς το Σιφνέικο περπατώντας, κρατώντας μια μπάλα πρόχειρη, να λέει, να μου ξαναλέει: –Κάτσε, κάτσε, να σου χτυπήσω ένα πέναλτι, Σωτηράκη!

Πόσο πιο παιδιά κι εμείς άρα, χωρίς χαρτιά και χωρίς γράμματα, πολλές, πάρα πολλές φορές έτσι, αγράμματοι επιμελώς κι απτόητοι, ελπίζοντας την τεράστια πέτρα του Χρόνου που κυλούσε καταπάνω μας, με κάποιον δικό μας τρόπο, άγνωστο ως τότε στην Ανθρωπότητα, να σταματήσουμε θέλοντας, να σώσουμε κι άλλους.

Όλους αν γινότανε, αν γίνεται, μαζί, μαζί μας.