«Δεν προσέχω τα ύδατα/ Γιατί έταξα τη ζωή μου/ Να μην προσέχω πια». (Edvard Munch, «Melancholy», 1892).

Δ. Π. Παπαδίτσας, «Η περιπέτεια – 2»

Τι με ρωτούν τα καλοκαίρια κάθε χρονιά
Κάθε χρονιά που βλασταίνουν όπως άσπρα κλήματα
Κι η πίκρα χυμένη στους ασβέστες των σπιτιών
Δε με προσέχει• κι εγώ χωρίς να ’χω προσέξει τους κλώνους
Που στρίβουν προς τα επάνω όπως μαστοί εικοσάχρονης γυναίκας
Δεν προσέχω τα ύδατα
Γιατί έταξα τη ζωή μου
Να μην προσέχω πια
Ούτε τα μικρά χόρτα που το ανάστημά τους
Ξαφνικά κυριαρχεί σε όλη την έκταση ώστε να μην υπάρχουν
Αντικείμενα θλίψεων, μαρμάρινοι κύβοι ποτισμένοι με μόχθο
Ούτε κουρέλια να ταξιδεύουν από τις κατοικίες του εγκεφάλου
Μέχρι τις λυπημένες του αστροφεγγιές

Ταξίδευα τις πέτρες από τη μια τσέπη μου στην άλλη
Όπως οι έξεις μερικών εξασκούν γοητεία
Στον ήσυχο βιοτέχνη ή όπως η φαεινή ιδέα
Χωρίς γεωμετρία και χωρίς κορμούς αναπαραγωγής
Και το σπουδαίο χωρίς ιστορική ευθύνη
Ή όπως αλλιώς ταιριάζει πέφτει και χάνεται στο πάτωμα.

(Από τη συλλογή «Η περιπέτεια», 1953. Περιλαμβάνεται και στη συγκεντρωτική έκδοση «Δ. Π. Παπαδίτσας, Ποίηση, 1», εκδ. Στιγμή, 1985)

 

Ακούστε: Leonard Cohen – Tacoma Trailer.

 

Στην επόμενη σελίδα: «Άλλο ένα καλοκαίρι».

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top