«Αυτή είναι η διασημότερη παρτίδα σκάκι στην ιστορία του σινεμά» 
Οι υπογραμμίσεις και οι σημειώσεις του πατέρα στα βιβλία: μια πιθανή συνομιλία στο μέλλον με τον γιο του 
Κώστας Μαυρουδής: «Θα τον ξεχάσουμε τον ιό. Η ζωή έχει πάντα τον χαρακτήρα μιας υπόσχεσης» 
Πρέπει να αποκαθιστούμε πλήρως τα μνημεία; 
Η φωτιά αυτή να μας ξυπνήσει από τον Ευρω-μηδενισμό 
«Για τις καμπάνες, που εξαιτίας τους είχε κουφαθεί, διαβάζουμε ότι ο Κουασιμόδος τις αγαπούσε ‘‘όπως οι μητέρες αγαπούν κάποτε εκείνο το παιδί που τις έκανε να πονέσουν περισσότερο’’». (Pablo Picasso, «Notre-Dame de Paris»).
Οι σελίδες όπου ο Ουγκό φωτίζει το πρόσωπο του Κουασιμόδου είναι ένα αριστούργημα μεταφορών και εικόνων. Ο δύσμορφος ήρωας περνά πολλές ώρες στους σκοτεινούς διαδρόμους του ναού κοιτάζοντας τα αγάλματα. Οι μαρμάρινες μορφές (οι άγιοι, οι επίσκοποι, αλλά και οι απεικονίσεις τεράτων και δαιμόνων) ήταν γι’ αυτόν, μας λέει ο αφηγητής, απόλυτα φυσικές και οικείες. Δεν τον σάρκαζαν όπως οι άνθρωποι, δεν τον λοιδωρούσαν. «Κουβέντιαζε μόνος μαζί τους, κάποτε ώρες ολόκληρες. Αν ερχόταν κάποιος, το ’βαζε στα πόδια σαν εραστής που τον έπιασαν να κάνει καντάδα».
Για τις καμπάνες, που εξαιτίας τους είχε κουφαθεί, διαβάζουμε ότι τις αγαπούσε «όπως οι μητέρες αγαπούν κάποτε εκείνο το παιδί που τις έκανε να πονέσουν περισσότερο». «Δεν αγαπούσε τους ανθρώπους, γιατί τον είχαν βασανίσει. Εξαιρούσε τον ιερωμένο Κλαύδιο Φρόλο, ο οποίος τον περιμάζεψε, παιδάκι ακόμα, από τους δρόμους την εποχή που όλοι τον κυνηγούσαν, τον έμαθε ανάγνωση και γραφή και τον έκανε κωδωνοκρούστη στο ναό της Notre Dame». Η παραχώρηση μάλιστα στην ευθύνη του της πιο μεγάλης καμπάνας «ήταν γεγονός με τεράστια σημασία, περίπου σαν να έδινε την Ιουλιέτα στον απελπισμένο Ρωμαίο. Έφτανε ένα νεύμα του Κλαύδιου για να γκρεμιστεί ο Κουασιμόδος απ’ το καμπαναριό. Η ευγνωμοσύνη του ήταν τόσο βαθιά που δεν ξέρουμε με τι να τη συγκρίνουμε, γιατί ανάλογα παραδείγματα δεν συναντούμε στους ανθρώπους».
«Δεν αγαπούσε τους ανθρώπους, γιατί τον είχαν βασανίσει. Εξαιρούσε τον ιερωμένο Κλαύδιο Φρόλο, ο οποίος τον περιμάζεψε, παιδάκι ακόμα, από τους δρόμους την εποχή που όλοι τον κυνηγούσαν, τον έμαθε ανάγνωση και γραφή και τον έκανε κωδωνοκρούστη στο ναό της Notre Dame». (Αριστερά: «Claude Frollo holding infant Quasimodo on the steps of Notre Dame in 1480», Art by Luc-Olivier Merson. Πηγή: Wikipedia. Δεξιά: Εtching of Quasimodo from Victor Hugo’s «Hunchback of Notre Dame» by Chris Devers).
Ο συγγραφέας –σ’ ένα σύντομο κεφάλαιο με τίτλο «Ο σκύλος και ο κύριός του»– σχεδόν δυσκολεύεται να αποδώσει το απόλυτο στη μεταξύ τους σχέση. Δείχνει να χρειάζεται αρωγή, σαν οι τόσες δηλώσεις για το βαθύ του αίσθημα να μένουν επισφαλείς. Και νά το κλασικό, πάγκοινο αρχέτυπο, ως έσχατο επιχείρημα: «Μπορούμε μόνο να πούμε», αναγκάζεται να γράψει, «ότι ο Κουασιμόδος τον αγαπούσε τόσο, όσο ποτέ κανένας σκύλος δεν αγάπησε τον αφέντη του».
// Η ιστορία που φιλοξενεί η στήλη είναι από το βιβλίο του Κώστα Μαυρουδή «Η αθανασία των σκύλων» (Εκδόσεις Πόλις 2013), που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος 2014 και το Βραβείο Διηγήματος/Νουβέλας 2014 του περιοδικού «Ο Αναγνώστης». Στο βιβλίο, που περιλαμβάνει 70 μικρές ιστορίες για την «αθανασία» του πιο πιστού φίλου του ανθρώπου, η συγκεκριμένη φέρει την αρίθμηση «16» (σελ. 44 – 45).
Διαβάστε ακόμα: Η φωτιά αυτή να μας ξυπνήσει από τον Ευρω-μηδενισμό.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
