«Δεν τις άφησα ποτέ / να ζήσουν μέσα μου. Ήταν υποκατάστατα μιας ύπαρξης. Αυτό / που τείνει η ψυχή μου να φυγαδεύσει». (Leonard Tsuguharu Foujita, «Woman and Cat»).
Χάρις Κοντού, «Γάτες»
Στον αδερφό μου
Το τοξόπλασμα είναι πεδίο θανάτου. Πιάνω τα μάτια με
τα χέρια, τα βάζω στη σειρά. Μετράω τις γραμμές των
βαθουλωμάτων. Σχεδίες στα μάτια μου μπροστά ξεχνούν
πως τις κοιτάζω. Με τρέχει η μνήμη της ρήσης του. Μην
τις αφήσετε να μας κοιτάξουν ποτέ. Θέλω να τις βλέπω να
χάνονται μαζί με τα νύχια το χειμώνα στη θάλασσα. Είναι
ποντίκια, δεν έχουν ουρές. Τρώνε θηλαστικά, τρώνε και τα
παιδιά τους. Η φωνή τους εισβάλλει στο δάκρυ μου. Παγερές
με τρίχωμα όλο λίπος. Είναι άγριες μικρές καμπάνες. Είναι
η ψύχωση του σκύλου. Με κυνηγάει η μορφή των περιττω-
μάτων τους. Λέω αλήθεια. Το αντικείμενο του πόθου μου
εδώ και χρόνια είναι ο τρόπος που βγήκαν από την κοιλιά
της μάνας τους. Και μένα μ’ αρέσει να κάθομαι πίσω από
τις σκιές και πέρα από τις λύπες. Να ανοίγω τοίχο στις τρύπες
και καρπούς στα δάχτυλα. Να μοιράζομαι την άνοιξη με τα
φρούτα του χειμώνα. Να γίνονται τα όνειρά μου πάθος και να
ζω μέσα από μνήμες. Να μετρώ στο αίμα μου τη λύσσα και
να γίνομαι στείρα μητέρα ιδεών και λαθών. Δεν τις άφησα ποτέ
να ζήσουν μέσα μου. Ήταν υποκατάστατα μιας ύπαρξης. Αυτό
που τείνει η ψυχή μου να φυγαδεύσει. Αυτό που κι εγώ κι ο
αδερφός μου μισούμε στους ανθρώπους.
(Από τη συλλογή «Οι κερασιές το χειμώνα είναι μια κόκκινη επανάσταση», εκδ. Γαβριηλίδης, 2012)
Στην επόμενη σελίδα: «Θάψτε με τον γάτο μου».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
