Οι ποιήτριες για τον τζίτζικα 
Οι ποιητές μας για τα αδέσποτα γατιά 
Οι ποιητές μας για τον Βιβάλντι 
Οι ποιητές μας για το ραδιόφωνο 
Οι ποιητές για το ξύλινο αλογάκι των παιδικών τους χρόνων 
«Κι ως διάβαζα στα μάτια του κάποτε τη χαρά του, / ποια δόξα πιο ακριβή να πω; / Στο χωρισμό μας του ’φερναν σα χελιδόνια οι στίχοι / μήνυμα, πως από μακριά διπλά τον αγαπώ».
«Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον…»
Τι θέλω πια να δέχομαι την προστασία της Μούσας;
Να σφίγγω την καρδιά μου να δεχτεί
τις νέες αγάπες, πίστες και χαρές της,
τάχα πως είναι μοίρα μου κι είναι και διαλεχτή!
Πάει ο καιρός που αχτιδωτό το αστέρι της ματιάς μου
έφεγγε και των θείων και των γηίνων.
Ω, των παθών δεν κράτησα εγώ την ανόσια Λύρα,
εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον.
Και τραγουδούσα τον καημό της άσπιλης ψυχής μου
μες στων δακρύων την ευχαριστία,
κι όλη η χαρά του τραγουδιού μου ήταν, πώς τη φωνή μου
θα την δεχόταν μια βραδιά μπρος στη φτωχή του εστία.
Κι ως διάβαζα στα μάτια του κάποτε τη χαρά του,
ποια δόξα πιο ακριβή να πω;
Στο χωρισμό μας του ’φερναν σα χελιδόνια οι στίχοι
μήνυμα, πως από μακριά διπλά τον αγαπώ.
Τώρα καμιά, καμιάν ηχώ δεν άφησε η φωνή μου
σπαρακτική όταν γέμισε μιας νύχτας το σκοτάδι.
Όμως όλοι φοβήθηκαν, και γω πιστεύω ακόμα
αληθινά πως τη βαριά χτύπησα πόρτα του Άδη.
Λοιπόν γιατί να δέχομαι το κάλεσμα της Μούσας;
Σαρκάζει η πίστη μέσα μου των θείων και των γηίνων.
Μια ανόσια λύρα των παθών σε μένα δεν ταιριάζει.
Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον.
(Από τα Ανέκδοτα και Αθησαύριστα ποιήματα της Μαρίας Πολυδούρη, ενότητα «Σωτηρία 1928-1930»)
Σημ.: Πρώτη δημοσίευση «Ελληνίς», τχ. 5 (Μάιος 1930), σελ. 120.
Μάλλον πρόκειται για το τελευταίο ολοκληρωμένο ποίημα της Πολυδούρη. Σύμφωνα με την πληροφορία που αντλούμε από το συνοδευτικό κείμενο της Αθηνάς Γαϊτάνου-Γιαννιού, διευθύντριας του περιοδικού «Ελληνίς» και φίλη της ποιήτριας, η Πολυδούρη της το είχε δώσει για δημοσίευση τη Μεγάλη Παρασκευή, λίγες μέρες πριν πεθάνει, λέγοντάς της: «Ύστερα από όσα έγραψε για μένα τελευταία ο Παράσχος, έγραψα ένα τραγούδι. Θα το δημοσιέψεις στην Ελληνίδα;» (βλ. «Μαρία Πολυδούρη», «Ελληνίς», τχ. 5, 1930, σελ. 119). Πράγματι, ο Κλέων Παράσχος, φίλος του Καρυωτάκη, γράφει μια θερμή κριτική για τις δυο ποιητικές συλλογές της Πολυδούρη στη «Νέα Εστία» (τ. Ζ’, τχ. 78, 15.3.1930, σελ. 332-333), όπου μεταξύ άλλων αποφαίνεται: «Πηγή του τραγουδιού της και όλο της το τραγούδι είναι ένας αγαπημένος νεκρός». Το ποίημα γράφεται τελευταίο στο τετράδιο της Πολυδούρη, το οποίο ο Παπαντωνόπουλος σημειώνει ως τετράδιο II.
// Τα ποιήματα και οι σημειώσεις που τα συνοδεύουν είναι από το βιβλίο «Μαρία Πολυδούρη, Τα ποιήματα», φιλολογική επιμέλεια – επίμετρο Χριστίνα Ντουνιά, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας. Εκδόθηκε πρώτη φορά τον Φεβρουάριο του 2014. Η τρίτη του έκδοση, τον Ιούλιο του 2017 –από όπου και οι παραθέσεις της στήλης– «συμπληρωμένη με ανέκδοτα έργα που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα σε ιδιωτικά αρχεία ή ελάνθαναν δημοσιευμένα σε δυσεύρετα έντυπα, περιλαμβάνει τα ευρισκόμενα ποιήματά της, φιλολογικά σχόλια, καθώς και τα ‘‘Στοιχεία βιογραφίας’’, που αφορούν στην προσωπική και την καλλιτεχνική διαδρομή της ποιήτριας».
Ακούστε: «Γιατί μ’ αγάπησες». Μουσική Δημήτρης Παπαδημητρίου, ερμηνεία Ελευθερία Αρβανιτάκη.
Διαβάστε ακόμα: Οι ποιητές μας για τον Καρυωτάκη.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
