«Εκείνος μόνο βλέπει τον πρώτο και έσχατο στρατιώτη/ να κλαίει, δέντρο ενός δρόμου που κανένας δεν θυμάται».

Δημήτρης Κοσμόπουλος, «Περνούν στρατιώτες»

 

                                                                          Μνήμη Τάσου Λειβαδίτη

 

Στρατιώτες ηττημένοι σ’ όλο το βάθος του χρόνου.
Στρατιώτες κουρασμένοι σ’ όλο το βάθος του κόσμου.
Στο μήκος της μνήμης, φιδωτή γραμμή στρατιώτες.
Και δέντρα να κλαίνε στις όχθες χιονισμένα.
Τους βλέπει να περνάνε αξύριστοι με φαιόγκριζα μάτια.
Με ξεσκισμένα αμπέχονα και λαμπερές πληγές.
Μες στο σκοτάδι.
Νυχτώνει και χτυπάει το ρολόϊ της Εκκλησίας.
Εκείνος μόνο ακούει τον μάταιο φλοίσβο
μιας αγάπης ανεπίδοτης.
Περνάει ο φίλος του ’40 κι ο άλλος του ’48 κι ο άλλος του ’74.

Με τσακισμένα δάχτυλα κι οι τσέπες ξέχειλες εφημερίδες.
Εκείνος μόνο βλέπει τον πρώτο κι έσχατο στρατιώτη
να κλαίει, δέντρο ενός δρόμου που κανένας δεν θυμάται.
Ο Βουρκωμένος Ιησούς μέσα στην νύχτα.
Του λέει «φέρε χαρτί για τους αιμάτινούς μου θρόμβους».
Του λέει «δεν είναι αγάπη μάταιη και φλοίσβισμα χαμένο».

Κι από τότε εκείνος ένοιωσε πώς το βράδυ
παίρνει πνοή ευαγγελικής περικοπής.

 

(Από τη συλλογή «Βραχύ χρονικό», εκδ. Κέδρος, 2009)

 

Στην επόμενη σελίδα: «Ένα καπέλο από ποίημα του λειβαδίτη».                

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top