Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα, από πατέρα Έλληνα και μητέρα Βρετανίδα, ως Αλέξης Κομονδούρος. Υιοθέτησε το Alexi Kaye Campbell (το επώνυμο της μητέρας του) όταν εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο στα 22 του, προκειμένου να γίνει ηθοποιός. Credit: Johan Persson
Λονδίνο, Νοέμβριος 2008. Στο Jerwood Theatre Upstairs του πρωτοποριακού Royal Court Theatre, ο Αλέξης Κομονδούρος κάθεται στην τελευταία σειρά και παρακολουθεί την αίθουσα να γεμίζει. Δεν είναι ένας απλός θεατής που ήρθε να δει το έργο «The Pride», πρώτο συγγραφικό εγχείρημα του ηθοποιού Alexi Kaye Campbell. Είναι ο ίδιος ο Alexi Kaye Campbell, γόνος Έλληνα πατέρα και Βρετανίδας μητέρας, το επώνυμο της οποίας επέλεξε να χρησιμοποιεί για λόγους ευκολίας όταν εγκαταστάθηκε στην αγγλική πρωτεύουσα. Είναι Σάββατο βράδυ και το έργο παίζεται ήδη μια βδομάδα, βρίσκεται όμως ακόμα στη φάση των «previews», των παραστάσεων που προηγούνται της επίσημης πρεμιέρας. Καθώς σβήνουν τα φώτα, το κοινό παρακολουθεί πώς θα ήταν οι ζωές τριών 30άρηδων, αν ζούσαν στην ίδια ακριβώς ηλικία σε δύο διαφορετικές εποχές: Το 1958, ο Φίλιπ είναι παντρεμένος με τη Σίλβια, ωστόσο ερωτεύεται τον Όλιβερ. Το 2008, ο Φίλιπ χωρίζει τον Όλιβερ γιατί τον απατά συνεχώς, ενώ η Σίλβια τους συμπαραστέκεται ως κοινή φίλη. Καθώς οι σκηνές εναλλάσσονται ευρηματικά από το τότε στο τώρα, ο συγγραφέας ζει κυριολεκτικά τη δράση από τη θέση του, με μια αγωνία που υπερβαίνει τα πάθη των ηρώων και επιτείνεται ακόμα και με το παραμικρό τρίξιμο του σκηνικού.
«Ήμουν ένα ράκος!» θυμάται. «Νομίζω δεν μπορείς να γράψεις ένα έργο, αν δεν είσαι απόλυτα παθιασμένος με αυτό, κι είναι συναρπαστικό να το βλέπεις επί σκηνής. Ως ηθοποιός, είχα βιώσει και στο παρελθόν την αλληλεπίδραση που αναπτύσσεται με το κοινό και καθιστά κάθε παράσταση διαφορετική. Στην πρώτη μου εμπειρία ως συγγραφέας, όμως, βρήκα εξαιρετικά δύσκολο το να αποστασιοποιηθώ. Όταν δεν ήμουνα στο θέατρο, ένιωθα χειρότερα, οπότε είπα καλύτερα να είμαι νευρικό ράκος εκεί, παρά στο σπίτι! Σιγά σιγά, βέβαια, χαλάρωσα». Τον βοήθησε η θετική ανταπόκριση του κοινού και οι καλές έως διθυραμβικές κριτικές, ενώ ακολούθησε μια σειρά από βραβεύσεις: πλέον υποσχόμενος θεατρικός συγγραφέας (Most Promising Playwright) στα βραβεία της βρετανικής Ένωσης Κριτικών (Critic’s Circle), διάκριση για το σύνολο της παράστασης (Outstanding Achievement in an affiliate theatre) στα Βραβεία Ολίβιε, καλύτερο νέο θεατρικό έργο (Best New Play) στα βραβεία John Whiting.
«The Pride» παίζεται, με δυνατό καστ (εδώ η Hayley Atwell), στο θέατρο Trafalgar Studios του West End. Photo Marc Brenner.
Με τέτοια διαπιστευτήρια, το «The Pride» ξεκίνησε διεθνή καριέρα, με παραγωγές στις Ηνωμένες Πολιτείες (όπου διακρίθηκε στα GLAAD Media Awards, στην κατηγορία Outstanding New York Theater: Broadway & Off-Broadway –διαβάστε εδώ την κριτική που φιλοξενήθηκε στο New Yorker), τη Σουηδία, τη Γερμανία, τη Νέα Ζηλανδία, την Ελλάδα (προ τριετίας), το Βέλγιο, το Μεξικό και την Ιαπωνία. «Είναι εξαιρετικό να βλέπεις πώς οι διάφορες παραγωγές του έργου αναδεικνύουν διαφορετικά στοιχεία του», λέει ο Campbell, «κι επίσης πώς αλλάζει από πολιτισμό σε πολιτισμό. Ήταν συναρπαστικό αλλά και συγκινητικό εξίσου να παρακολουθώ την παράσταση στο Τόκιο, διαπιστώνοντας ότι το έργο αφορούσε το ιαπωνικό κοινό στον ίδιο βαθμό που αφορούσε οποιοδήποτε δυτικό».
Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Ελλάδα, σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης κι έζησε για ένα χρόνο στη Νέα Υόρκη, πριν εγκατασταθεί στο Λονδίνο, στα 22 του, προκειμένου να γίνει ηθοποιός. Η καριέρα του στην υποκριτική ήταν ικανοποιητική, υπήρχε όμως και το μικρόβιο της συγγραφής: «Ως ηθοποιός, είχα μπει αρκετά σε αυτό το πλαίσιο, έχοντας ασχοληθεί με τον αυτοσχεδιασμό και παρακολουθώντας εργαστήρια συγγραφής. Αρχικά έγραφα σκηνές, αλλά δυσκολευόμουν να τελειώσω κάτι. Τελικά, πριν από επτά χρόνια, ολοκλήρωσα το πρώτο μου έργο, μια μαύρη κωμωδία, με τίτλο «Death in Whitebridge». Τα σχόλια που απέσπασε ήταν πολύ θετικά, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να ανέβει, γιατί απαιτούσε 14 ηθοποιούς –και κανείς ποτέ δεν επενδύει σε μια παραγωγή τόσο δαπανηρή με έργο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα. Παρ’ όλα αυτά, με παρότρυναν να συνεχίσω».
Στην πρώτη του χρονιά το «The Pride» διακρίθηκε για το σύνολο της παράστασης στα Βραβεία Ολίβιε και ως καλύτερο νέο θεατρικό έργο στα βραβεία John Whiting, ενώ ο Alexi Kaye Campbell αναδείχθηκε πλέον υποσχόμενος θεατρικός συγγραφέας στα βραβεία της βρετανικής Ένωσης Κριτικών. Credit: Johan Persson
Σήμερα, το «The Pride» παίζεται και πάλι στο Λονδίνο, στο θέατρο Trafalgar Studios στο West End, με δυνατό καστ, ενώ μέσα στην πενταετία που μεσολάβησε από την πρώτη του παρουσίαση ο Campbell έχει δει να ανεβαίνουν τρία ακόμη θεατρικά του. «Θα έλεγα ότι ο κοινός τόπος στον οποίο επιστρέφω στα έργα μου είναι η έννοια του κληροδοτήματος και το πώς μια γενιά επηρεάζει την άλλη», επισημαίνει, «το γιατί συχνά αντιδράμε αρκετά βίαια σε ό,τι έχει προηγηθεί. Στο ”Apologia” καταπιάστηκα με την ιστορία του φεμινισμού, το ”The Faith Machine” πραγματεύεται τη σχέση ανάμεσα στην πίστη και την ελεύθερη αγορά, ενώ το ”Bracken Moor” αφορά το πένθος και την τέχνη».
Mathew Horne και Al Weaver επί σκηνής. «Ο κοινός τόπος στον οποίο επιστρέφω στα έργα μου είναι η έννοια του κληροδοτήματος και το πώς μια γενιά επηρεάζει την άλλη, το γιατί συχνά αντιδράμε αρκετά βίαια σε ό,τι έχει προηγηθεί», επισημαίνει ο Campbell. Photo Marc Brenner.
Ως προς το θέμα του «The Pride», θα μπορούσε κανείς να εικάσει ότι το ενδιαφέρον του είναι προσωπικό, ωστόσο ο ίδιος δίνει μια ευρύτερη διάσταση: «Ζω 15 χρόνια με το σύντροφό μου και είμαι πάντα πολύ ανοιχτός και ειλικρινής, αλλά δεν αισθάνομαι ότι η σεξουαλική μου ταυτότητα είναι αυτό που με καθορίζει πρωταρχικά. Γενικά, στο θέμα της ομοφυλοφιλίας δεν είμαι καθόλου πολιτικοποιημένος, αν και πιστεύω ότι το έργο μου είναι –αναπόφευκτα, όπως οτιδήποτε καταπιάνεσαι με την κοινωνία και τις σχέσεις. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι επηρεάζονται αναπόδραστα από την εποχή στην οποία ζουν, ότι η ταυτότητά τους σφραγίζεται ανεξίτηλα από τις κοινωνικές συνθήκες. Θεωρώ επίσης ότι στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 έγιναν τεράστιες κοινωνικές αλλαγές και κατακτήσεις, τις οποίες κάπου έχουμε ξεχάσει. Ζητήματα όπως τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων έχουν θυσιαστεί στο βωμό του καταναλωτισμού κι έχουν εκπέσει σε επιλογές lifestyle, σε σημείο να μη θυμόμαστε τι αφορούν πραγματικά. Το να νιώθεις υπερηφάνεια ως γκέι στη δεκαετία του ’50 –όταν όλοι, με κάθε ευκαιρία, προσπαθούσαν να σε πείσουν για το αντίθετο– ήταν ένας άθλος. Σήμερα, η λέξη προφανώς δεν έχει την ίδια αιχμή. Άραγε, πόσο συχνά καθένας μας –ομοφυλόφιλος ή μη–, κάθεται να σκεφτεί τι σημαίνει να νιώθεις υπερηφάνεια για την ταυτότητά σου, τον εαυτό σου, τη ζωή σου, τις σχέσεις σου;»
Al Weaver και Harry Hadden-Paton σε μια σκηνή της παράστασης. «Ζω 15 χρόνια με το σύντροφό μου και είμαι πάντα πολύ ανοιχτός και ειλικρινής», λέει ο Campbell, «αλλά δεν αισθάνομαι ότι η σεξουαλική μου ταυτότητα είναι αυτό που με καθορίζει πρωταρχικά». Photo Marc Brenner.
* Παραστάσεις έως 23 Νοεμβρίου 2013, www.thepridewestend.com
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
