Οι ποιητές μας για τον Λάζαρο

«Ω ναι, δεν έπρεπε στο “Δεύρο έξω” να υπακούσω / μα την ειρηνική μου οδό αποσύνθεσης ν’ ακολουθήσω / ταπεινά, σαν τους κοινούς θνητούς». (Vincent van Gogh, «The Raising of Lazarus –after Rembrandt–», 1890)

Γιάννης Βαρβέρης, «Ο Λάζαρος μετά το θαύμα»

Φρόντισες μέσα κι έξω από τη Βηθανία
όλοι να μάθουν την ανάστασή μου.
Τώρα, θύμα ενός θαύματος, για χρόνια περιφέρομαι
ένας ρακένδυτος που τον κοιτούν όλοι φιλύποπτα
αν πρέπει να τον πάρουν για τρελό ή να τον πιστέψουν.
Μα κι ο ίδιος πια δεν ξέρω τι, ποιος είμαι
χωρίς καν συγγενείς και φίλους που όλοι φοβηθήκαν
ή ζήλεψαν για τους δικούς τους – ποιος να ξέρει;
Ενώ Εσύ, ιδανικός Εσύ μες στην ανάστασή Σου
οριστική, γεμάτη δόξα κι ύμνους όπου γης
ποτέ δε σκέφτηκες τι απέγινε
ο υπό αίρεση και προθεσμία αναστημένος Σου.

Ω ναι, δεν έπρεπε στο «Δεύρο έξω» να υπακούσω
μα την ειρηνική μου οδό αποσύνθεσης ν’ ακολουθήσω
ταπεινά, σαν τους κοινούς θνητούς.
Τώρα σε τι Δευτέρα Παρουσία να πιστέψω
σε τι ανάσταση νεκρών
ανάμεσα σ’ εξαίρεση ζωής
και στον κανόνα του θανάτου;
Και τέλος
πού νά βρω δύναμη προτού πεθάνω να πεισθώ
ότι στ’ αλήθεια και για πάντα
θα πεθάνω;

(Από τη συλλογή «Ο άνθρωπος μόνος», εκδ. Κέδρος. Συγκεντρωτική έκδοση «Γιάννης Βαρβέρης, Ποιήματα, Τόμος Β’, 2001-2013», εκδ. Κέδρος, 2013)

Στην επόμενη σελίδα: «Εγώ θα μείνω ακίνητος εδώ».

1 2 3 4 5

TAGS :
ανάσταση του Λαζάρου ποιήματα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook