Ο Scott Engel ήταν Αμερικανός και γεννήθηκε στο Χάμιλτον του Οχάιο το 1943. Στα 17 του χρόνια, βρέθηκε στην Καλιφόρνια, όπου ασχολήθηκε με την υποκριτική και τη μουσική. (Credits: Dezo Hoffman/REX/Shutterstock).

Eλάχιστοι τον θυμούνται. Και πολύ φυσιολογικά. Όχι μόνο γιατί έχει περάσει μισός αιώνας αφότου ο Walker γνώρισε την επιτυχία με τους Walker Brothers, αλλά κυρίως γιατί ήταν από αυτούς που, αφού γνώρισαν την επιτυχία και κέρδισαν τη διασημότητα, επέλεξαν το δρόμο της απομόνωσης και της επιστροφής στην αφάνεια, χωρίς να εγκαταλείψει τη μουσική. Και αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους, ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς που ξέρουν και αυτόν και τη μουσική του, πολλοί δεν ξέρουν ότι ούτε Walker λεγόταν, ούτε αδελφό είχε.

Γιατί όμως η αφάνεια; Γιατί πολύ απλά, από ένα σημείο και μετά ο Scott Walker ασχολήθηκε με τη μουσική που γούσταρε, χωρίς να λάβει υπόψη του εμπορικές παραμέτρους. Αυτό του εξασφάλισε λίγους οπαδούς, αλλά φανατικούς – και κυρίως, οπαδούς μέσα στο συνάφι. Ο Walker ανήκει στην κατηγορία των καλλιτεχνών των οποίων η συμβολή δεν μετριέται μόνο σε πόσους δίσκους πούλησαν ή στο πόση διάρκεια είχαν, αλλά και στο πόσους καλλιτέχνες επηρέασαν.

Όπως είπε κάποιος για τους Velvet Underground, μπορεί οι fan τους να μην ήταν πολλοί, αλλά οι μισοί από αυτούς ξεκίνησαν μια μπάντα. Στους θαυμαστές του Walker συμπεριλαμβάνονται οι Marc Almond, David Bowie, Julian Cope (επιμελήθηκε και συλλογή-αφιέρωμα γι αυτόν το 1981), Brian Eno, Antony Hegarty, μέλη συγκροτημάτων όπως οι Goldfrapp, Divine Comedy, Porcupine Tree, Pulp, Radiohead και πολλοί άλλοι.

Το 1967 ήρθε η διάλυση των Walker Brothers, τόσο λόγω προσωπικών διαφορών, όσο και γιατί ο Scott ήθελε να ψαχτεί μουσικά περισσότερο.

Ο Scott Engel ήταν Αμερικανός και γεννήθηκε στο Χάμιλτον του Οχάιο το 1943. Στα 17 του χρόνια, βρέθηκε στην Καλιφόρνια, όπου ασχολήθηκε με την υποκριτική και τη μουσική. Το 1961, γνώρισε τον κιθαρίστα John Maus και, τρία χρόνια μετά, μαζί με τον ντράμερ Gary Leeds –και τη χρηματική βοήθεια ενός θείου του– αποφάσισαν να δοκιμάσουν την τύχη τους στην Αγγλία, ως Walker Brothers.

Εκεί, η τύχη τους χαμογέλασε. Τραγούδια όπως τα “Love her”, “Make it easy on yourself”, “My ship is coming in” και “The sun ain’t gonna shine anymore”, ερμηνευμένα από τον Scott, τους έφεραν στην κορυφή, μαζί μ’ ένα τεράστιο fan club. Το όνειρο κράτησε μόλις τρία χρόνια: το 1967 ήρθε η διάλυση, τόσο λόγω προσωπικών διαφορών, όσο και γιατί ο Scott ήθελε να ψαχτεί μουσικά περισσότερο.

Έγραψε μουσική για ταινίες και συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως οι Goran Bregovic, Sunn-O, Bat For Lashes, Ute Lemper και Pulp (Credits: bigissue.com).

Ο Scott έβγαλε τέσσερις επιτυχημένους προσωπικούς δίσκους μέχρι το 1969, έκανε τον παραγωγό, απέκτησε τηλεοπτική εκπομπή, εντρύφησε στη σύγχρονη και στην κλασική μουσική και μετά έβγαλε άλμπουμ με διασκευές. Ερμήνευσε τραγούδια που έκαναν γνωστά ο Jacques Brel, ο Tim Hardin και ο Paul Anka και έδωσε άλλη διάσταση σε συνθέσεις των Burt Bacharach/Hal David, Henry Mancini και Michel Legrand.

Η επανασύνδεση των Walker Brothers, το 1975, κράτησε μόνο τρία χρόνια (1975-1978) και ήταν ουσιαστικά ένα διάλειμμα μέσα σε μια σόλο καριέρα… με δόσεις. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 μέχρι τον θάνατό του, ο Walker έγραφε τραγούδια και κυκλοφορούσε δίσκους όποτε και όπως ήθελε (κατά μέσο όρο ένα άλμπουμ κάθε 10 χρόνια), αδιαφορώντας για την επιτυχία τους.

Έγραψε μουσική για ταινίες, συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως οι Goran Bregovic, Sunn-O, Bat For Lashes, Ute Lemper και Pulp και ήταν και καλλιτεχνικός διευθυντής του γνωστού λονδρέζικου φεστιβάλ Meltdown το 2000 – χωρίς όμως να παίξει, όπως συνηθίζεται.

Συχνά σκεφτόταν τον Κάφκα, ο οποίος θύμωνε όταν διάβαζε γραπτά του σε φίλους του και αυτοί δεν γελούσαν.

Αυτό το οποίο χαρακτήρισε την προσωπική του δουλειά ήταν οι πιο σύνθετες ενορχηστρώσεις, η εμβάθυνση και η ασυνήθιστη (και συχνά σκοτεινή) θεματολογία των τραγουδιών: αγώνες αυτοκινήτου, η ιστορία του Μωυσή και η αναζήτηση της Γης της Επαγγελίας, βασανιστήρια, οι πόλεμοι στη Γιουγκοσλαβία και στον Κόλπο, αλλά και τραγικές προσωπικότητες: θάνατος του Πιερ Πάολο Παζολίνι (“Farmer in the city”), το πτώμα του Τσε στη Βολιβία (“Bolivia ‘95”), ο αδελφός του Έλβις που πέθανε στη γέννα (“Jesse”), η ερωμένη του Μουσολίνι (“Clara”) και ο δικτάτορας Νικολάε Τσαουσέσκου (“The day the Conducator died”).

Όπως είχε δηλώσει σε μια συνέντευξή του, συχνά σκεφτόταν τον Κάφκα, ο οποίος θύμωνε όταν διάβαζε γραπτά του σε φίλους του και αυτοί δεν γελούσαν. Γιατί θα ήθελε οι ακροατές της μουσικής του να σκέφτονται λίγο περισσότερο και να ανακαλύπτουν όλα της τα επίπεδα. Ίσως να το πετύχει αυτό με την «επανεμφάνισή» του στα ΜΜΕ λόγω του θανάτου του: οι fan της μουσικής που δεν τον ήξεραν θα τον ψάξουν, ενώ οι δικοί του fan θα τον ψάξουν ακόμα περισσότερο…

 

Διαβάστε ακόμα: Ποια μελωδία μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους;

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top