Δημήτρης Ελευθεράκης, «Ειδύλλιο»
Ψηλά η αττικώτατη σελήνη,
και κάτω η Αθήνα που σφαδάζει
από τα γέλια, μα κι απ’ την οδύνη:
άλλους κλωτσά, κι άλλους τους αγκαλιάζει.
Π.χ. τους γάτους: άκουσα για έναν
σ’ υπνοδωμάτια μόνο πως συχνάζει.
Κι ένας άλλος; Σκουπίδια πεταμένα
μαζεύει για να φάει. Κι ακόμη ξέρω
κάποιον που μου ’πε τα εξής: «Εμένα
φίλε που με βλέπεις, με λένε γέρο.
Μα όταν προβάλλει ξαφνικά εμπρός μου
γατούλα χαϊδεμένη, της προσφέρω
φύλλο βασιλικού· ή μάλλον δυόσμου».
(Από τη συλλογή «Το καθαυτό χειρόγραφο», εκδ. Γαβριηλίδης, 2001)
Στην επόμενη σελίδα: «Η γάτα του Βιετνάμ».