Κώστας Μαυρουδής, «Σχετικά με τον πατέρα – 3»
Και βέβαια συνδέω απόλυτα τα παλιά καλοκαίρια με σένα.
Καμιά φορά, μάλιστα, παίζω με τη συντελεσμένη τους
βεβαιότητα, επιχειρώντας ανατροπές κι αστείες υποθέσεις.
«Για φαντάσου» σκέπτομαι «αν όλο το ’50, αντί για κείνο
το ελληνοπρεπές νησάκι, οι διακοπές μας γίνονταν στο
Μπλάκμπουλ με τις παράλιες σαιζ-λογκ ή αν στο Μπράιτον
περνούσαμε ατέλειωτα απογεύματα με συζητήσεις και
εθιμοτυπία πνιγηρή. Κι ακόμη, το χειρότερο, αν πρόσφυγες
στο Μπάλατον – την κρύα λίμνη – στη Βουδαπέστη ή το
Βρότσλαβ, υπό κομματικήν δυσμένεια, δυό άνθρωποι μονα-
χικοί, ακούγαμε την μπάντα Κυριακές του Ιουλίου (πόλκες
τού Σμέτανα που θα σιγοσφυρίζαμε αργότερα) κι αυτό ήταν
όλο».
Έτσι λοιπόν, παίζω με πράγματα φανταστικά. Μη αναστρέψιμες
συνθήκες. Με βροχερούς και βόρειους τόπους δηλαδή, που θα ’χα
ζήσει πλάι σου παιδί, και τώρα θα όφειλα το αυστηρό τους γκρίζο
στη στιχουργική μου.
(Από τη συλλογή «Σχετικά με τον πατέρα [1985-1989]» – συγκεντρωτική έκδοση «Το δάνειο του χρόνου», εκδ. Κέδρος, 1989)
Στην επόμενη σελίδα, η Αίγινα: «Είχα από τότε φτιάξει δυο εαυτούς»