Οι ποιητές για τους γιους τους

Ο Δημήτρης Καλοκύρης με τον γιο του Ρωμανό (προς τον οποίο απηύθηνε το ποίημα το 1989-90) στο σπίτι της οικογένειας στη Νέα Πεντέλη, μέσα της δεκαετίας του ’90. Ο Ρωμανός Καλοκύρης, 27 ετών σήμερα, είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης.

Δημήτρης Καλοκύρης, «Προς τον ίδιον υιόν Ρωμανόν»

Αν φυλάξεις σκοπιά, νύχτα Φεβρουαρίου
στις υπώρειες της Ροδόπης
οπλίζοντας σε κάθε ψίθυρο

ή μ’ ένα ρίγος στο θρόισμα του χόρτου
πετάγεσαι απ’ τον λήθαργο –
κοίταξε να αποστηθίζεις διαδρομές:

πως οδηγείς σε άγνωστες τοποθεσίες
με την έξαψη του ενόχου που αθωώνεται,
πως παλεύεις επιδέξια το φόβο
δαγκώνοντας τα χείλη με υπομονή,
πως αναλώνεσαι μέσα στο φως
όπως ο αργυρός κομήτης του Ξέρξη,
πως κολυμπάς πάνω από τα όρη της Γαδειρικής
στα καταποντισμένα ομόκεντρα βασίλεια του Αμφήρη,
πως βρίσκεις συγγενείς μας σε τόπους απόμακρους
κι έχουν ανοίξει στιλβωτήρια, τυπογραφεία
σε καλούν στο τραπέζι τους, σε κερνούν, τραγουδάνε
και σε παίρνουν παράμερα
να σου δείξουν το κτίριο εμπιστευτικά
που υψώθηκε τρία μέτρα πάνω απ’ το έδαφος
κινημένο, όπως λέγεται, από τις δεήσεις του πλήθους
για πρώτη φορά όταν εκτελέστηκε ο Τσε
και τελευταία στην αγρυπνία για τον Λένον∙

και ν’ αφήνεσαι σ’ ένα μέλλον απροσδιόριστο
τα θεμέλια έστω της γέφυρας ότι ψάχνεις,
κοντά σ’ εκείνο το αχαμνό δεντράκι
που ακόμα ψηλώνει στο Μπρούκλιν,
πως κατεβαίνεις στα υπόγεια δίκτυα
να διαβάσεις μηνύματα για αυτονομιστές ή εξωγήινους
πάνω σ’ αλουμινένια βαγόνια,
πως αντέχεις ανάμεσα σε αλλόκοτα πρόσωπα
σε αλλοτροπικές μορφές απελπισίας
πως ανεβαίνεις ξανά
στην άλγεβρα του ερυθρού φθινόπωρου:

η πολιτεία· άλυτη εξίσωση πολλών αγνώστων.

*

Δεν ξέρω να σου πω παρακάτω
πώς θα είμαστε τάχατε αύριο
αν θα σκοτίζεται κανένας για το τι έχουμε κάνει
ή καν αν θα συνεχίζουμε
να λεηλατούμε το λόγο
μία προς μία τις αποκλεισμένες συλλαβές
απ’ την τραχεία του ζώου ανακαλώντας
ούτε αν μάθουμε ποτέ ποιος και γιατί
ξετύλιξε τα νήματα
πού πρωτοπάτησαν οι Καστιλιάνοι
πού ξημερώνονταν οι Ολλανδοί
από πού μπήκαν οι Εγγλέζοι
και από πού, κυρίως, έφυγαν
αλλά και ποιοι σηκώνουν αδιάκοπα στους ώμους τους
διακόσιους τόννους σφυρήλατο χαλκό

το Υπερωκεάνιο της Ελευθερίας

με λάβαρα, τρομπέτες και βεγγαλικά
ένα ξέφρενο λίμπο μες στα πλήθη χορεύοντας
στην Πέμπτη Λεωφόρο του Άδη.

(Από τη συλλογή «Χρώματα του υγρού ζώου», εκδ.΄Υψιλον 1990. Συγκεντρωτική έκδοση «Άτρακτος, Ποιήματα 1966-2001», εκδ. Νεφέλη 2004)

Στην επόμενη σελίδα: «Εφηβική κατήφεια».

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

TAGS :
γιοι Ημέρα του Πατέρα παιδια ποιητές

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook