Το ποίημα του Γιώργου Χ. Στεργιόπουλου που φιλοξενεί η στήλη περιλαμβάνεται στην ανέκδοτη συλλογή του «Κασσάνδρες».

«Διάφανο»

στον Φίοντορ Ντοστογιέφσκι

 

Ξάστερη θάλασσα προβάλλει τον βυθό.
Τι ονειρεύεται το διάφανο νερό,
αν όχι ομορφιά που δεν του ανήκει;

Καταραμένη αρρώστια της φαντασίας:
δέντρα να ανθίζουν καταμεσής χειμώνα,
πως κάτι θα υπάρχουμε μετά το σήμερα.
Από μιαν αχαριστία κρέμεται ο άνθρωπος.

Από τα τσίνορα κρέμονται συναισθήματα.
Αυτό φοβάμαι;
Πως ελπίζω να ξαναγυρίσω;
Πως ελπίζω;

 

// O Γιώργος Χ. Στεργιόπουλος γεννήθηκε το 1985 στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται ως εντεταλμένος λέκτορας, ερευνητής Ασφαλείας Πληροφοριακών Συστημάτων και συγγραφέας ποίησης και δοκιμίου. Έχει εκδώσει τα βιβλία: «Η διάβολος» (Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2011. Β’ Βραβείο Ποίησης, 32ο Συμπόσιο Ποίησης, Πανεπιστήμιο Πατρών), «Κατά Χρόνον Ευαγγέλιο» (Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2012) και «Εξορία στην Γέννηση» (Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2015). Στα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας 2011 ήταν υποψήφιος στην κατηγορία «Πρωτοεμφανιζόμενοι Συγγραφείς».

 

Διαβάστε ακόμα: «Η συνάντηση με την ομορφιά είναι πάντοτε τραγική».

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top