Επισκεφθήκαμε τη έκθεση για το Νόμπελ του Γιώργου Σεφέρη: η ελληνική υπερηφάνεια υπάρχει ακόμη 
Οι ποιήτριες για τον τζίτζικα 
Οι ποιητές μας για τα αδέσποτα γατιά 
Οι ποιητές μας για τον Βιβάλντι 
Οι ποιητές μας για το ραδιόφωνο 
«Τώρα, το ήξερα πια. Κάτω από τούτο το χώμα, ήταν θαμμένο / το διαμελισμένο κορμί του Ηνίοχου». (Εδώ φωτογραφία από τις ανασκαφές του 1896 στους Δελφούς, που έφεραν ξανά στο φως τον Ηνίοχο)
Στέλιος Καραγιάννης, «Μνήμη Γιώργου Σεφέρη»
Είπες: σκάψε για λίγο το χώμα στον χερσωμένο σου
κήπο, σκάψε και κάτι θα βρεις. Δεμένος από χρόνια
στον τροχό, είχα σχεδόν λησμονήσει. Ζούσα σ’ ένα
παράξενο θάμβος· ζούσα την αγωνία, το φόβο του
περάσματος των ελαφιών, κείνο το ρίγος των ίσκιων
της απουσίας, κάτω από του θανάτου το βλέμμα.
Ερημωμένος, αναζητούσα ένα απάγγιο, ή ένα βράχο
στη μέση της θάλασσας. Ήθελα να μιλήσω τον έσχατο
λόγο, το λόγο μιας κουρασμένης αιωνιότητας. Τώρα,
το ήξερα πια. Κάτω από τούτο το χώμα, ήταν θαμμένο
το διαμελισμένο κορμί του Ηνίοχου. Κάτω από τούτο
το χώμα, ήταν θαμμένοι οι δικοί μου νεκροί.
(Από τη συλλογή «Η έκπληξη της κάθε μέρας», εκδ. Αστρολάβος / Ευθύνη, 1992)
Στην επόμενη σελίδα: «πάντα είχες μαζί σου τον Σεφέρη».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
