Πώς η Πατρίτσια Χάισμιθ έγραψε τον «Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ» 
Έτσι γεννήθηκε η ταινία «Dr. No» και ο μύθος του James Bond 
«Μετά από μένα»: μια σπάνια ποιητική σπουδή από τον Γιάννη Τζανετάκη 
Αύγουστος Κορτώ: «Η ζωή είναι ζαριά, κι αν έχει κάποιο νόημα είναι το κυνήγι της ηδονής κι η αποφυγή του πόνου» 
Ποιος πάτησε πρώτος στην κορυφή του Έβερεστ; Ο Χίλαρι ή ο Νοργκάι; 
«Συνειδητοποίησα πως για μένα έπαιζε καθοριστικό ρόλο η διαμονή για ένα μεγάλο μέρος των παιδικών του χρόνων στην Παραλία της Κύμης. Σαν να έβρισκα σε αυτό το δικό του βίωμα κάποιον που είχε δει τον ήλιο να ανατέλλει και να δύει από αυτή την ακτή, η οποία ήταν μέρος της ιστορίας μου αν και με πολύ διαφορετικό τρόπο».
Τότε συνειδητοποίησα πως για μένα έπαιζε καθοριστικό ρόλο η διαμονή για ένα μεγάλο μέρος των παιδικών του χρόνων στην Παραλία της Κύμης. Σαν να έβρισκα σε αυτό το δικό του βίωμα κάποιον που είχε δει τον ήλιο να ανατέλλει και να δύει από αυτή την ακτή, η οποία ήταν μέρος της ιστορίας μου* αν και με πολύ διαφορετικό τρόπο. Κι αυτό μου έδινε ένα αίσθημα οικειότητας και κατανόησης, κάπως αυτόματης, απλώς και μόνον επειδή μας είχε υποδεχθεί υπό διαφορετικούς όρους και διαφορετικούς χρόνους ο ίδιος γεωγραφικός χώρος, ο οποίος δεν φημιζόταν επίσης για τα πνευματικά του τέκνα. Τότε όμως αντιλήφθηκα και τη σημασία που έπαιρνε για εκείνον η επαγγελματική μου ιδιότητα**, τη σιωπηρή εκτίμηση, ίσως και θαυμασμό, προς αυτό το είδος της δουλειάς, για την οποία δημόσια μπορεί να επιφυλασσόταν, αν και τη σύστηνε σε οικείους και μη. Έτσι όπως γράφει με αφορμή το Σύνδρομο αγοραφοβίας «Όλη μου η πείρα ήταν αναγνωστική, από διαβάσματα γύρω στη φροϋδική ψυχανάλυση». Και πράγματι, όπως μας βεβαιώνουν και οι πολλαπλές αναφορές του, που από όσο καταλαβαίνω θα προτιμούσε ίσως να τις είχε αποφύγει, η αναγνωστική του πείρα από την ψυχανάλυση, τα διαβάσματά του κάθε άλλο παρά αμελητέα ήταν. […]
Έτσι με κάποιον τρόπο ενσάρκωνα για κείνον, υποθέτω πως ενσάρκωνα, δύο δραστηριότητες με τις οποίες τον συνέδεε αν μη τι άλλο κάποια αμφιθυμία, που όμως δεν την αισθάνθηκα καθόλου στην προσωπική σχέση και στη συνομιλία. Είναι απλώς κάτι που το συμπεραίνω από την υπόλοιπη δημόσια στάση του. Και σαν στη σχέση του μαζί μου να εκφράστηκε το θετικό, το καταφατικό μέρος της αμφιθυμίας. Μια αμφιθυμία που θεωρώ ότι ήταν επίσης εσωτερική του υπόθεση, κάτι που απασχολούσε κατά καιρούς τον ίδιο, τον εαυτό του. Μια πλευρά αυτού του εαυτού πιθανώς, αυτού του εαυτού που εμφανιζόταν αλλιώς δημόσια, αισθάνομαι πως ακούμπησε στη σχέση αυτών των χρόνων μαζί μου. Κι άλλο τόσο, αυτό για το οποίο μιλάω είναι μια πλευρά του δικού μου εαυτού, που καλούμαι μέσα από αυτό το μικρό κείμενο να παραδώσω και να εγκαταλείψω στην κοινή θέα, στο όνομά του. Επιτελώντας έτσι κι ένα μέρος του πένθους, της εγγραφής της απώλειας αυτής που καθώς περνάει ο καιρός όλοι υποχρεωνόμαστε να δεχτούμε, αν θέλουμε να αφήσουμε τη ζωή να προχωρήσει.[…]
* Ο Θανάσης Χατζόπουλος γεννήθηκε στο Αλιβέρι Ευβοίας.
** Ψυχαναλυτής, μέλος της Société de Psychanalyse Freudienne (SPF, Παρίσι) και της International Winnicott Association (IWA, Σάο Πάολο).
Στην επόμενη σελίδα: «Μια από τις τελευταίες συναντήσεις μας».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
