«Εντός του ο κόσμος αποκτά νόημα, ύψος και αξία»

«Ο τόμος ποιημάτων του Γιώργου Σεφέρη είναι για μένα ένα είδος μυστικού καταφύγιου. Είναι το βιβλίο που μπορώ και διαβάζω σιωπηλά ή φωναχτά σε ανθρώπους που αγαπώ. Και όταν αγαπάς μοιράζεσαι μόνο τα πράγματα που σε καθόρισαν και σε καθορίζουν». (Φωτογραφία: Βάσω Μαραγκουδάκη).

Είναι πολύ παράξενη τούτη η εξομολόγηση. Συνηθίζω να πορεύομαι στη ζωή μου αδυνατίζοντας τις μνήμες. Δεν με νοιάζουν τα γεγονότα –τ’ απαλείφω. Όσα γλιτώνουν, με καθηλώνουν δραστικά. Γι’ αυτό αν υπάρχει ένα επιδραστικό βιβλίο, ένα βιβλίο που άλλαξε τη ζωή μου, άργησα να το καταλάβω, πόσο μάλλον να το ομολογήσω, κι αυτό είναι ο τόμος ποιημάτων του Γιώργου Σεφέρη.

Τα ποιήματα του Σεφέρη δεν μου άλλαξαν τη ζωή, μου την αλλάζουν διαρκώς. Είναι για μένα ένα είδος μυστικού καταφύγιου, που εντός του ο κόσμος που αντιλαμβάνομαι αποκτά νόημα, ύψος και αξία. Αν κι από τα μαθητικά μου χρόνια πέρασαν τρεις-τέσσερις εκδόσεις με τα άπαντά του –τρίφτηκαν τα βιβλία του διπλωμάτη, γίναν φύλλα, μοιράστηκαν–, εντούτοις ποτέ δεν κατάλαβα πώς μέσα σε έναν τόμο ποιημάτων κρύβεται για μένα όλο το μυστήριο της ύπαρξης. Αυτή η κρυπτογραφία του, τα κρυμμένα κλειδιά της ανάγνωσής του, η ωριμότητα από την «Στροφή» μέχρι και το τελευταίο του ποίημα. Μια ανθρώπινη ζωή στιχοθετημένη δίχως ίχνος κοινοτοπίας, αυτισμού και θρήνου.

«Τα ποιήματα του Σεφέρη μου δεν μου άλλαξαν τη ζωή, μου την αλλάζουν διαρκώς», γράφει ο Γιάννης Αντιόχου. (Αριστερά, πορτρέτο του Γιώργου Σεφέρη δια χειρός Γιάννη Ψυχοπαίδη).

Ξανασκέφτομαι το επίτομο έργο του· πασχίζω να μην υπερβούν και οι δικές μου λέξεις τον τόμο της μνήμης, γιατί, όπως λέει και ο «διπλωμάτης» μου, «η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί». Πέρα από τον κόσμο των λέξεων, πέρα από το Νόμπελ, τις τιμές, τα βραβεία, τις κριτικές, τα δοκίμια και τις μεταφράσεις του, είναι το βιβλίο που κουβαλώ μαζί μου σχεδόν παντού και πάντα. Είναι το βιβλίο που μπορώ και διαβάζω σιωπηλά ή φωναχτά σε ανθρώπους που αγαπώ. Και όταν αγαπάς μοιράζεσαι μόνο τα πράγματα που σε καθόρισαν και σε καθορίζουν.

Παράξενο, αυτή την πεζή ομολογία μου, θα τη σφραγίσω μ’ ένα απόσπασμα από τις «Μέρες» του: «Υπάρχουν, φαντάζομαι, άνθρωποι που δεν τολμήσανε να ζήσουν, από υπερβολική ευαισθησία. Η ευαισθησία, για να είναι χρήσιμη, πρέπει να συντροφεύεται από ανάλογη δύναμη».

// Η τελευταία ποιητική συλλογή του Γιάννη Αντιόχου «Αυτός, ο κάτω ουρανός» μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ίκαρος.

Διαβάστε ακόμα: Γιώργος Σεφέρης – Η ομιλία του στη Στοκχόλμη λίγο μετά την τελετή απονομής του Νόμπελ Λογοτεχνίας.

TAGS :
Γιάννης Αντιόχου Γιώργος Σεφέρης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook