«Rat Pack»: Ο Φράνκι, ο Ντιν, ο Τζόι και ο Σάμι. Ή η ζωή των ανδρών με στυλ.

«Rat Pack»: Ο Φράνκι, ο Ντιν, ο Τζόι και ο Σάμι. Ή η ζωή των ανδρών με στυλ.

Ο κύκλος του Rat Pack

Ποιοι ήταν: Φρανκ Σινάτρα, Ντιν Μάρτιν, Σάμι Ντέιβις Τζούνιορ, Τζόι Μπίσοπ, Πίτερ Λόφορντ.
Ο κώδικας: Martini ή Jack Daniels, άφιλτρα τσιγάρα, ξενύχτι, τζόγος, γυναίκες, tap-dancing and the gentlemen sing the blues. To motto τους: «Ζήσε σαν ροκ σταρ, ντύσου σαν τζέντλεμαν»!
Το στυλ: Sharkskin κοστούμια, εφαρμοστά λευκά πουκάμισα, λεπτές γραβάτες ή παπιγιόν, μαύρα γυαλιά, ράθυμο χορευτικό βάδισμα. Η απήχηση της επιτομής του «αλήτικου» ανδρικού ύφους τη δεκαετία του ’50 στα ’60s. O Μπινγκ Κρόσμπι φαινόταν πλέον καλός μόνο για να τραγουδά σε χριστουγεννιάτικες γιορτές του νηπιαγωγείου. (Μην επιτρέψετε στον εαυτό σας να ξεγελαστεί από το πορτοκαλί πουλόβερ του Φρανκ Σινάτρα στις αρχικές σεκάνς της «Συμμορίας των 11». Ήταν ένα συγχωρητέο στυλιστικό ατόπημα).
Πού τους έβρισκες: Συνήθως στο Λας Βέγκας και ακόμη πιο συνήθως στη σκηνή του καζίνου Sands. Στα διαλείμματα από τα καζίνο, στα γυρίσματα ταινιών, όπως η «Συμμορία των 11» (1960), οι «Τρεις λοχίες» (1962), ο «Ρομπέν και τα 7 παλικάρια του» (1964).
Το soundtrack της παρέας: Φυσικά το «Eee-O-Eleven» των Σάμι Καν και Τζέιμς βαν Χόισεν. «Show me a man without a dream / and I’ll show you a man that’s dead…»


«Big Lebowski»: Ο Dude έχει την τόλμη να βάψει τα νύχια του και στο bowling center.

«Big Lebowski»: Ο Dude έχει την τόλμη να βάψει τα νύχια του και στο bowling center.

Ο Dude και οι άλλοι του «Big Lebowski»

Ποιοι ήταν: Τζεφ Μπρίτζες, Τζον Γκούντμαν, Στιβ Μπουσέμι.
Ο κώδικας: Ουσίες, τσιγάρα, αλκοόλ. Συν μια δόση αμπελοφιλοσοφίας επί παντός του επιστητού. Κοινώς, κουβέντα να γίνεται.
Το στυλ: Rebels without a cause. And of course without  style. Καλύτερα ρεμάλια χωρίς ίχνος αισθητικής παρά δήθεν διανοούμενοι χωρίς ψυχή.
Πού τους έβρισκες: Μονίμως στο μπόουλινγκ. Η μιακαι μόνη κοινή αγάπη για τον αφασικό Dude, τον μονίμως στην τσίτα βετεράνο του Βιετνάμ Γουόλτερ και τον χαμένο στο διάστημα Ντόνι (από το Θίοντορ) Καραμπάτσος ήταν η βαριά μπάλα με τις τρεις τρύπες και οι κορίνες που στα ονειρικά παραληρήματα του φτιαγμένου Ντουντ μεταμορφώνονταν σε θελκτική Τζουλιάν Μουρ!
Το soundtrack της παρέας: Μακριά από Eagles και όλοι οι καλοί χωράνε: και Stones, και Ντίλαν, και Χένρι Μαντσίνι, και Νίνα Σιμόν. Μέχρι και Ίμα Σουμάκ από το Περού! Οι ουσίες που λέγαμε πιο πάνω…


Σε πρώτο πλάνο extra large drafts και στο φόντο ο Τζον Κασσαβέτης με τον Μπεν Γκαζάρα.

