«Δεν συμμετείχα ποτέ στις εξόδους με συγγραφείς της γενιάς μου, που ήταν λίγο πολύ ο κύκλος της ‘‘μέθης’’ αλλά όχι μόνον, για τους οποίους κρατούσε, αν δεν πέφτω εντελώς έξω, έναν ρόλο μέντορα. Δεν ήταν άλλωστε αυτός ο δικός μου τρόπος».

Στη συνέχεια χαθήκαμε. Άκουγα για κείνον από κοινούς φίλους και γνωστούς, αλλά δεν συμμετείχα ποτέ στις εξόδους με συγγραφείς της γενιάς μου, που ήταν λίγο πολύ ο  κύκλος της «μέθης» αλλά όχι μόνον, για τους οποίους κρατούσε, αν δεν πέφτω εντελώς έξω, έναν ρόλο μέντορα. Δεν ήταν άλλωστε αυτός ο δικός μου τρόπος. Εκείνος έχοντας δηλώσει ότι «Ο Σωκράτης ήταν το πιο αγοραίο πρόσωπο. Δηλαδή, μπορεί να ζεις στην αγορά, αλλά να μην είσαι αγοραίος, να μην ταυτίζεσαι μαζί της. Εγώ νομίζω ότι το έχω καταφέρει αυτό», μας μεταφέρει με ακριβή τρόπο την επιλεγμένη θέση του, που τη διατήρησε ως το τέλος, να ζει πράγματι στην αγορά χωρίς να γίνεται αγοραίος. Η δική μου θέση ήταν στους αντίποδες. Βρισκόμουν έξω και μακριά από την αγορά, έχοντας επίγνωση και βλέποντας τι συνέβαινε εκεί.

«Ο Σωκράτης ήταν το πιο αγοραίο πρόσωπο. Δηλαδή, μπορεί να ζεις στην αγορά, αλλά να μην είσαι αγοραίος, να μην ταυτίζεσαι μαζί της. Εγώ νομίζω ότι το έχω καταφέρει αυτό» είχε δηλώσει.

Από αυτές τις δύο αντιθετικές θέσεις φαίνεται πως συναντηθήκαμε με έναν τρόπο που δεν πήρε ποτέ τη μορφή συστηματικών, έστω και αραιών, συμβατικών συναντήσεων. Διάβαζα ωστόσο τα βιβλία που τον καθιέρωσαν σαν έναν, ίσως τον μοναδικό, δοκιμιογράφο μας που καταπιάστηκε βιωματικά με τα πάθη και τα ήθη των ανθρώπων, εκκινώντας από τον εαυτό του. Ξεκίνησε δηλαδή να «ανασκολοπίζει» αυτόν τον εαυτό ως προς τα πάθη του και προχώρησε έτσι βάζοντας τον εαυτό του στη θέση του ανα-λογιζόμενου όπως γράφει ο ίδιος, αυτού που με βάση τη λατινική λέξη αντανακλά και βλέπει τα πεπραγμένα του. Αυτά μέχρι το ενενήντα όπου συναντιόμασταν και πάλι στον προθάλαμο ενός άλλου εκδότη, του Καστανιώτη. Στα επόμενα χρόνια βρισκόμασταν επίσης κάτω από τη στέγη της Μικρής Άρκτου, μιας σειράς ανθολογιών που οργάνωσε και διηύθυνε η Κλαίρη Μιτσοτάκη και η οποία φευ δεν μακροημέρευσε, στην οποία ο ίδιος δήλωσε απερίφραστα για άλλη μια φορά την αγάπη του για τον μυθιστορηματικό δέκατο ένατο αιώνα αντλώντας από το αναπεπταμένο πεδίο της Ανθρώπινης Κωμωδίας του Μπαλζάκ. […]

Στην επόμενη σελίδα: «Μια περίοδος λαθραίων τρόπον τινά συναντήσεων».

1 2 3 4 5

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top