Οι ποιήτριες για τον τζίτζικα 
Οι ποιητές μας για τα αδέσποτα γατιά 
Οι ποιητές μας για τον Βιβάλντι 
Οι ποιητές μας για το ραδιόφωνο 
Οι ποιητές για το ξύλινο αλογάκι των παιδικών τους χρόνων 
«τη γλώσσα του την πήρε δώθε-κείθε και την έκανε / μια σύριγγα για ενδοφλέβιο τραγούδι / καταναλίσκοντας αργά τους δύσκολους / ενιαυτούς των ελληνίδων λέξεων / αποστηθίζοντας ολάκερο το θάνατο / σε δέκα-δεκαπέντε στίχους».
Νίκος Καρούζος, «Non multa sed multum» (Κατάσταση κι ανύψωση του Καβάφη)
Κανένας παλαιότερος τόσο σημερινός στη ρωμιοσύνη·
τη γλώσσα τη χειραγώγησε στην ύπνωση
της ακέραιης φλόγας οπού μάταια
σηκώνει των σκοταδιώνε τα καπάκια·
τη γλώσσα του την πήρε δώθε-κείθε και την έκανε
μια σύριγγα για ενδοφλέβιο τραγούδι
καταναλίσκοντας αργά τους δύσκολους
ενιαυτούς των ελληνίδων λέξεων
αποστηθίζοντας ολάκερο το θάνατο
σε δέκα-δεκαπέντε στίχους
μ’ εκείνη τη μαβιά φωτιά στα μάτια του Φερνάζη
με εκλεκτή συγκίνηση με ιδεώδη λάθη
με χάρισμα χαρούμενο στα ερειπωμένα βάθη.
Τι είναι όμως που κομίζει τα ποιήματα
τι είναι που με δαύτα επωάζει την άβυσσο;
Φεγγάρι μου στη σκοτεινιά ζεστό βυζί της νύχτας
τι είναι – λέγε μου εσύ – τα θάλλοντα ποιήματα;
Μην είναι τα ασημοφώτιστα οστά της Ειμαρμένης;
(Από τη συλλογή «Αναμνηστική λήθη», εκδ. Γοργώ, 1982. Περιλαμβάνεται στη συγκεντρωτική έκδοση «Νίκος Καρούζος, Τα ποιήματα Β’, 1979-1991», εκδ. Ίκαρος, 1994)
Στην επόμενη σελίδα: «Και τώρα ο Χρόνος θρέφει τη δική σου σάρκα».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