Σε πρώτο πλάνο extra large drafts και στο φόντο ο Τζον Κασσαβέτης με τον Μπεν Γκαζάρα.

Κασσαβέτης & Σια

Ποιοι ήταν: Τζον Κασσαβέτης, Σέιμουρ Κασέλ, Μπεν Γκαζάρα, Πίτερ Φολκ.
Ο κώδικας: Αλητοπαρέα με πλούσιο πολιτικο-καλλιτεχνικό παρελθόν. Δεν ήταν μόνο φίλοι-συνεργάτες που για πολλά χρόνια αναλώνονταν σε κραιπάλες με ποτά και τσιγάρα. Είχαν και άλλοθι για όσα έκαναν.
Το στυλ: Πειραματισμοί με αλκοόλ –ο Κασσαβέτης πέθανε από κίρρωση του ήπατος–, ρεαλισμός, αυτοσχεδιασμοί, γούστα μακριά από τα φλας της δημοσιότητας. Όσα ζούσαν και έκαναν δεν έμπαιναν σε στάμπες. Όσα πρέσβευαν ήταν ευαγγέλιο ζωής, μακριά από μικροαστικές συνήθειες.
Πού τους έβρισκες: Συνήθως σε μικρά καταγώγια ή σε καλλιτεχνικά στέκια της Νέας Υόρκης. Και όταν κατανάλωναν όλα τα ποτά εκεί, συνέχιζαν τις πρώτες πρωινές ώρες στο σπίτι του Κασσαβέτη και της συντρόφου του, Τζίνα Ρόουλαντς, που λειτουργούσε ως κέντρο παραγωγής καλλιτεχνίας. Η τελευταία, εκτός από «μαγκάκι» και μούσα του Ελληνοαμερικανού, ήταν και ένα είδος άτυπου πέμπτου μέλους του κλαμπ.
Το soundtrack της παρέας: Κλασικές τζαζιές, ανεξάρτητη μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης, αλλά και ροκ, σόουλ, φολκ. Το τραγούδι «Love has conquered man» από το «Faces» περιγράφει πλήρως την κοσμοθεωρία τους.


«Amici Miei»: Από τις πιο αξέχαστες πλάκες της τρελοπαρέας τα αποχαιρετιστήρια χαστούκια στο σταθμό του τρένου.

«Amici Miei»: Από τις πιο αξέχαστες πλάκες της τρελοπαρέας τα αποχαιρετιστήρια χαστούκια στο σταθμό του τρένου.

Οι εντιμότατοι φίλοι

Ποιοι ήταν: Ο δημοσιογράφος Τζόρτζιο Περότζι (Φιλίπ Νουαρέ), ο ξεπεσμένος αριστοκράτης Λέλο Μασέτι (Ούγκο Τονιάτσι), ο αρχιτέκτονας Ραμπάλντο Μελάντρι (Γκαστόνε Μοσκίν), ο ιδιοκτήτης καφέ, Νέκι (Ντουίλιο ντελ Πρέτε) και ο χειρουργός Σασαρόλι (Αντόλφο Τσέλι)
Ο κώδικας: Γύρω στα πενήντα, ανίκανοι να διαχειριστούν την ύστερη περίοδο της «εφηβείας» που διανύουν, επιτρέπουν στους εαυτούς τους περιοδικές αποδράσεις από την καθημερινότητα, οργανώνοντας άγριες πλάκες.
Οι πλάκες: Ατέλειωτος ο αριθμός τους, με πιο αξιομνημόνευτες: Τη συμμετοχή τους σε χορωδιακό φεστιβάλ, όταν προσαρμόζουν στον «Κουρέα της Σεβίλλης» υβριστικό λιμπρέτο. Τα χαστούκια που επιφυλάσσουν στους ταξιδιώτες του τρένου την ώρα που αναχωρεί ο συρμός και τα «θύματα» βγάζουν τα κεφάλια τους από τα παράθυρα για τον τελευταίο αποχαιρετισμό. Η παρηγοριά που προσφέρει ο Περότζι σε έναν απαρηγόρητο χήρο αποκαλύπτοντάς του πως υπήρξε εραστής της γυναίκας του.
Στην παρέα απαγορεύονται αυστηρά: Οι γυναίκες (σύζυγοι, κόρες ή ερωμένες είναι τα πρόσωπα που προσπαθούν να τους κρατήσουν βιδωμένους στην πραγματικότητα), η αναφορά στην ελεεινή οικονομική κατάσταση του Μασέτι, όπως και η αναφορά στο γιο του Περότζι, ενός βαρετού μέχρι αυτοκτονίας δημόσιου υπάλληλου.
Πού τους έβρισκες: Στους δύο πρώτους «Εντιμότατους φίλους» του Μάριο Μονιτσέλι (1975 και 1982) και στο τρίτο μέρος του Νάνι Λόι (1985).


 «Ο Ελαφοκυνηγός»: Οι τελευταίες χαρούμενες στιγμές πριν οι τρεις από τους τέσσερις φίλους φύγουν για το κολαστήριο του Βιετνάμ.

«Ο Ελαφοκυνηγός»: Οι τελευταίες χαρούμενες στιγμές πριν οι τρεις από τους τέσσερις φίλους φύγουν για το κολαστήριο του Βιετνάμ.

Οι ελαφοκυνηγοί

Ποιοι ήταν: Ο Μάικλ (Ρόμπερτ ντε Νίρο), ο Νικ (Κρίστοφερ Γουόκεν), ο Σταν (Τζον Καζάλε) και ο Στίβεν (Τζον Σάβατζ). 20 something εργάτες μεταλλουργίας στην Πενσιλβάνια, που η ζωή τους κινείται ανάμεσα στη δουλειά, τις παρτίδες μπιλιάρδου, τη δουλειά, τις παρτίδες μπιλιάρδου, τη δουλειά…
Φιλία δίχως όρια: Τη ρουτίνα διακόπτουν κοινωνικές εκδηλώσεις (όπως ο γάμος του Στίβεν), και το κυνήγι ελαφιού –ο Μάικλ θεωρεί ότι πρέπει να ξοδεύεις μόνο μία σφαίρα για να χτυπήσεις το ελάφι. Τελικά, ο πόλεμος του Βιετνάμ έρχεται να σαρώσει τις ζωές τους. Πηγαίνουν οι τρεις από τους τέσσερις: ο Στίβεν γυρίζει ανάπηρος, ο Μάικλ ήρωας, ενώ ο Νικ βρίσκεται χαμένος κάπου στις ζούγκλες της Ινδοκίνας. Η φιλία του Μάικλ και του Νικ θα δοκιμαστεί σε μια σφαίρα, στη διάρκεια της ρωσικής ρουλέτας που συμμετέχει ο αμνησιακός Νικ. Μια σφαίρα που δεν βγαίνει από τη θαλάμη όταν πυροβολεί ο Μάικλ, μία σφαίρα που βγαίνει όταν πυροβολεί ο Νικ. Όμως, η φιλία τους μένει αλώβητη.
Πού τους έβρισκες: Στον βραβευμένο με πέντε Όσκαρ «Ελαφοκυνηγό» (1978) του Μάικλ Τσιμίνο.
Το soundtrack της παρέας: «Can’t take my eyes off you» τραγουδά ο Φράνκι Βάλι και οι τέσσερις φίλοι τον συνοδεύουν παίζοντας άλλον ένα γύρο στο μπιλιάρδο.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top