Σμαράγδα Καρύδη: «Τώρα μιλάνε όλοι και ο καθένας λέει ό,τι του κατέβει»

Σμαράγδα Καρύδη, ένας άνθρωπος ευγενής και προσηνής που δεν μπορείς όμως να προσπελάσεις εύκολα. (photo: Κοσμάς Κουμιανός).

Λαμπερή και φωτεινή. Αεικίνητη και ανήσυχη. Γλυκιά και αυθόρμητη. Ομαδική μα και κάπως ελεγκτική. Και σαν να την ξέρεις, ακόμη και αν δεν… Πρόσεχε όμως μην ξεπεράσεις τα όρια. Η Σμαράγδα Καρύδη, σαν άνθρωπος προσηνής χαρακτηρίζεται από αυτή την απαραίτητη ευγένεια, αλλά δεν μπορείς κιόλας να την προσπελάσεις εύκολα. Αυτό έλειπε, μια τόσο καλή και έμπειρη ηθοποιός να μην ξέρει πότε αρχίζει και τελειώνει ο δημόσιος ρόλος της. Στις ισορροπίες της πατάει γερά και με άποψη, υπερασπίζεται σθεναρά όσους αγαπάει και επιλέγει – ανθρώπους και ζώα -, αντιμετωπίζει κάθε αναποδιά με πείσμα. Θα έλεγα πως είναι αυτό που τα βιβλία θα όριζαν σαν το παράδειγμα – υπόδειγμα της σύγχρονης γυναίκας. Ακούω το γέλιο της ήδη τώρα που διαβάζει την τελευταία αυτή φράση!

-Πες μου λίγο για τις «Μάγισσες της Σμύρνης», για έναν πολυπληθή θίασο με τον οποίο δουλεύεις τόσο καιρό.

Νομίζω πως το αποτέλεσμα δείχνει περισσότερη προετοιμασία από όση κάναμε. Οι χρόνοι ήταν αρκετά σφιχτοί, οπότε έπρεπε να λειτουργήσουμε πιο εντατικά – κάτι σίγουρα πιο κουραστικό -, αλλά οι πρόβες δεν κράτησαν για μεγάλο διάστημα. Όσο για τον μεγάλο θίασο… έχει την πλάκα του. Είναι λίγο σαν σχολείο, σαν μια εκδρομή – με κάποιους δένεσαι περισσότερο, με άλλους λες απλώς ένα γεια, με κάποιους τρίτους επικοινωνείς συνεχώς σαν τα μικρά παιδιά που σε κάθε στιγμή θέλουν να λένε στον φίλο τους τι συμβαίνει.

-Με τόσο πολλούς ανθρώπους που δουλεύουν μαζί, 26 για την ακρίβεια, δεν προκαλείται αποσυντονισμός;

Μα δεν λέει ο καθένας ό,τι θέλει όποτε θέλει. Υπάρχει ιεραρχία και τάξη. Όταν σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής, δεν πετάγεσαι και εύκολα – αν το κάνεις, μπορεί να έχει και ενδιαφέρον. Είναι πάντως όλα πολύ καλά παιδιά, φαντάσου ότι έχουμε κάνει μια ομάδα στο Viber και επικοινωνούμε όντας μέσα στο καμαρίνι του ο καθένας. Μια φορά μέτρησα τριάντα οκτώ μηνύματα στο τέλος της ημέρας! Αυτό σημαίνει ότι γουστάρουμε ο ένας τον άλλο και έχουμε καλό δέσιμο.

-Τι χαρακτηρίζει τον σκηνοθέτη Σταμάτη Φασουλή;

Ξέρει πολύ καλά τι ακριβώς θέλει από τους ηθοποιούς κι αυτό διευκολύνει τη συνεργασία, χωρίς να χάνεται χρόνος. Στο τέλος μάλιστα έχει πάρει αυτό που θέλει, χωρίς να έχεις καταλάβει καν πώς έγινε.

-Εσένα σε έχει δυσκολέψει; Είναι απαιτητικός;

Για μένα δεν έχει υπάρξει ποτέ φορά που να έχουμε συνεργαστεί και να έχω δυσκολευτεί. Αν ο Σταμάτης σε εμπιστευθεί, σε αφήνει πιο ελεύθερο, δέχεται να αυτοσχεδιάσεις. Τυχαίνει βέβαια και από άλλους να απαιτεί κάτι πολύ συγκεκριμένο και δύσκολο.

-Μέσα από την εμπειρία σου, τι σημαίνει σε εμπιστεύεται ή εμπιστεύεσαι έναν σκηνοθέτη; Είναι θέμα καλής επικοινωνίας ή μόνο απόδοσης; Η προσωπική επαφή είναι προϋπόθεση;

Ειδικά με τον Σταμάτη έχω και προσωπική επαφή, έχουμε κάνει παρέα και εκτός θεάτρου, έχουμε πάει διακοπές, γελάμε πολύ μαζί. Όταν λέω πάντως για κάποιον ότι με εμπιστεύεται πάνω στη δουλειά, εννοώ ότι μπορούμε να καταλάβουμε τι θέλει ο ένας από τον άλλο. Η δουλειά μας είναι δουλειά συνεργασίας. Ειδικά σε μεγάλους θιάσους, κάποιοι ηθοποιοί μπορεί να είναι σε άλλο μήκος κύματος και να εκτελούν αυτό που θέλει ο σκηνοθέτης, αλλά τελικά να μην καταλαβαίνουν γιατί πρέπει να το κάνουν με αυτόν τον τρόπο. Εμένα με ενδιαφέρει όλη η διαδικασία, και στην πρόβα και στην παράσταση με την έννοια ότι δεν με ενδιαφέρει ο ρόλος μου μόνο. Επίσης, «κολλάει» το μάτι μου στην οποιαδήποτε λεπτομέρεια που αφορά την παράστασή μας – από μια κουρτίνα που κάπως φαίνεται, ένα έπιπλο που δεν είναι στη σωστή θέση, μια εφημερίδα που δεν είναι αυτή που θα έπρεπε, όλα μπορεί να με απασχολήσουν. Ή μπορεί να είμαι στη σκηνή και να ακούσω πίσω μου μια παραφωνία. Θα πλησιάσω τον ηθοποιό, με καλό τρόπο βέβαια, και θα τον συμβουλέψω κάτι που θα τον βοηθήσει να είναι καλύτερος. Με δυο λόγια ποτέ δε με απορροφά μόνο ο ρόλος μου – με καίει πάντα το σύνολο.

Η αυτοκριτική για τη Σμαράγδα είναι κάτι που δεν σταματά ποτέ.(photo: Κοσμάς Κουμιανός).

-Είσαι τόσο… ελεγκτική και στη ζωή σου;

Νομίζω πως ναι σε όσα πράγματα με ενδιαφέρουν πολύ. Δεν μπορώ να τα αφήσω στην τύχη.

-Πόσα πράγματα από τον χαρακτήρα σας πιστεύεις ότι βγαίνουν και στον τρόπο που εργάζεστε; Ας μην ξεχνάμε ότι ως ηθοποιός έναν ρόλο παίζετε.

Το γοητευτικό στο θέατρο είναι ότι τη στιγμή που παίζεις, συμβαίνουν διάφορα ταυτόχρονα στα οποία πρέπει να συμμετέχεις. Πρέπει να είσαι καλή στον ρόλο, αλλά να έχεις και ένα μάτι που σε κοιτάζει απέξω, γιατί δεν επιτρέπεται να χαθείς μέσα του. Πρέπει να ξέρεις τι βλέπει ο θεατής, γιατί για εκείνον παίζεις. Αν εξαφανιστείς μέσα στον ρόλο δεν θα βγει αυτό που πρέπει. Μπορεί να νομίζεις ότι δείχνεις λυπημένος ή απορημένος ή χαρούμενος και ο θεατής απλώς να εισπράττει ότι είσαι αδιάφορος. Το θέμα δεν είναι λοιπόν τι θα αισθανθώ εγώ, αλλά τι θα αισθανθεί ο θεατής. Η δουλειά μας δεν είναι να αισθανόμαστε αλλά να δείχνουμε ένα συναίσθημα. Και στη σκηνή πρέπει να είσαι πάντα σε αρμονία με τους άλλους και να μην ξεχνιέσαι καθόλου. Αν δεν κάτσεις στο σωστό σημείο κάτω από τα φώτα, η σκιά σου θα πέφτει πάνω στον άλλο. Όλα λοιπόν είναι, με έναν τρόπο, ελεγχόμενα και μέσα στον απόλυτο έλεγχο εσύ πρέπει και να αφεθείς. Επίσης, επιμένω στο «όλοι μαζί»: οφείλεις να ακούς τον ηθοποιό που έχεις μπροστά σου στη σκηνή και να μπορείς να ανταποκριθείς άμεσα ακόμα και σε ένα λάθος του. Είναι σαν μια ορχήστρα όπου ο ένας ακολουθεί τον άλλον.

-Η αυτοκριτική ή η αυτοβελτίωση σταματούν κάποια στιγμή;

Όχι, ποτέ -ευτυχώς, θα έλεγα.

-Μπορείς όμως να απολαύσεις αυτό που κάνεις, αν δεν σταματάει ποτέ;

Ίσα- ίσα που όταν δεν σταματάει, απολαμβάνεις. Αν σταματήσει, σημαίνει ότι επαναλαμβάνεις το ίδιο πράγμα, βαριέσαι, γίνεσαι κομπιούτερ. Δεν είναι μανία η αυτοβελτίωση, αλλά πρέπει να σκέφτεσαι πάντα πώς θα κάνεις μια σκηνή καλύτερη, χωρίς να «επεμβαίνεις» στο σύνολο βίαια.

-Πάντως φαίνεται ότι για σένα είναι θεμελιώδης η ομαδικότητα.

Μα έτσι είναι, αν δεν λειτουργήσει το σύνολο, δεν θα βγει η παράσταση. Όλοι μαζί τη λέμε την ιστορία.

-Οι αγωνίες της δουλειάς αλλάζουν με τα χρόνια; Εμένα, ας πούμε, η έκφραση της χαράς ή της λύπης στο παίξιμό σου μου φαίνεται τώρα πιο βαθιά…

Οχι, δεν είναι αυτό. Δεν είναι πιο βαθύ το συναίσθημα – πιο «εκφρασμένο» είναι, με λιγότερο φόβο. Οταν ήμουν πιο μικρή νομίζω ότι και η χαρά και η λύπη ήταν πιο ισχυρά συναισθήματα, γιατί τα έβλεπα όλα σε μεγέθυνση. Θεωρούσα, ας πούμε, μια καταστροφή, τεράστια, ενώ τώρα ξέρω ότι είναι κάτι που θα περάσει. Αντιστοίχως και η χαρά έχει αμβλυνθεί.

-Πώς είναι να έχεις σύντροφο ηθοποιό;

Η καλή χημεία δεν έχει να κάνει με τη δουλειά – είναι θέμα ανθρώπου. Βέβαια, αν τα είχα με έναν γιατρό, φαντάζομαι ότι δεν θα καταλάβαινε γιατί εγώ τρώω πχ. έξω και στις 12 τη νύχτα, ή τις αγωνίες μου.

Φανατική του instangram. Θεωρεί πως το twitter είναι γι αυτούς μόνο που αγαπούν την τηλεόραση και την πολιτική. (photo: Κοσμάς Κουμιανός).

-Η συνεχής ενασχόληση όμως με τα κοινά σας ενδιαφέροντα όσον αφορά τη δουλειά δεν κουράζει, ή έχετε βρει τρόπους να ξεφεύγετε;

Δεν συζητάμε μόνο για τη δουλειά μας, δεν νομίζω ότι μας έχει πάρει η μπάλα – όταν όμως γίνεται αυτό, δεν το νιώθω ως κάτι κουραστικό, γιατί είναι κάτι που με ενδιαφέρει. Επίσης με τον Θοδωρή συζητάμε πολύ για την πολιτική, σχολιάζουμε συνεχώς τα όσα συμβαίνουν, λέμε και κουτσομπολιά – γενικά ό,τι συζητάνε όλοι οι άνθρωποι.

Ασχολείσαι πολύ με το Instagram. Όλη αυτή η υπερέκθεση στα social media δεν σε απασχολεί;

Ζούμε ούτως ή άλλως σε μια εποχή υπερέκθεσης. Τα προσωπικά σου social media μπορείς να τα διαχειριστείς όπως θέλεις εσύ – είναι σαν να έχεις το προσωπικό σου περιοδικό. Κυρίως με το Instagram ασχολούμαι, το Twitter το βαρέθηκα πολύ γρήγορα. Έχω βέβαια πολλές «φαρμακερές» ατάκες να πω, καθημερινά, για πολλά θέματα, αλλά δεν θέλω να μπω στη λογική των ατελείωτων συζητήσεων και απαντήσεων. Το Twitter είναι κυρίως δύο πράγματα: πολιτική και τηλεόραση. Εγώ τηλεόραση δεν βλέπω, αλλά και να έβλεπα, δεν θα σχολίαζα ποτέ τι φόρεσε και τι είπε η καθεμιά. Όσο για την πολιτική… αν ανοίξω το στόμα μου, θα πω πράγματα που δεν νομίζω ότι χρειάζεται να ακουστούν δημόσια.

-Σου κάνουν εντύπωση οι διάφορες αντιδράσεις στα social media;

Τι εντύπωση να μου κάνουν; Έχουμε πια αποκτηνωθεί με τις βλακείες που διαβάζουμε. Μου κάνει πάντως εντύπωση πόσο «άλλα» λέμε κι άλλα αντί άλλων αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι. Όσο συγκεκριμένος και σαφής κι να είσαι, οι λέξεις δεν θα έχουν το ίδιο αντίκρισμα για όλους. Δεν λέω να μη διαφωνεί κάποιος, μιλάω για το αν καταλαβαίνει τι λες.

-Δεν νομίζω ότι είναι θέμα αντίληψης των λέξεων. Πιστεύω ότι τα social media επέτρεψαν στους ανθρώπους να βγάλουν το κακό τους εαυτό, κρυμμένοι, ενώ στο τετ-α-τετ παλαιότερα δεν θα τολμούσαν να εκφραστούν άσχημα.

Ο γραπτός λόγος έχει μια επισημότητα, έχει μεγαλύτερη αξία από τον προφορικό. Τα λόγια βγάζουν φτερά και φεύγουν – τα γραπτά μένουν. Μέσω των social media, έχουν όλοι βήμα και αισθάνονται σημαντικοί. Κάποιος κακοπροαίρετος που μπορεί να σε «κράξει» κάτω από μια φωτογραφία, παρόλο που στην πραγματικότητα δεν μπορεί να σε βλάψει, έχει την ψευδαίσθηση ότι επειδή θα διαβάσεις αυτό που έγραψε, μπορεί να σε επηρεάσει κιόλας.

-Πιστεύεις καθόλου στα μάγια της Κατίνας;

Όχι, εγώ δεν πιστεύω, αλλά καταλαβαίνω ότι το μεταφυσικό είναι ελκυστικό. Έχει τύχει να μου πει μια φίλη μου τον καφέ ή κάτι για το ζώδιό μου, αλλά για πλάκα. Με ενοχλεί μάλιστα που στην εποχή μας έχουν αρχίσει όλα να είναι σχετικά – να αμφισβητούνται ακόμη και θεμελιώδεις αλήθειες.

-Γιατί νομίζεις ότι συμβαίνει αυτό; Επειδή δεν ζουν οι άνθρωποι καλά – είναι θέμα φτώχειας;

Φτώχεια υπήρχε πάντα με τον έναν τρόπο ή τον άλλον. Πιστεύω ότι σήμερα ο δυτικός κόσμος έχει σοβαρό θέμα με την ταυτότητά του. Και τα social media δεν έχουν παίξει καλό ρόλο σ’ αυτό. Ο κάθε τρελός μπορεί να βγει και να αναπτύξει μια θεωρία όπως και ένας σοβαρός επιστήμονας. Κάποτε μιλούσαν οι φωτισμένοι άνθρωποι, όσοι είχαν πράγματι κάτι να πουν. Τώρα μιλάνε όλοι και ο καθένας λέει ό,τι του κατέβει, ένα «μας ψεκάζουν» και τελείωσε. Ο κόσμος προτιμά τις απλοϊκές απαντήσεις κι έτσι δημιουργείται χάος. Και οι γενιές που έρχονται είναι λίγο σαν «άγραφα χαρτιά», σαν να μην υπάρχει παρελθόν και σαν να μην θέλουν να κάνουν τον κόπο να μάθουν, να διαβάσουν. Με ένα google, ό,τι και να λέει, έχουν την εύκολη λύση.

“Ναι, φωνάζω κιόλας, παθιάζομαι όταν μου τη δώσει κάτι. Δεν φέρνω αντίρρηση απλώς για να διαφοροποιηθώ όπως κάνουν κάποιοι”. (photo: Κοσμάς Κουμιανός)

-Δια ζώσης, διαφωνείς έντονα;

Ναι, φωνάζω κιόλας, παθιάζομαι όταν μου τη δώσει κάτι. Δεν φέρνω αντίρρηση απλώς για να διαφοροποιηθώ όπως κάνουν κάποιοι. Ένας φίλος μου μου είπε πως σε κάποιες ομάδες συζητήσεων σε εφαρμογές chat, υπάρχει ο λεγόμενος «συζητητής» που ο ρόλος του είναι να φέρνει αντιρρήσεις για να γίνεται κουβέντα. Τέτοιο πνεύμα αντιλογίας δεν είμαι.

-Αλλάζεις άποψη; Μετακινείσαι;

 Ναι, ίσως όχι σε θεμελιώδη ζητήματα, αλλά με τα χρόνια, σίγουρα έχω μετακινηθεί. Όταν είσαι μικρότερος, οι απόψεις σου είναι πιο μονοκόμματες και ακραίες.

-Έχεις σκεφτεί ποτέ να ασχοληθείς με τα κοινά;

Θα ήθελα να ασχοληθώ, αν με άφηναν να κάνω αυτά που θέλω εγώ, κάτι που δεν γίνεται. Έτσι, δεν θέλω. Με αυτό τον κόσμο που είναι πέριξ της πολιτικής και των κοινών, δεν νομίζω ότι θα μπορούσα ποτέ να συνεννοηθώ.

-Και πώς θα αλλάξει όλο αυτό που ζούμε αν δεν κάνει κανείς κάτι, αν δεν κάνεις εσύ κάτι;

Σε ευχαριστώ που πιστεύεις σε μένα και με βλέπεις άρχοντα του τόπου – να με ψηφίσεις! (γέλια) Πέραν της πλάκας, δεν πιστεύω ότι μπορώ να μετακινήσω κάποιον από τη θέση του, γιατί η θέση του καθενός δεν έχει να κάνει μόνο με απόψεις και με λογική, αλλά με τα βαθύτερα βιώματά μας – το πόσο φτωχός ή πόσο πλούσιος είσαι, το πόσο άσχημος ή όμορφος, το πόσο καλά ή κακά σου φέρθηκε η ζωή. Και αυτά, δεν αλλάζουν ούτε αν έχεις απέναντί σου τον καλύτερο ρήτορα!

Διαβάστε ακόμα: Ο γήινος, αγχώδης και ταλαντούχος Έκτορας Λιάτσος

TAGS :
πρόσωπα Σμαράγδα Καρύδη

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook