Οι νέοι έλληνες ποιητές για τον χειμώνα

«Πάχνη θα υπάρχει βέβαια στα δέντρα, / πάχνη χιονιού που εξισώνει τα χρώματα / και τ’ αναμοχλεύει κάποτε λίγο». (Στη φωτογραφία ο Αλέξιος Μάινας στους λόφους του Rolandseck, κοντά στη Βόννη)

Αλέξιος Μάινας, «Η υπερέννοια του αποσπασματικού»

                                                                          Δίπλα σε ξενόφερτα ποτάμια
                                                                   με την αργή ροή του αισθήματος
                                                                                                 της προσαρμογής.

Κάποιες ομιχλώδεις Κυριακές
μετά το σαββατόβραδο σε στέκια ή σοφίτες φίλων
όταν είμαι θλιμμένος και σκεπτικός
στα τέλη του χειμώνα
με κάποια ανύποπτη γι’ άλλους παραφορά
και περπατώ σ’ έναν άδειο δρόμο
σαν ξεχασμένος ανάμεσα στα μεγάλα σπίτια και τα παλτά

μπορεί να βρεθώ ξάφνου έξω απ’ το χρόνο
της νυχτερινής πόλης,
αποσυνάγωγος των καπλαντισμένων τρούλων,
να νιώσω πως όλα διαχέονται σαν παχύρρευστα μέταλλα
σε καμίνι
για να γίνουν ένα αθόρυβο
ψυχρήλατο κράμα –

τα λόγια των πεζών
καδραρισμένα απ’ τις φωτεινές επιγραφές των στάσεων,
τα λεωφορεία και τα τρένα
αδειάζοντας την ακινησία
στις γέφυρες με τις βρόμικες σιδεριές
και το ιριδίζον ρεύμα
με τις όχθες που γεφυρώναν.

Πάχνη θα υπάρχει βέβαια στα δέντρα,
πάχνη χιονιού που εξισώνει τα χρώματα
και τ’ αναμοχλεύει κάποτε λίγο
στροβιλιζόμενη απ’ τις γαλότσες των θυρωρών
που μασουλάνε μες στην ατσιγαρία τους πασατέμπο
και συζητούν φωναχτά
για να βάλουν στη θέση τους πάλι τις επαρχίες
κάτω απ’ τις κίτρινες, άδειες λάμπες των εννοιών.

(Από τη συλλογή «Το περιεχόμενο του υπόλοιπου», εκδ. Γαβριηλίδης, 2011)

Στην επόμενη σελίδα: «Χιονάνθρωπος Οριγκάμι».

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

TAGS :
Ποίηση ποιητές Χειμωνάς

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook