Πώς η Πατρίτσια Χάισμιθ έγραψε τον «Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ» 
Έτσι γεννήθηκε η ταινία «Dr. No» και ο μύθος του James Bond 
«Μετά από μένα»: μια σπάνια ποιητική σπουδή από τον Γιάννη Τζανετάκη 
Αύγουστος Κορτώ: «Η ζωή είναι ζαριά, κι αν έχει κάποιο νόημα είναι το κυνήγι της ηδονής κι η αποφυγή του πόνου» 
Ποιος πάτησε πρώτος στην κορυφή του Έβερεστ; Ο Χίλαρι ή ο Νοργκάι; 
«‘’Ο ποιητής Μανούσος Φάσσης’’» του Μανόλη Αναγνωστάκη: η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα πως ένα βιβλίο μπορεί να σε κλείσει στον κόσμο του με το έτσι θέλω». Φωτό: Κώστας Αμοιρίδης
Το πρώτο ποίημα που μου έμαθε η μαμά μου ήταν το Μάνα με τους εννιά σου γιους. Μια μακρά έμμετρη αφήγηση, για μια κόρη που παντρεύεται στα ξένα, μια υπόσχεση που πρέπει να τηρηθεί κι έναν αδελφό που βρικολάκεψε. Ήμουν τριών χρόνων. Ακόμα και σήμερα, αν με ξυπνήσεις μες στη νύχτα, μου βάλεις το πιστόλι στον κρόταφο και μου ζητήσεις να στο απαγγείλω, θα το κάνω.
Μάνα με τους εννιά σου γιους και με τη μια σου κόρη,
Την κόρη τη μονάκριβη, την χιλιαγαπημένη,
Την είχες δώδεκα χρονών κι ήλιος δεν σου την είδε.
Στα σκοτεινά την έλουζες, στ’ άφεγγα τη χτενίζεις,
Στ’ άστρι και στον Αυγερινό έπλεκες τα μαλλιά της.
Προξενητάδες ήρθανε από τη Βαβυλώνα
Να πάρουνε την Αρετή πολύ μακριά στα ξένα…
Πολλά χρόνια αργότερα, διάβασα τις «Παραλογές» σε επιμέλεια Γ. Ιωάννου. Η ανάγνωση του κειμένου ανακάλεσε τον κουρδισμένο ρυθμό, τη γειωμένη γλώσσα με τα αιφνίδια πετάγματα, την κεντημένη αφήγηση. Οι υπόλοιπες παραλογές του βιβλίου φάνταζαν χλομές μπροστά σ’ αυτήν, την πρώτη και τη μόνη.
Αν όμως το προφορικό αφιόνι των λέξεων δεν πιάνεται και μιλούμε εδώ για τη μαγεία που ασκούν οι γραμμένες λέξεις, θα ανατρέξω στο βιβλίο «Ο ποιητής Μανούσος Φάσσης» του Μανόλη Αναγνωστάκη. Το διάβασα με πυρετό φουλ, σαράντα ακατέβατα, μια μέρα που είχα την ευτυχία να μην πάω σχολείο.
Θέλω άνεση σουίτας
Είμαι ποιητής της ήττας
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα πως ένα βιβλίο μπορεί να σε κλείσει στον κόσμο του με το έτσι θέλω. Να σου ανοίξει ένα παράθυρο, να πάρεις επιτέλους αέρα. Να ονομάσει τα πράγματα που κρύβουμε κάτω απ’ το χαλάκι. Να είναι αδιαπραγμάτευτα αστείο – και γι’ αυτό σοβαρό.
Τώρα που το σκέφτομαι, τα βιβλία που με χάραξαν περιείχαν, κυρίως, ποιήματα. Φαίνεται οξύμωρο και ίσως χρειάζεται περαιτέρω εξήγηση, αλλά ίσως γι’ αυτό έγινα πεζογράφος.
//Η Σοφία Νικολαΐδου είναι πεζογράφος. Το τελευταίο της μυθιστόρημα είναι το «Χορεύουν οι ελέφαντες» (Μεταίχμιο, 2012).
Διαβάστε ακόμα: Η μποτιτσελική ομορφιά της Μαρίας Ζαμπάκου.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
